web analytics

Column: De werkelijkheid van Hemel en die van de bangalijst

Reacties zijn gesloten

Liefdeloze seks is een van de grootste clichés van de arthousefilm. Hoeveel films zijn er al niet gemaakt over jonge mensen die zich laten meeslepen/ anderen meeslepen naar hotelkamers om daar lijdzaam als bevredigingsmateriaal te dienen? Seks, ontdaan van mogelijke vreugde en tederheid, kan uiterst ongemakkelijk zijn om te bekijken. Recensenten vinden dat veelzeggend, zo blijkt weer eens uit de recensies van Hemel.

Zie je wel, het personage zoekt eigenlijk naar warmte, maar is niet in staat om werkelijke intimiteit te ondergaan – een goed verstaander kent zijn clichés. Een beetje arthousefilmmaker wil niet moralistisch zijn, dus eindigen dat soort verhalen meestal erg rottig. Al is dat misschien maar goed ook, want van tragische films voelen we ons beter, zo blijkt uit onderzoek.

Al met al is er nogal een discrepantie tussen de werkelijkheid zoals die in de arthousefilms bestaat en het leven van echte jonge vrouwen en meisjes, waarin een vermelding op een bangalijst, opgesteld door een paar rancuneuze pubers, rampzalige gevolgen kan hebben.

Het is natuurlijk onkies om wat dan ook te zeggen over een zelfdoding waarvan je de achtergrond niet kent, zeker om daarmee een punt te maken in een blogpost. Ik stel alleen vast dat de filmmakers die het wilde seksleven van hun personages inzetten om te onderstrepen hoe tragisch hun leven is, het niet begrepen hebben. De werkelijkheid is vele malen tragischer: seks hebben om je frustraties te botvieren behoort voor veel jonge vrouwen helemaal niet tot de mogelijkheden, want wie wil er op een bangalijst belanden?