FILM
Frank van Geloven en Edwin Visser maakten midden jaren negentig al de Nederlandse horrorfilm Necrophobia. Het roulement van die film bleef beperkt tot het videocircuit. Met sl8n8 wilde het regisseursduo de eerste Nederlandse slasher maken. Het idee voor de film ontstond eind jaren negentig. Dat het uiteindelijk nog zolang geduurd heeft voordat de film gemaakt kon worden, heeft veel te maken met de weinige ervaring in Nederland met het horrorgenre. De laatste jaren duiken er echter steeds meer enthousiaste makers op die proberen een horrorfilm van de grond te krijgen. Echt concrete resultaten leverde het in eerste instantie niet op, maar het zorgde wel voor een enorme impuls voor het genre. Het afgelopen jaar kregen een aantal enthousiaste, jonge makers eindelijk (kleine financiële) steun en kon men op een meer professionele wijze proberen het Nederlandse publiek kennis te laten maken met de zogenaamde ‘nederhorror’. Na DoodEind was Sl8n8 de tweede Nederlandse horrorfilm die het afgelopen jaar in de bioscopen verscheen.

Sl8n8 is een onvervalste Nederlandse slasher, waar het verhaal er weinig toe doet en het eigenlijk enkel draait om de special effects en het gore-gehalte. Om de afgehakte ledematen en rondspattend bloed toch enigszins te verantwoorden bedacht men het verhaal van Kristel Lodema, een paranormaal begaafde studente, die met vier vrienden naar een oude Belgische steenkolenmijn gaat om daar het laatste manuscript van haar zojuist overleden vader, Martin, op te halen. Martin was criminoloog en deed onderzoek naar de seriemoordenaar Andries Martens, die een eeuw geleden als ‘vuurman’ in de mijn overleed. Vuurmannen waren ter dood veroordeelden die in de mijn hun laatste kans kregen. Na een rondleiding in de mijnschachten met een klein groepje ‘toeristen’, een therapeut en zijn patiënten, komt de groep vast te zitten in het mijnlabyrint. Uit verveling en onder invloed van XTC oppert een aantal van Kristel’s vrienden het idee om een séance te houden met het Ouija bord van Kristel’s vader. Drie keer raden met wie men contact krijgt …

Waar DoodEind het vooral moest hebben van de creepy sfeer en de (onderhuidse) spanning, gooien de makers van Sl8n8 het over een heel andere boeg. Het regisseursduo Frank van Geloven en Edwin Visser gokt op de andere zijde van de horrormedaille door het publiek te trakteren op een regelmatige stroom aan afgehakte ledematen en rondspattend bloed. Het verhaal stelt dan ook niet veel voor. Verder dan de gebruikelijke horrorclichés komt men niet: een groepje vrienden komt op een of andere donkere plaats terecht, waar iets duidelijk niet pluis is. Slim als ze zijn besluiten ze bij elkaar te blijven. Natuurlijk krijgt men onderling ruzie of raakt men iemand kwijt, waardoor de groep toch gesplitst wordt en een aantal van de vrienden zelfs alleen ronddwaalt in de weinig veilige omgeving. In het verdere verloop van de film leggen de acteurs in de bijrollen vervolgens één voor één het loodje en vechten de hoofdrolspelers verbeten tegen het kwaad.

Op zich is er niks mis met deze formule. Het kan zelfs alleraardigste films opleveren, mits men op een aantal andere gebieden zorgt voor de nodige spanning en sensatie. Sl8n8 slaagt hier echter maar ten dele in. Het tempo ligt in het eerste deel van de film veel te laag, waardoor je slechts af en toe even opschrikt door een aantal onverwachte schrikeffecten en plotselinge uitbarstingen. In het tweede deel van de film ligt het tempo al een stuk hoger en wordt de film ook aangenamer om naar te kijken. Dit is in de eerste plaats te danken aan de vele korte en afwisselende scènes, maar tevens aan de grauwere sfeer die dit deel van de film uitstraalt. Waar de mijngangen er eerst uitzien alsof ze zijn gebouwd met behulp van een doe-het-zelf pakket, komen ze aan het eind van de film meer tot leven en zorgen de donkere beelden en de chaos en het vuil in het decor voor een grauwer beeld.

