web analytics

De drie … mooiste prestaties in Hollywood

Reacties zijn gesloten

Alweer twee jaar terug kwam het grote nieuws naar buiten dat Carice van Houten aan het werk was gegaan in een aantal Hollywood-producties. Ondanks het feit dat het geen grote rollen waren, zit een doorbraak in de States er nog steeds goed in. Deze week kijken we naar drie Nederlanders die hun sporen in Hollywood inmiddels lang en breed verdiend hebben.

Rutger Hauer in Blade Runner
Laten we eerlijk zijn: bij de combinatie Nederland en Hollywood zal zijn naam het eerst naar voren springen. Het is misschien niet eens helemaal correct, want het grootste deel van de films waarin Hauer speelde zijn wat kleinere producties die aan de massa zijn onttrokken. Toch heeft hij ook recent nog bijrollen mogen spelen in grote producties als Confessions of a Dangerous Mind (2002), Sin City (2005) en Batman Begins (2005).

Maar Hauer is natuurlijk al veel langer een bekendheid in Amerika. Na internationaal te zijn opgemerkt door films als Soldaat van Oranje (1977) en Spetters (1980), ging het snel met de acteur. Zijn doorbraak in de Verenigde Staten was in Nighthawks (1981), waar hij als terrorist tegenover Sylvester Stallone mocht staan. Maar de rol die hem eeuwige roem zou opleveren kwam een jaar later met Blade Runner (1982). Filmfans over de hele wereld zullen zijn gedenkwaardige monoloog uit het hoofd kunnen opdreunen. Leuk feitje: Hauer schrapte een groot deel van de geschreven monoloog en voegde zelf de laatste twee zinnen zelf toe: “All those moments will be lost in time like tears in rain. Time to die.”

Jan de Bonts spektakels
De Bont begon als cameraman voor regisseurs als Paul Verhoeven, Adriaan Ditvoorst en Wim Verstappen en stapte in de jaren ’80 op naar Amerika. Hij groeide uit tot een van de beste lieden in zijn vak en besloot te gaan regisseren.

Zijn spectaculaire debuutfilm Speed (1994) werd een hit met een cast die er niet om loog en een budget van 25 miljoen dollar. Daarnaast werden er twee Oscars aan de film toegekend; iets dat Paul Verhoeven (die toch aardig wat grote Hollywood-producties op zijn naam heeft staan) nooit heeft meegemaakt. Twee jaar later regisseerde De Bont Twister (1996), met een budget van 70 miljoen dollar. De tornado-film werd een groot succes en de regisseur leek een plek in Hollywood te hebben veroverd.

Maar het vervolg op Speed uit 1997, dat een budget van maar liefst 104 miljoen had, flopte genadeloos en werd om het nog erger te maken genomineerd voor 8 razzies (de prijs voor slechtste film van het jaar in Hollywood), waarvan er een werd verzilverd. De Bont probeerde het nog een aantal keer met de remake The Haunting (1999) en het vervolg op Lara Croft: Tomb Raider (2003), maar ook deze twee stelden flink teleur. Sindsdien heeft de regisseur/cameraman geen nieuwe films uitgebracht.

Famke Janssen in GoldenEye
De enige Nederlandse ster in Hollywood die nooit iets in Nederland heeft afgeleverd. Eigenlijk heet ze Famke Beumer (zus van regisseuse Antoinette), maar in Amerika werd dat uitgesproken als ‘bummer’, dus was Janssen een betere optie. Ze studeerde in New York en verhuisde later naar Los Angeles, waar ze na een aantal gastrollen in televisieseries doorbrak in de thriller Fathers and Sons (1992).

In de 18 jaar tijd die ze inmiddels in Hollywood heeft doorgebracht speelde ze in meer dan dertig films, met grote bijrollen in films als The Faculty (1998), Don’t Say a Word (2001) en de X-Men trilogie. Hoewel ze voor die laatste wellicht bij een groot publiek het meeste erkenning heeft gekregen, blijft de rol van Xenia Onatopp in de James Bond-film GoldenEye toch haar beste prestatie. Zie hier een fragment van de sexy, gevaarlijke en vooral amusante Russische schurk met dodelijke dijen.

Reacties zijn gesloten.