FILM
In 1987 ging de intieme plattelandsthriller Iris van regisseuse Mady Saks in première. De film, over een vrouwelijke veearts die naar het platteland verhuist en daar met moeite geaccepteerd wordt door de bekrompen boerengemeenschap, werd onverwachts een kleine bioscoophit. Hoofdrolspeelster Monique van de Ven werd een toonbeeld van daadkracht, vooruitstrevendheid en nieuwe vrouwelijkheid. Aan een vervolg werd al snel gedacht.

 

Toen in 1991 het scenario voor een zevendelige vervolgserie klaar was, had Saks het te druk met de voorbereidingen voor De gulle Minnaar (1992). Niet geheel onverwacht werd vervolgens Nouchka van Brakel gepolst voor de regie. De cineaste stond bekend om haar feministisch ingestelde films en had, na haar deels geflopte Een Maand later (1987), nog altijd geen nieuw product weten te realiseren. Met het vooruitstrevende hoofdpersonage Iris zou ze vast raad weten. Iris maakt echter gelukkig meer indruk als luchtige dramaserie dan als feministisch pamflet.

 

Deze zevendelige dramaserie uit 1992 verhaalt over de alleenstaande, vrouwelijke veearts Iris de Weerdt (Monique van de Ven). Ze heeft inmiddels haar draai gevonden in het dorpje Rodenburg. Haar verbouwde boerderij annex praktijk is het centrum van dagelijks terugkerende problemen en naast haar werk komt Iris in de gemeentepolitiek op voor de belangen van dorpsgenoten en vecht ze tegen politiek gekonkel. Ondanks haar drukke leven vindt Iris haar grote liefde, maar die blijkt verre van ongecompliceerd te zijn.

 

Met Monique van de Ven als stralend middelpunt is Iris een gemoedelijke en boeiende serie geworden, die het plattelandsleven sfeervol weergeeft en effectief toewerkt naar een bevredigend einde. Na een moeizame introductie – de eerste twee afleveringen rekken zich iets te lang – ontvouwt er plots een meer dan aardig plot, waarin universele thema’s als familieproblemen, liefde en zelfreflectie in een aangenaam tempo afwisselend worden behandeld.

 

Het meest boeiend is de driehoeksverhouding tussen Iris, haar nieuwe liefde Peter en diens echtgenote Charlotte. Deze laatste verblijft al bijna zeven jaar in een psychiatrische inrichting, maar wordt nog steeds geteisterd door woede-aanvallen. Wanneer ze erachter komt dat Peter een nieuwe liefde gevonden lijkt te hebben, lijkt het moment van bezinning nabij. In enkele indringende scènes tussen Charlotte en Peter en Charlotte en Iris, krijgt deze op het oog clichématige verhaallijn een extra dimensie.

 

Niet alleen de gelaagde conversaties zijn hiervoor verantwoordelijk, met name de fysiek krachtige fotografie van Lex Wertwijn spreekt boekdelen. In intelligent gekozen kaders en specifieke scherpte en contrastinstellingen geeft hij de scènes een extra lading. Tijdens een zwaar gesprek tussen Charlotte en Peter in de achtertuin van de inrichting, neemt Wertwijn de personages frontaal in een medium-close in beeld. De achtergrond – een lang pad tussen hoge bomen, haast surrealistisch oplichtend door het zonlicht – is als het ware licht onscherp naar voren gehaald, waardoor op het moment dat Charlotte zich omdraait en wegloopt ze geen stap verder lijkt te komen. Dit illustreert niet alleen haar uitzichtloze situatie, maar benadrukt ook het feit dat zij en Peter niet los van elkaar kunnen komen.

 

Wellicht is nu de indruk gewekt dat Iris een zwaarwichtige serie is, maar dat is allesbehalve het geval. Het geheel is op een aanstekelijke manier luchtig en speels. Scènes (of beter gezegd: shots) zoals hierboven beschreven, voorzien de serie op momenten echter van een diepere laag waardoor ze niet volledig aan de oppervlakte blijft hangen. Het knappe acteerwerk van vooral Monique van de Ven en Joop Doderer – als norse, nukkige, maar after all gevoelige meneer Versteeg – doet de serie eveneens naar een hoger niveau tillen. Iris is een aanstekelijk lichtvoetige en gemoedelijke serie, die na een moeizame start snel het juiste ritme weet te vinden en de kijker naast een constant boeiend plot af en toe ook nog verrast met intelligente, knappe scènes en een meeslepende muziekscore.

 

Waardering: *** half

 

 

BEELD
De hoes maakt melding van het feit dat ‘deze serie authentiek beeldmateriaal bevat. De technische kwaliteit is dan ook niet volgens de moderne DVD standaarden.’ Dit is zonder meer waar, ware het niet dat dit voor vrijwel elke release van een niet-recente Nederlandse televisieserie geldt. Iris is vanaf een analoge bron op dvd gezet en kent een magere beeldkwaliteit. Er is een flinke portie beeldruis waar te nemen en enkele afleveringen worden (kortstondig) geteisterd door ernstige videoartefacten. Desalniettemin maakt het totaalplaatje een alleszins acceptabele indruk en is de kwaliteit zeker niet minder dan een groot deel van het Nederlandse televisiedrama dat reeds op dvd beschikbaar is.

 

 

GELUID
Het originele stereogeluid van de serie staat in een Dolby Digital 2.0 (192 kb/s) geluidsspoor op de dvd. De kwaliteit van de track is zeer degelijk. Op een lichte ruis na is deze vrij van beschadigingen. De dialogen komen helder uit de speakers en zijn goed verstaanbaar. De sfeervolle muziekscore wordt eveneens warm verspreid. 

 

 

EXTRA’S
De zeven afleveringen staan verdeeld over drie dvd’s. De eerste dvd herbergt drie afleveringen, de twee laatste dvd’s herbergen ieder twee afleveringen. Extra’s zijn afwezig. Elke aflevering is opgedeeld in een nette vijf hoofdstukken.

 

 

Speelduur
ca. 320 minuten
Distributie
CV Publishing
Bright Vision Entertainment
Release datum DVD
19 maart 2009
Verpakking
Digipack met kartonnen slipcase
Regio
2
Beeld
4:3
Geluid
Dolby Digital 2.0 – Nederlands
Ondertiteling
Geen
Extra’s
Geen

 

Met dank aan CVPublishing voor het beschikbaar stellen van deze DVD !