web analytics

Zoop in Zuid-Amerika

Reacties zijn gesloten

Na een televisieserie én de daarop volgende vervolgfilms is Johan Nijenhuis nog niet klaar met Zoop; een stel rangers die keer op keer in een ander avontuur terecht komen. Na Afrika en India, is nu Zuid-Amerika aan de beurt. Echte voorkennis van de andere twee films is eigenlijk niet nodig, omdat de avonturen op zichzelf staan en de verhoudingen tussen de karakters vrijwel meteen duidelijk zijn. In Zoop in Zuid-Amerika krijgen de rangers de opdracht om een uiterst zeldzame vlindersoort op te sporen. Eenmaal in Zuid-Amerika is de opdracht toch iets lastiger dan ze dachten en, hoe kan het ook anders, beleven ze het ene avontuur na het andere. Zoop in Zuid-Amerika draait vanaf 18 juli in de bioscopen.

 

 

Weinig verrassingen
Afgaande op de plot kun je concluderen dat er met dit derde deel in de Zoop reeks niets nieuws in het verschiet ligt. Scenario technisch is dit ook volkomen correct. Vanaf seconde één is te voorspellen hoe het verhaal zich zal gaan ontwikkelen en er zijn dan ook maar weinig elementen die zich als een verrassing opdienen. Zoop moet het op dit gebied vooral hebben van de beeldgrappen, die helaas – in de leuke vorm – maar in zeer geringe mate aanwezig zijn. Als je je bedenkt dat de voetbalschoenen mét hakken van kakmeisje Bionda (Nicolette van Dam) als één van de leukste beeldgrappen bestempeld kan worden, kun je aanvoelen hoe het op dat vlak met deze film gesteld is. En dat sommige grappen – waaronder die over het felgekleurde haar van het hippe meisje Taffie (Monique van der Werff) – in soortgelijke vorm al in de vorige films te bewonderen waren, getuigt eveneens van weinig creativiteit.

 

Kung-fu dubs
Zoop in Zuid-Amerika is echter geen film die je vooral moet mijden in de bioscoop. In tegenstelling tot bij de vorige twee films is in dit deel wel degelijk geprobeerd een film te maken die de volwassen kijker ook serieus neemt, waardoor het scenario bij vlagen het explicatie-niveau van een gemiddeld kinderboek overstijgt. En dat is na de twee vorige delen een hele verademing. Ook de extreem zwart/witte bad-guys van de eerste twee delen zijn gelukkig verdwenen. Ze zijn er nog wel (zoals bijvoorbeeld Peggy Jane de Schepper, afgaande op haar fantastische rol in Nachtrit nu acterend op de automatische piloot), maar gelukkig in mildere vorm en zo nu en dan komt er zelfs nog enig ambivalentie om de hoek kijken, waar je als kijker sympathie voor op kunt brengen.

 

Dat er opnieuw gekozen is voor het dubben van de buitenlandse acteurs (ze spreken Nederlands met een belachelijk accent) is jammerlijk. Op het eerste ogenblik klinkt het lollig en doet het bij vlagen denken aan de beroerde kung-fu films uit de jaren ’70, maar na een tijdje gaat het heel erg storen en kun je het als kijker helaas niet meer serieus nemen.

 

 

Schitterende zoutvlakte
Ondanks al deze negatieve kanttekeningen valt er als liefhebber van het medium film ook nog wel wat te genieten. Nijenhuis verbaast de kijker wanneer hij schitterende scènes op een zoutvlakte filmt, die doen denken aan ‘The Brown Bunny’ van de Amerikaanse independent filmmaker Vincent Gallo. Waar hij er in de eerste twee films af en toe een shot doorheen joeg waarin een groep mensen in silhouet tegen een ondergaande zon te zien was, gaat hij hier een stap verder doordat hij de shots lang durft te laten staan en zo op een boeiende manier gebruik maakt van het medium film (het “show, don’t tell principe” is blijkbaar ook bij Nijenhuis wel bekend).

 

Een laatste positieve noot aan Zoop in Zuid-Amerika is de leuke verschijning van Juliette van Ardenne, die van de gehele cast eigenlijk de enige is die er in positieve zin bovenuit steekt (de Gouden Kalf nominatie voor Nicolette van Dams rol in Zoop in India was natuurlijk belachelijk). Onder een fatsoenlijke regisseur (sorry Johan) kan Van Ardenne wel eens hoge ogen gaan gooien.

 

 

Presenteerblaadje
Zoop in Zuid Amerika mag gezien worden als het beste deel van de Zoop-trilogie. Jammerlijk is het feit dat Nijenhuis nog steeds gelooft dat de kijker de boodschap – volledig ontleed – op een presenteerblaadje wil hebben. Ik kan me echter niet voorstellen dat er geen andere manieren zijn een verhaal als dit te vertellen zonder dat je je publiek te kinderlijk behandelt. Met dit derde deel doet hij een poging dit te vermijden, al slaagt hij niet altijd. Misschien dat het bij de vierde Zoop-film (die er bij succes van het derde deel best wel eens zou kunnen komen) wel helemaal lukt?

 

Waardering:
** half

 

 


 Zoop in Zuid-Amerika  (2007)
 Regie:
Johan Nijenhuis
 Scenario: Anyo Koek, Wijo Koek
 Producent: Alain de Levita, Johan Nijenhuis
 Camera: Willem Helwig
 Muziek: Martijn Schimmer en Mario Zapata
 Montage: Sandor Soeteman
 Met: Patrick Martens, Ewout Genemans, Nicolette van Dam, Jon Karthaus, Peggy Jane de Schepper, Thomas Berge, e.v.a.
 Taal: Nederlands
 Duur van de film:  90 minuten / Kleur
 Distributie: Independent Films
 Te zien vanaf: 18 juli 2007