9 Februari gaat Rob Houwers nieuwste productie Als je Verliefd wordt … in première. Afgaande op de trailer en verhalen van betrokkenen een regelrechte kopie van zijn redelijke succesvolle Hoge Hakken, Echte Liefde uit 1981. NeerlandsFilmdoek dook in de archieven en stelde een artikel samen over deze Nederlandse filmklassieker.

Producent Rob Houwer zocht na wat meer serieuze films eind jaren zeventig weer naar een meer luchtig onderwerp. Met Hoge Hakken, Echte Liefde greep hij terug naar de pikante formule van Wat zien ik!? (1971), al bleef het dit keer allemaal iets braver. Hoe Rijk de Gooijer één van zijn weinig bedscènes speelde en hoe Houwer het succes van Wat zien ik!? hoopte te evenaren.

Verhaal
De steenrijke Semijns Roggeveen  verveelt zich te pletter. Zijn vrouw Mirabelle, kinderen, vriendin en goedlopend containerbedrijf hebben hem niets meer te bieden. Vermomd met pruik en snor treedt Semijns daarom bij zijn eigen zaak in dienst als vrachtwagenchauffeur Arie Snoek.

Semijns vindt voor Arie ook een sjofele tweede woning: driehoog achter in de Amsterdamse Pijp. In zijn nieuwe gedaante wordt hij in de kantine smoorverliefd op de mooie serveerster Jenny. Door haar ontwikkelt hij zich tot een opstandig werknemer, die collega’s opstookt tot revolutie tegen zijn eigen bedrijfsleiding. Het wordt zo een zeer opwindend, maar uitputtend dubbelleven in het Gooi en in de Pijp, waar Jenny al gauw bij hem intrekt.

De ontdekking ligt natuurlijk steeds op de loer. Semijns, alias Arie, lokt deze tenslotte zelf uit, als hij Jenny in zijn gedaante als directeur enorm beledigt. Arie Snoek daagt daarop zichzelf uit tot een absurd duel. Mirabelle en Jenny vrezen voor zijn leven. Als de pistolen gereed worden gemaakt, verlaat Jenny hem uit woede om zijn koppigheid. Maar op het laatste moment vindt de miljonair/trucker dan toch nog zijn geluk.

Cast

Rijk de Gooyer	Semijns/Arie
Monique van de Ven	Jenny Vreugdehil
Geert de Jong	Mirabelle
Dolf de Vries	John
Leen Jongewaard	Vader van Jenny
Olga Zuiderhoek	Moeder van Jenny
Johan Ooms	Maharisji
Hannah de Leeuwe	‘Suikerspin’
Max Croiset	President-commissaris

Klucht
In 1980 verscheen de roman Hoge Hakken, Echte Liefde van Dimitri Frenkel Frank in de winkels. In deze roman beschrijft Frenkel Frank op karikaturale wijze een botsing tussen twee totaal verschillende milieus. De hoofdpersoon is een fabrieksdirecteur, die incognito arbeider wordt in zijn eigen fabriek. Daar wordt hij verliefd op de koffiejuffrouw en ontdekt hij dat tegenover de kilheid van zijn eigen omgeving de warmte van de gewone mensen staat.

Het verhaal voor Hoge Hakken, Echte Liefde komt niet zomaar uit de lucht vallen. De toneelstukken die Frenkel Frank schreef, hadden vaak ook een aangedikt en kluchtig karakter, waarbij twee thema’s of personen tegenover elkaar stonden. Daarnaast gaf Frenkel Frank toe dat hij voor de fabrieksdirecteur uitgegaan is van zijn eigen karakter: “Aan de ene kant ben ik aardig intellectueel, aan de andere kant heb ik een heel primitieve, volkse kant in me.”

Na zijn werk voor de televisie en het theater vond Frenkel Frank het wel eens tijd worden voor een speelfilmdebuut. Op basis van zijn eigen gelijknamige roman schreef hij het scenario voor Hoge Hakken, Echte Liefde. Met dit scenario onder de arm klopte hij aan bij producent Rob Houwer. Deze zag er wel wat in en wist meteen hoe hij de film in de media moest presenteren. De publiciteitscampagne draaide op volle toeren en de film werd gepromoot als ‘Nederlands leukste filmkomedie sinds Wat Zien ik!?‘. Het gerucht deed indertijd de ronde dat Houwer in eerste instantie Paul Verhoeven en Ate de Jong polste om de regiestoel te beklimmen, maar dat beiden het aanbod afsloegen. De producent ontkende dit later echter in alle toonaarden en gaf aan alle vertrouwen te hebben in debutant Frenkel Frank.

Droomduo
De samenwerking tussen de eigenzinnige producent en debuterende regisseur verliep zonder noemenswaardige problemen. De twee vulden elkaar op veel vlakken zelfs uitstekend aan. Ze werkten intensief samen en Houwer voorzag Frenkel Frank waar nodig van bruikbare adviezen. Zo was Houwer niet geheel tevreden over de eerste versie van het scenario. Hij vond het nogal oppervlakkig en ook het einde kon nog vele malen beter. Samen herschreven Houwer en Frenkel Frank het scenario vier keer, waarbij vooral veel gesleuteld werd aan bovenstaande elementen. Film en boek verschillen hierdoor uiteindelijk nogal. De regisseur: “Boek en film zijn eigenlijk niet met elkaar te vergelijken. Een film heeft heel andere wetten: het is veel simpeler. Tegelijkertijd moet er in een film steeds iets aan de hand zijn, een bepaalde emotie.”

