web analytics

Hergebruik van filmmuziek

Reacties zijn gesloten

 We hebben een nieuw lid aan de redactie van NeerlandsFilmdoek.nl mogen toevoegen, Joep de Bruijn zal vanaf heden gaan berichten over muziek in de Nederlandse film. Hij trapt af met een artikel over hergebruik van bestaande filmmuziek in TV-films. 

 

 

 

Bij sommige Nederlands films, die speciaal voor televisie zijn gemaakt, mag men zoveel bestaande (film)muziek gebruiken als men wil. Net als bij het hergebruik voor televisie in het algemeen, wordt zoiets vanuit een algemene geldpot betaald. Soms wordt een mooi geheel gevormd, waarbij een variatie aan filmmuziek van verscheidene componisten gebruik wordt. Verantwoordelijk hiervoor is de regisseur in samenwerking met de (muziek)editor. In veel van zulk soort gevallen valt er in de aftiteling echter niet te bespeuren welke bestaande (film)muziek men heeft gebruikt. Enkele recente voorbeelden, allen in 2007 nog uitgezonden door de publieke omroep.

 

De Telefilm Anna is tot aan de nok toe gevuld met een grote variatie aan filmmuziek. Heel goed koos men voor het vormen van veel muziek in dezelfde toon en klankkleur, zoals normaal gesproken een temp score ook hoort te zijn. De muziek van The Dancer Upstairs, gecomponeerd door de Spaanse componist Alberto Iglesias, is in 3 scènes hergebruikt. Ondanks dat het professioneel is gemonteerd, is er sprake van het ‘overdaad schaadt’ principe. De film is, haast ongegeneerd, dichtgeplamuurd met bestaande filmmuziek.

 

In de EO-productie Het Negende Uur is er ruimschoots ruimte voor de mooie muziek van Bach. Er zijn daarnaast echter 2 bizarre keuzes qua hergebruik van filmmuziek gemaakt. Na een scène van Edward en Miriam winkelend in Parijs, lopen de twee de trap op richting de dirigent. Hier horen we een curieuze remix van Ennio Morricone’s Once Upon A Time in America thema, gekenmerkt door de panfluit. Even vreemd is het hergebruik van Rachel’s Song van Vangelis’ score voor Blade Runner. Dit stuk is in de aftiteling te horen en hoort klaarblijkelijk een religieus gevoel op te roepen. Zie het als het maken van een film over Ierse muziek en dan in de aftiteling een normale blokfluit laten horen in plaats van een echt Iers fluitinstrument.

 

 

In de Lola Nederlands voor Beginners, heeft men net als bij Het Negende Uur, wat zitten verdraaien aan een bepaald muziekstuk. Het betreft de track Igazu van de Argentijnse filmcomponist Gustavo Santaolalla. Tegen het einde van de film komt het stuk in de dialoogscène tussen Alina en Lula bij een windmolenveld voor de eerste keer naar voren. Opvallend is hoeveel men erin heeft geknipt, zo zonder bepaalde versnelde tonen van de track. Wie de originele track kent, hoort de vele springers. Toch werkt het in dit geval prima.