Het zou zomaar de nieuwste film van Sinterklaas-filmer Martijn van Nellestijn kunnen zijn, maar niets is minder waar. Het is het waargebeurde verhaal van de vertoning van Spoorloos, de film van George Sluizer met het einde dat menigeen doet gruwelen.

 

 

Tot mijn grote verbazing bleek deze print van Spoorloos zichzelf aan te kondigen als “The Vanishing” (héél even vreesde ik dat men de vreselijke remake met Kiefer Sutherland ging laten zien), net als de rest van de begincredits in het Engels waren. Ware het niet dat er bij de film zelf ondertitels ontbraken. Niet erg voor een Nederlandse film, zult u zeggen. Niet erg, zeg ik ook, ware het niet dat Spoorloos voor ongeveer de helft Frans gesproken is. Nu ben ik – en dat zult u vast met me eens zijn – geen domme jongen, maar, in tegenstelling tot mijn Duits, zijn de randen van mijn beperkte kennis tot de Franse taal op zo’n manier goed zichtbaar. Het is dat ik de film al gezien had, maar anders had ik er niet heel veel van kunnen brouwen. Na verloop van tijd stroomde de zaal – die vooral vol zat met schoolgaande jeugd – langzaam leeg. Het is dat ik hem nog een tweede kans wilde geven, nadat hij mij de eerste maal toch ietwat tegenviel. Foei Filmfestival, zo krijgt de film natuurlijk geen eerlijke kans bij mij.