“Prima acteerwerk in een eindelijk meer serieuze multi-culti film”

Het is u waarschijnlijk niet ontgaan, ook dit jaar kunnen we de aankomende weken een zestal telefilms aanschouwen. Joram Lürsen, de regisseur van het mega-succes Alles is Liefde, tekende voor de regie van Coach, geschreven door Frank Ketelaar. Eén van de hoofdrollen is weggelegd voor Anneke Blok, waar Lürsen tijdens Alles is Liefde ook al mee werkte. Coach, over een vrouw die een Marokkaanse jongen gaat begeleiden, zet hopelijk een nieuwe trend in gang; die van de meer serieuze multi-culti film.

Ambitie
Suzanne van Meeteren (Anneke Blok) leidt een luxeleven. Haar man Leon (Mark Rietman) is plastisch chirurg en haar dochter  Sophie (nieuwkomer Gaite Jansen) gaat netjes naar school en slaat elke week haar balletje op de tennisclub. Toch heeft Suzanne het gevoel dat ze te weinig doet met haar leven en hoewel ze nooit echt iets af lijkt te maken, besluit ze zich in te schrijven voor het ‘Coach-project’, waar kinderen met minder kansen de goede weg op geholpen worden. Suzanne krijgt Soukri (Mamoun Elyounoussi) onder haar hoede.

Soukri moet van zijn ouders beter Nederlands leren en Suzanne lijkt hiervoor de ideale persoon. Echter, als Suzanne erachter komt dat Soukri niet blij is met de opleiding auto-techniek die hij nu doet en dat hij zijn vaders autobedrijf eigenlijk helemaal niet wil overnemen, besluit ze hem te helpen met datege dat hij wel heel graag doet: acteren. Het gaat Soukri goed af, maar als Suzanne denkt dat Soukri’s ouders op de hoogte zijn van Soukri’s acteerambities en dit in werkelijkheid niet het geval is, levert dit meer ellende op dan Suzanne ooit had durven denken.

Wij
De afgelopen jaren kende Nederland een multi-culti vlaag binnen films en televisieseries, met één nadeel: veelal miste er een écht serieuze toon in deze films. Coach behandelt het multi-culti eveneens, maar dan vanuit de andere kant: ‘wij’, als Nederlanders, en onze blik op en vooroordelen over Marokkanen en de Marokkaanse gemeenschap. ‘Wij’ zijn in dit geval Suzanne en haar familie; een upperclass gezin uit Amsterdam, niet direct een scene waarin veel Marrokanen verkeren. Suzanne kan in het begin dan ook weinig steun verwachten van haar dochter en man, zeker gezien deze laatste ook in haar zoveelste hobby-project weinig heil ziet.

Niet geheel tegen de verwachtingen in gaat het dan ook mis. Soukri kent problemen op school en vertelt hier niets over tegen zijn ouders en verzwijgt ook dingen tegenover Suzanne. Dit zorgt helaas voor enige voorspelbaarheid: zo denkt Leon dat alle Marokkanen hetzelfde zijn en dat er ook van deze ook weinig goeds zal komen en papt Soukri (uiteraard) aan met de dochter des huizes, iets waar manlief helemaal niet over te spreken is.  Anneke Blok lijkt hierin ook enigszins misplaatst, alhoewel dit deels ook te wijten is aan de clichématige dialogen, waarin ze alles en iedereen analyseert en doodpraat. Met name naar het einde toe –  terwijl de ellende alleen maar groter wordt – wordt Bloks personage rustiger, waardoor de actrice haar echte talent laat zien.

Talent loopt er genoeg rond in Coach. Met name de scènes tussen Gaite Jansen en Mamoun Elyounoussi (die enorm gegroeid is sinds zijn rol als vriendje van en in Polleke) zijn erg sterk. Jansen blijkt een talent voor de toekomst; met een enkele blik en een aanraking weet ze zowel de kijker, als Soukri te verleiden. Daarbij weet Elyounoussi de ‘standaard Marokkaan’ uit te kristalliseren naar een personage van vlees en bloed, kwetsbaar en verlegen, maar ook met een scherp randje.

Effectief
Visueel gezien springt de film nauwelijks in het oogs, hoewel wel gezegd dient te worden dat het er de film ook niet naar is om visueel uit te gaan pakken. Net als in Alles is Liefde weet Lex Brand vakkundig een verhaal te vertellen zonder al te veel poespas. Het muzikale trio Wiegel, Meirmans en Snitker weet opnieuw een zeer effectieve soundtrack te creëren, na dit al eerder bij o.a.  Het Schnitzelparadijs, Alles is Liefde en Hoe Overleef Ik Mezelf gedaan te hebben.

Ondanks zijn clichématigheden kent Coach genoeg benoemswaardige elementen om gezien te worden, waar het acteertalent en de prettige soundtrack het meest aan meewerken. Nu maar hopen dat we in de toekomst vaker mogen genieten van de wat serieuzere multi-culti film. Een Nederlandse La Haine (Matthieu Kassovitz) moet toch mogelijk zijn? Coach zet in ieder geval een stap in de goede richting.

Waardering: *** half

Voor meer informatie over alle telefilms 2009 klik hier.