web analytics

Platina Blues: Thé Lau’s (en Threes Anna’s) huzarenstuk

Reacties zijn gesloten

Dinsdagavond overleed zanger Thé Lau. Hij was al geruime tijd ongeneeslijk ziek. Nadat in 2013 bekend werd dat hij leed aan keelkanker, werd april vorig jaar duidelijk dat hij uitbehandeld was en niet lang meer te leven had. Een angstaanjagend idee, dat de (zang)kunstenaar pur sang echter aangreep om een laatste huzarenstuk te presenteren: Platina Blues.

the-lau---platina-blues

Platina Blues
En in dit huzarenstuk speelt niet alleen de aangrijpende en ontroerende tekst en muziek van Lau zelf een centrale rol. Film- en theatermaakster Threes Anna vertaalde de tekst tot een unieke en meeslepende audiovisuele productie, waarin film, theater, dans en projecties tot een haast nieuwe kunstvorm worden verheven.

Platina Blues is een 40 minuten durende compositie van Lau waarin verschillende songs elkaar opvolgen die in één nacht in kamer 10 van het Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis worden beleefd. Een nacht die doordrenkt is met morfine, dromen, wanen en werkelijkheid.

One Shot
Naast het feit dat in de productie van Anna verschillende kunstdisciplines naadloos samensmelten, valt de film op door de bijzondere manier waarop ze is vastgelegd, namelijk in één shot. Cameraman Richard van Oosterhout (Wolfsbergen, A’dam – E.V.A.) zweeft en zwengt 42 minuten lang door een slechts specifiek belicht en continu veranderend decor, waarin door een groep performers voortdurend live performances worden op- of uitgevoerd. Een mooier (laatste) eerbeteoon aan Lau, zijn werk en de kunst was haast niet denkbaar. Bekijk de documentaire hier:

Een nacht in een ziekenhuis, de klok tikt. Een man ligt aan een infuus en probeert te slapen, verpleegsters lopen op de gang. Hij is onrustig en wacht op wat gaat komen. Wanneer de morfine begint te werken groeit zijn angst voor de dood alsof hij een soldaat is die de loopgraven in moet terwijl hij weg wil vliegen. Maar de dood zit hem op de hielen, hoe hij ook scheldt, trapt of slaat. Langzaam verwordt de angst tot een droom; een leger van mannen met infuuspalen marcheert op hem af terwijl hij in een wanhopige dans probeert los te komen van zijn eigen infuus. De verpleegsters dwarrelen als engelen om hem heen terwijl hij eenzaam en alleen op glinsterende scherven zich afvraagt waar hij is. Hij bezingt de druppels die veranderen in parels zoals om de hals van zijn moeder. Steeds heftiger begint de man te hallucineren, en hij raakt los van de werkelijkheid. Hij komt terecht in een wereld van wekkers en klokken waar de tijd in de war is, tot die plots stilstaat. De klok wordt aan duizend stukken geslagen, de duisternis is verdwenen, fel licht vult de kamer. De nacht is voorbij. Een verpleegster opent het raam. Er is een nieuwe dag aangebroken – of iets hemels?