Al ruim veertig jaar drukt regisseur Frans Weisz zijn stempel op de Nederlandse filmindustrie. Zijn debuutfilm Het Gangstermeisje (1966) werd zowel nationaal als internationaal gelauwerd en met films als Rooie Sien (1975), Charlotte (1980) en Hoogste Tijd (1995) gooide hij eveneens hoge ogen. Zijn meest in het oog springende project is echter het drieluik Leedvermaak (1989) – Qui Vive (2001) – Happy End (2009), waarin hij niet alleen een Joodse familie, maar ook een generatie acteurs gedurende ruime tijd portretteert. Weisz: “Het is een unicum dat je een filmproject kunt maken waarin je zowel de personages als acteurs ouder ziet worden.”  

  

(Over)leven
Hoewel achteraf logisch, was ten tijde van Leedvermaak geen sprake van eventuele vervolgfilms. “Pas toen Qui Vive als filmscript bestond, zijn de plannen voor een trilogie ontstaan. Je hoeft de eerste twee films overigens niet gezien te hebben om Happy End te volgen. Het is een autonome film over gewone mensen met problemen die voor iedereen herkenbaar zijn. Voordat ik begon met draaien heb ik wel eens gezegd: dit is meer dan film, dit is het leven zelf. De film gaat over leven, overleven.”  

Daarmee zegt de regisseur geen woord te veel, want in Happy End komen veel universele thema’s aan bod die door de subtiele teksten van scenarist Judith Herzberg, het uitstekende spel van de cast en de meeslepende muziek van Fons Merkies geregeld een gevoelige snaar weten te raken. “Judith zit in elke man en vrouw. Ze schrijft zulke mooie teksten. Alles wat gezegd wordt is de moeite waard.”  

Ziel
In Happy End boogt Weisz op een bijzonder sterke cast, met onder andere Pierre Bokma, Edwin de Vries en Catherine ten Bruggencate. “De acteurs vormen één grote familie en halen bij elkaar het beste naar boven. Door de lange voorgeschiedenis van het project hebben ze de voorgeschiedenis van de personages letterlijk met zich meegenomen. Ze voelen en denken als de personages. De camera kijkt vervolgens achter hun ogen, in de ziel. Dat maakt de emoties voelbaar.”  

Familie
Eén van de vereisten voor Weisz voor het maken van de film was de medewerking van Rijk de Gooijer, die na een herseninfarct in 2005 nimmer meer acteerde. “Rijk moest erbij. Ik zei ook: ‘Rijk, al moet ik met je op de schouders gaan zitten, je moet echt in deze film.’ Hij zei: ‘Ik durf, kan en wil het niet.’ Pierre heeft hem toch zover gekregen. En dat is echt omdat ze met zijn allen één familie zijn.”  

Het drieluik is zo niet alleen een portret van een Joodse (film)familie, maar ook van een groep acteurs. Melancholisch als beide onderwerpen wezenlijk zijn, werd Fons Merkies gevraagd een score te schrijven die de thematiek van de film (en het leven) zou benadrukken. Met zijn meeslepende compositie levert hij een belangrijke bijdrage aan het welslagen van Happy End. “Fons heeft prachtig werk geleverd. Hij heeft mij mooier gemaakt, de cast mooier gemaakt en een ziel in de film gestopt die uniek is. De muziek tilt je op en leidt je door het verhaal.”