Voor de hoofdrollen koos men voor bekende namen. De rol van Semijns Roggeveen, en diens tweede verschijning Arie Snoek, werd gespeeld door Rijk de Gooyer. Monique van de Ven tekende voor de rol van Jenny Vreugdehil, de volkse en jeugdige koffiejuffrouw. In de bijrollen treffen we onder andere Leen Jongewaard, Geert de Jong en Dolf de Vries aan. De eerste voelt zich uitstekend thuis als vader van Jenny. De scène waarin hij Arie Snoek vraagt naar diens bedoelingen met ‘zijn Jenny’, is een van de grappigste uit de Nederlandse filmgeschiedenis.

Voor de make-up werd grimeur Ulli Ullrich benaderd. Deze kon zich door de overdreven en aangedikte personages volledig uitleven op de twee hoofdrolspelers. Jaren later vertelde hij hierover het volgende: “Het mocht allemaal een beetje karikaturaal zijn. Een acteur in een totaal ander personage veranderen, is aardig werk. Zoals we dat gedaan hebben met Monique van de Ven in Hoge Hakken, Echte Liefde. Er is heel wat vooraf gegaan om haar als dat personage een beetje leuk te maken. Je kon eenvoudig zeggen: dat wordt een een hoer en een snol, maar daarbij moest het toch een aantrekkelijk vrouw blijven. En de actrice moet zich er lekker bij voelen. Het duurde even voor we dat gevonden hadden, maar uiteindelijk is het ons gelukt in samenwerking met de actrice en de regisseur. Rijk de Gooyer was wat dat betreft een eenvoudiger personage.”

Gêne
Monique van de Ven keek later met warme gevoelens terug op haar rol van Jenny en prees de werkwijze van de regisseur. “Ik was gek op die vrouw uit Hoge Hakken. Wat een warmte, wat een spontaniteit. Heel goede herinneringen heb ik daaraan, net als aan Dimitri Frenkel Frank. Een goed voorbereide, correcte man. En rustig. Zes uur stipt was het eind van een draaidag. Dat heb ik wel eens anders meegemaakt.” Ook De Gooyer kijkt met plezier terug op de productie. “Zo’n dubbelrol spelen is geweldig leuk om te doen. Vooral de bedscènes waren lachen geblazen. Met Monique heb ik die graag gedaan.” Hoge Hakken, Echte Liefde is een van de weinige producties waarin De Gooyer liefdesscènes speelt met zijn tegenspeelster. “Ik speel zelden liefdesscènes, ik hou er niet van en ik kan het niet, het gaat me niet lekker af. Een soort gêne waarschijnlijk.”

Ondanks de stipte en rustige werkwijze van Frenkel Frank, kon de regisseur de gebruikelijke, kleine irritaties niet voorkomen. Vooral het uitvoerig uitlichten van scènes, waarbij in plaats van een ‘stand-in’ de twee hoofdrolspelers zelf lange tijd moesten wachten in de hitte van de lampen, werkte soms op de zenuwen van De Gooyer en Van de Ven. Rijk de Gooyer: “Het was op een bloedheet zolderkamertje. Ik had een pruik met krulletjes op en lag daar maar in dat licht. Ik riep toen voorzichtig: ‘Jongens, als die pruik gaat doorzweten, gaan de krulletjes eruit.’ Er was niet eens een reservepruik, daar was geen geld voor. Een kwartier later riep ik nog eens: ‘Als jullie mij hier laten liggen terwijl jullie uitlichten, is die pruik straks steil. Laat daar toch even iemand anders gaan liggen’.”

Net als bij de meeste andere films van Rob Houwer, is ook deze niet voorzien van direct geluid en moesten de spelers tijdens de postproductie op weg naar de studio om de dialogen in te spreken. Rijk de Gooyer was en is hier geen voorstander van. “Ik kan nooit meer de spanning opbrengen die ik tijdens de opnamen voelde. Er wordt in zo’n studio geroepen: ‘Nu!’ en dan moet je opeens weer. Ik ben er geen voorstander van, maar doe het wel.” Monique van de Ven groeide op met deze werkwijze en heeft er dan ook totaal geen moeite mee. Hoewel met nasynchronisatie op zich niks mis is, is het kwalijk dat de geluidsafwerking van Hoge Hakken, Echte Liefde te wensen over laat. En dat is bij producties van Houwer helaas wel vaker het geval.

Première
De première van de film ging samen met het zestigjarig jubileum van bioscoop Tuschinski. Op 29 oktober 1981 beleefde de film hier zijn feestelijke galapremière. Geheel toevallig werd de film ook in zestig kopieën uitgebracht. De pers was niet echt te spreken over het debuut van Frenkel Frank. Hans Beerekamp in het NRC: “Ambachtelijk is Hoge Hakken, Echte Liefde zeker geen hoogvlieger. (…) De talloze continuïteitsfouten, de slechte timing en de onverstaanbaarheid van de slecht nagesynchroniseerde dialogen liggen ook beneden het niveau van een vakman als Houwer.” Ook stoorde de kritiek zich aan de karikaturale tekening van beide milieus. Het enige waar ze bijna geheel unaniem positief over oordeelden, waren de twee hoofdrollen. “Werkelijk een grandioze dubbelrol van Rijk de Gooyer” en “Een ontwapenende Monique van de Ven, die zich bewijst als volwaardige comédienne, die haar gulhartigheid tot de achterste rijen van de bioscoop weet over te brengen.”

Frenkel Frank zei achteraf het jammer te hebben gevonden dat de pers de film zo serieus bekeken heeft. Volgens hem moesten de maatschappelijke issues die de film aansnijdt niet al te serieus genomen worden. Hij hield zich naar eigen zeggen meer bezig met fictie, dan met werkelijkheid. In de bioscopen deed de film het zeer redelijk. Met 582.830 bezoekers leverde de film voldoende op, maar Houwer had op meer gehoopt.