Met gepaste trots kondigde het Nederlands Film Festival aan dat het de organisatie gelukt is de nieuwste film van de internationaal gelauwerde documentairemaakster Coco Schrijber als slotfilm te engageren. Onder de pretentieuze, maar prikkelende titel Bloody Mondays & Strawberry Pies daagt Schrijber de kijker uit na te denken over tijd, verveling, leven en dood.

 

 

 

Tijd
Maandagochtend. Langzaam komt het leven in de Achterhoek op gang. Een jonge vrouw fietst naar haar werk. Terwijl de dauw optrekt, vangt de camera haar stille blik. Het werk aan de lopende band lijkt haar dromen niet in de weg te staan. De stilte en rust die ze weet te ontdekken tussen alle machinale chaos brengt haar innerlijke leven in balans. Thuis zien we haar in haar slaapkamer zingen terwijl de regen de mistroostigheid van het bestaan benadrukt. Toch lijkt ze aan de misère te kunnen ontsnappen, de vraag is alleen wanneer ze dit doet.

 

Bloody Mondays & Strawberry Pies toont in een aantal door elkaar gemonteerde, op zichzelf staande sequenties het leven van mensen uit elke hoek van de wereld. Wat de fragmenten bindt is de universele, maar in het dagelijks leven nauwelijks gestelde vraag naar de zin van het bestaan, de zin van tijd en wat tijd nu eigenlijk is. Werken we om de verveling tegen te gaan? Leven we naar de dood toe? Is de dood de verlossing van een tijdloos bestaan?

 

Diepgang
Waar in de sequentie over de jonge vrouw uit de Achterhoek duidelijk nog enige hoop achter de horizon opdoemt, toont de registratie van het gehaaste bestaan in een Amerikaans effectenbureau ons de uitzichtloze situatie van een vastgeroest leven. Hoewel de geïnterviewden het nauwelijks door lijken te hebben, toont Schrijber overtuigend hoe de begrippen tijd en leven door de fanatieke werknemers worden opgevat. Ze werken continue, maken werkdagen van bijna twintig uur en weten niet wat ze met hun leven aanmoeten als ze zich niet op het kantoor bevinden. Wanneer, na vele omwegen, één van de werknemers met deze observatie geconfronteerd wordt, is hij duidelijk de kluts kwijt.

 

Wat Schrijber vervolgens vergeet te doen, is door te vragen of de betrokkene persoon langer te volgen. Juist de constatering dat er een gevoelige snaar geraakt is, doet de vraag rijzen naar het vervolg; wat doet de betreffende persoon ermee? Ook in andere sequenties laat de regisseuse het zo nu en dan na dieper op de materie in te gaan en de diepste gevoelens bloot te leggen. De verhaallijn over een schilder die de tijd schildert belooft wat dit betreft veel, maar verliest zichzelf zowel in de abstracte wijze waarop de kunstenaar te werk gaat, als in de te abstracte benadering van Schrijber zelf. Ondanks dat beide kunstenaars zich intensief met de materie bezighouden, lukt het ze niet deze tastbaar te maken.

 

Bloody Mondays & Strawberry Pies weet zo ondanks de interessante insteek niet geheel te overtuigen. Waar met name in het eerste deel van de documentaire de kijker zo nu en dan actief geprikkeld wordt na te denken over allerlei levensvragen, mijmert de regisseuse in het laatste deel iets te lang door en verliest het veelal fascinerende portret een deel van haar kracht. Wanneer het einde nadert, kijk je – ironisch genoeg – vergeefs een aantal maal vluchtig op je horloge omdat de film zich zo lang rekt; tijd is kostbaar, onmisbaar en ongrijpbaar, dat besef is inmiddels wel doorgedrongen.

 

Waardering: *** half

 

Bloody Mondays & Strawberry Pies (2008) Regie: Coco Schrijber Scenario: Coco Schrijber Producent: Bonanza Films Camera: Martijn van Broekhuizen Muziek: Marc Lizier Montage: Gys Zevenbergen Met: Lena, Nancy Wake, Brenda Spencer, Roman Opalka, e.v.a. Taal: Nederlands, Engels Duur van de film: 80 minuten / Kleur Te zien vanaf: 8 januari 2009