“Steen voor Steen”

 

Esther Rots staat in binnen- en buitenland al jaren bekend als een vaardig regisseuse. Haar drie korte films – respectievelijk Speel met Me (2002), Ik Ontspruit (2003) en Dialoogoefening (2005) – sleepten vele prijzen in de wacht. Met Kan door Huid Heen maakt ze haar langspeelfilmdebuut. De film werd direct geselecteerd voor het Film Festival te Berlijn.

 

 

 

Precisie
Kan door Huid Heen vertelt het verhaal van Marieke (Rifka Lodeizen), een vrolijke vrouw van dertig die een druk leven leidt in hartje Amsterdam. Haar leven verandert drastisch wanneer haar vriend het uitmaakt en ze niet veel later door een onbekende man wordt aangevallen. Deze gebeurtenis doet haar besluiten om het drukke stadsleven vaarwel te zeggen en een vervallen huisje op het Zeeuwse platteland te betrekken. Het huis heeft een flinke opknapbeurt nodig. Marieke gaat aan de slag en hoopt tegelijkertijd haar eigen leven weer op de rails te krijgen.

 

Dat regisseuse Rots talent heeft bewees ze al met haar debuutfilm Speel met Me, waar vooral de visuele vorm de aandacht trok. In Kan door Huid Heen is het tevens het camerawerk dat in het oog springt. Cameraman Lennert Hillege (Het Paard van Sinterklaas, Langer Licht) weet met precisie en oog voor detail Marieke’s innerlijke proces minutieus te volgen. Doordat je de omgeving bijna letterlijk door haar ogen bekijkt, zien we als toeschouwer alles wat ze meemaakt. Dit zorgt voor een aantal sterke, gevoelige scènes. Met name de scène waarin Marieke belaagd wordt terwijl ze in bad zit en haar belager haar bijna verdrinkt, krijgt door deze aanpak een intense lading.  Als Marieke hierna in Zeeland haar nieuwe huis betrekt, zie je haar weer even genieten van de meest simpele dingen; het weghalen van spinnendraad, het kapot trappen van een laagje ijs op een plas en het springen van lichtvlek naar lichtvlek, dat door de ramen van de schuur naar binnen schijnt. 

 

Verstoring
Niet alleen het camerawerk, ook het sound-design valt in positieve zin op. Op de enkele momenten dat Marieke zich weer in de stad begeeft, zien we haar in de rechtszaal. Door de verstoring van de werkelijkheid binnen het geluid, wordt al snel duidelijk dat ze zich hier totaal niet op haar gemak voelt. Marieke hoort klanken en geluiden die er helemaal niet zijn en wil niets liever dan weg; weg van de stad, weg van de belager en terug naar de rust op het platteland.

 

Hier probeert ze haar leven weer steen voor steen op te bouwen. Een mooie parallel met het opknappen van het huis doemt zich op. Marieke probeert haar eigen leven weer op orde te krijgen, en doet dit door het huis grondig onder handen te nemen. En dit huis is, net als haar leven, een zooitje. Marieke weet na alles wat ze heeft meegemaakt niet wat ze aanmoet met de o zo vriendelijke buurman (Wim Opbrouck), die haar graag helpt met de werkzaamheden in en rondom haar huis. Ze stoot hem in het begin dan ook steeds af als hij te dichtbij komt, bang om gekwetst te worden.

 

Isolement
De ontwikkeling die Marieke doorgaat loopt dan ook erg moeizaam. Net wanneer je denkt dat het weer de goede kant op gaat, gebeurt er iets waardoor ze opnieuw in een vreselijk isolement raakt. Op dit gebied lijken er in het scenario enkele onduidelijkheden te zitten. Zo nu en dan is het niet geheel duidelijk of een voorval zich enkel in Marieke’s hoofd afspeelt, of dat het ook daadwerkelijk gebeurd is. Voor de toeschouwer bemoeilijkt dit, vooral het laatste half uur, het proces om met Marieke mee te gaan. Een kleine – maar helaas wel vrij essentiële – smet op een verder indrukwekkende debuutfilm.

 

Waardering: ****

 

Kan door Huid Heen (2009) Regie: Esther Rots Scenario: Esther Rots Producent: Trent, Esther Rots en Hugo Rots Camera: Lennert Hillege Muziek: Dan Geesin Montage: Esther Rots Met: Rifka Lodeizen, Wim Opbrouck, Chris Borowski e.v.a. Taal: Nederlands Duur van de film: 100 minuten / Kleur Te zien vanaf : 29 januari 2009