‘Het zijn net mensen’ van Joris Luyendijk wordt verfilmd. Interessant nieuws, want hoe maak je van een soort essay over censuur in het Midden-Oosten een boeiende speelfilm? Intrigerend aan het nieuwsbericht vind ik vooral de laatste twee zinnen:
‘Een groot deel wordt opgenomen in landen als Egypte, Jordanië en Dubai, laat de producent weten. Die landen dragen ook bij aan de financiering.’
Dus landen die niet vooraan staan als het gaat om vrije pers, betalen mee aan een film die aantoont welke kwalijke gevolgen een gebrek aan democratie kan hebben voor de nieuwsvoorziening in het Westen. Wonderlijk. Zouden de investerende landen hopen dat ze met de film meer begrip kweken voor de situatie in hun land? Dat het bioscooppubliek in Nederland begrijpt dat het met een veel te Westerse bril naar de berichtgeving over het Midden-Oosten kijkt? Dat je in Jordanië niet moet verwachten dat een straatinterview de mening van de geïnterviewde in kwestie weergeeft? Dat nieuws over Israël hevig gemanipuleerd wordt door beide zijden, maar dat de ene daar beduidend bedrevener in is dan de andere? Hebben ze dat boek überhaupt gelezen?
Ik wou dat ik het scenario alvast kon lezen (ja, dit is een hint, scenarist Sytske Kok). Met name ben ik benieuwd naar wat die investerende landen over de streep trok.