In de reeks ‘Klassiekers’ zet NeerlandsFilmdoek iedere week een filmklassieker van eigen bodem in het zonnetje. Uit de periode van de eerste Nederlandse geluidsfilm tot nu selecteren we uit ieder jaar één titel die het volgens ons verdient om onder het stof vandaan gehaald te worden. Deze week uit het jaar 1948: Nederlands in Zeven Lessen.

Nederlands in Zeven Lessen
Geregisseerd door Charles Huguenot van der Linden en Heinz Josephson
Met Han Bentz van den Berg, Jan Glastra van Loon en Audrey Hepburn

Een cameraman brengt een bezoek aan Nederland en heeft zeven dagen de tijd om het land te leren kennen. De film bestaat uit losse, kluchtige fragmenten, afgewisseld met documentaire beelden uit de tijd van de Nederlandse wederopbouw, waaronder fraaie  luchtopnames van Amsterdam en Rotterdam.

Over de productie
De opdracht die regisseurs Charles Huguenot van der Linden en Heinz Josephson in 1948 kregen, was om een reisfilm over Nederland te maken. Dat liep anders. Het duo maakte een productie met speelfilmhandeling, die veel langer en duurder was dan gepland. Productiemaatschappij Eagle Lion trok zich terug als financier, maar met het geschoten materiaal wisten de twee regisseurs evengoed een geheel van 79 minuten te maken. Een vaak kluchtig geheel, waarin terloops ook mooie tijdsbeelden worden getoond. Maar de film werd echt memorabel, doordat de makers een belangrijke troef in handen bleken te hebben.

Audrey Hepburn
Ze is nog geen drie minuten in beeld, maar zonder twijfel de voornaamste reden waarom Nederlands in Zeven Lessen tot de rij met vaderlandse klassiekers gerekend mag worden. De rol van Audrey Hepburn is zo klein dat hij nauwelijks betekenis zou mogen hebben, maar in feite werd er filmgeschiedenis geschreven. De actrice, een van de grootste sterren van de twintigste eeuw, speelde hier op achttienjarige leeftijd voor het eerst in een bioscoopfilm. Nog jaren voor haar eerste rol in Hollywood – en daar ook direct een Oscar mee won – was ze in Nederlands in Zeven Lessen te zien als KLM-stewardess. Ze spreekt zelfs even Nederlands.

Het is maar een kort gesprekje met de hoofdpersoon. Niet meer dan twee lullige zinnen: ‘Ik ben stewardess bij de KLM’ en ‘moet je me in m’n pakje zien!’, is het enige wat ze zegt. Vervolgens is Hepburn, zoals beloofd, in haar KLM-kloffie te zien, waarop we de hoofdpersoon verlekkerd ‘oei oei oei, man man manQ’ horen denken. Erg diepgaand is het niet, maar het levert zonder meer een markant stukje Nederlandse filmgeschiedenis op.

Audrey Hepburn, de in België geboren dochter van een Britse bankier en een Nederlandse aristocrate barones, woonde tijdens de Tweede Wereldoorlog in Nederland. Officieel begon ze pas in films te spelen in 1951, maar haar eerste bioscoopverschijning was dus eigenlijk al drie jaar eerder. Regisseur Charles Huguenot van der Linden schroomde dan ook later niet om te claimen dat hij het was geweest die de beroemde filmster had ontdekt. ‘Heb jij wel eens een droom de kamer zien binnenkomen? Ik wel.’

Nederlands in Zeven Lessen had verder weinig om het lijf. Veel publiek trok de film niet en ook in de kranten was de toon gematigd. De meest treffende omschrijving gaf Ellen Waller in het Algemeen Handelsblad: ‘Nederlands in Zeven Lessen is een stukje principieel-pretentieloos amusement.’