web analytics

Ode aan een bevlogen cineast

Reacties zijn gesloten

“Terugblik op Wim Verstappen”

Vijf jaar geleden overleed regisseur Wim Verstappen, een van Nederlands invloedrijkste en belangrijkste filmers van de afgelopen eeuw. Hoewel zijn oeuvre op het oog weinig grote titels herbergt, had Verstappen op meerdere gebieden een pioniersfunctie. Met een speciaal programma, waarin wordt teruggeblikt op zijn werk, eert het Nederlands Film Festival de bevlogen cineast. Tegelijkertijd wordt aan onder anderen Sylvia Kristel en Victor Schlöndorff een DVD-box uitgereikt met daarin zijn eerste twee films: De minder gelukkige Terugkeer van Joszef Katús naar het Land van Rembrandt (1966) en Liefdesbekentenissen (1967).

Ophef
Verstappens belangrijkste film, Blue Movie (1971), kent iedereen. De film werd door miljoenen Nederlanders en Valimgen in de bioscopen bezocht en veroorzaakte zoveel ophef dat ook de rest van Nederland er (ongewild) wel iets over meekreeg. De rest van Verstappens oeuvre is iets minder bekend. De regisseur heeft dan ook geen naam als publieksfilmer, al trachtte hij het grote publiek wel te bereiken met films als Grijpstra & De Gier (1979) en Het verboden Bacchanaal (1981).

Charmant
Succesvol waren deze pogingen zelden; daarvoor zijn de films van Verstappen vaak te rommelig, ongestructureerd en wereldvreemd. Het intellectuele brein van de regisseur bleef op film vaak hangen in sympathieke, charmante pogingen om zijn bespiegelingen te projecteren op de kijker. En dat terwijl hij pionierswerk heeft verricht op het gebied van erotiek in film, auteursrechten voor audiovisuele werken en de ontwikkeling van jong filmtalent. Diezelfde charme maakt zijn films echter de moeite meer dan waard. De ongeremde bevlogenheid van Verstappen bedekt de gebreken met de mantel der liefde.

Appel en ei
Samen met de minstens zo gedreven Pim de la Parra was Verstappen in de jaren zestig en zeventig grotendeels verantwoordelijk voor het volwassen worden van de Nederlandse film. Met de oprichting van het productiebedrijf Scorpio zorgde het duo voor het eerst na de Tweede Wereldoorlog voor een continue filmproductie. De films werden vaak voor een appel en een ei gedraaid, maar pakten de kijker door de bezielde aanpak volledig in. De toonaangevende filmcriticus B.J. Bertina sprak na het zien van Joszef Katús zelfs dat de Nederlandse speelfilm met die film opnieuw begon. 43 Jaar na dato dus hoog tijd deze titel uit de vergetelheid te halen en de maker ervan, helaas postuum, te eren.

Reacties zijn gesloten.