Grootste manco is echter de schokkende en trillende camera op de momenten dat de vuurman bezit neemt van een van zijn slachtoffers. Hierdoor wordt je als kijker niet alleen erg duizelig, ook ontgaat je op die manier de essentie van de scène: wie er het loodje legt en wat er precies gebeurt is nauwelijks te zien. Dat is jammer, want een aantal shots laten zien dat de makers absoluut het talent bezitten om ‘iets’ mooi in beeld te brengen.

Dat Victoria Koblenko ‘bekroond’ werd met een Gouden Ui (prijs voor slechtste actrice) is onterecht. Als scream-queen weet ze te overtuigen, en daar draait het uiteindelijk toch om. Dat in haar spel geen diepere lagen worden aangetroffen, is niet meer dan logisch. Het regisseursduo mag wel verweten worden dat ze Koblenko op een aantal momenten nogal opzichtig als sekssymbool gebruiken, door onnodig in te zoomen op haar strak in de truitjes zittende voorgevel. In kleine bijrollen treffen we o.a. Sergi Henri Valcke en Theu Boermans aan, die door hun komische verschijningen het geheel wat opfleuren.

Sl8n8 komt wat moeizaam op gang, maar weet in het tweede deel van de film het juiste tempo te vinden en daardoor de kijker – zoals de makers het zelf omschrijven – een vermakelijke en spannende achtbaanrit aan te bieden.

Waardering: ** half

BEELD
De beeldtransfer van de film is anamorf op dvd vastgelegd. Het beeld oogt mooi scherp en is vrij van vuiltjes of andere beschadigingen. In de donkere scènes in de mijn is er meer filmgrain aanwezig dan in het beginstuk van de film, dat zich buiten de mijn afspeelt. Waarschijnlijk is dit een kunstgreep van de makers geweest om het geheel een wat grauwere uitstraling mee te geven. Voor wie dat wil, zijn er Engelse ondertitels beschikbaar.

GELUID
Het geluid staat in een Dolby Digital 2.0 track (192 kb/s) en 5.1 track (448 kb/s) op de dvd. De voorkeur gaat absoluut uit naar de 5.1 track, die veel gedetailleerder en ruimtelijker klinkt. De track heeft een mooie laag, die bij de lage tonen van de muziek goed tot zijn recht komt. Af en toe worden de stemmen van acteurs overstemd door het geschreeuw van de andere spelers, of door de geluidseffecten, maar over het algemeen zijn de dialogen goed te volgen.

EXTRA’S
Het menu van de dvd is simpel vormgegeven, met een statisch achtergrondplaatje en achtergrondmuziek uit de film. Via het menu is er de keuze de film af te spelen, een scène te kiezen, de instellingen te veranderen of naar het extra menu te gaan. Wanneer je deze laatste optie selecteert, kom je naast de originele bioscooptrailer en een aantal bloopers ruim een half uur aan interviews met cast en crew tegen. Hierin wordt soms best relevante informatie verschaft, maar het is jammer dat er geen setopnames tussen zijn gezet die de antwoorden van de makers ondersteunen.

Speelduur
ca. 90 minuten
Distributie
Paramount
Release datum DVD
18 januari 2007
Verpakking
Keepcase
Regio
2
Beeld
16:9 Anamorphic (1,85)
Geluid
Dolby Digital 2.0 – Nederlands
Dolby Digital 5.1 – Nederlands
Ondertiteling
Engels
Extra’s
Originele bioscooptrailer
Interviews cast en crew
Bloopers

Met dank aan Paramount Pictures voor het beschikbaar stellen van de DVD !