Enkele dagen geleden keek ik naar de nieuwste film (Oogverblindend) van Cyrus Frisch, u weet wel: die filmmaker waar je niet niets van kunt vinden. You love him or you hate him: er lijkt geen tussenweg te zijn. De man zorgt er met zijn films voor dat je nimmer zonder gespreksstof komt te zitten. Na de vertoning sprak ik kort met de regisseur en hij wist me te vertellen dat zijn films altijd gaan over de vraag hoe wij als mensen om gaan met het lijden van anderen.  

 

 

Stond in Blackwater Fever de oorlogsproblematiek centraal, in zijn nieuwste film Oogverblindend zoekt Frisch het dichter bij huis. Als kijker zien we beelden van een zwerver die zo ver heen is dat hij aangereden wil worden door de auto’s die voorbij razen. Of beelden van een muis die opstaat uit de dood en hierna zelfmoord pleegt in de gracht. Het zijn beelden waarvan de emotionele impact nauwelijks te beschrijven valt. Ze doen je nadenken – zoals de hele film dit doet – over hoe ver je dient te gaan als mens om anderen te helpen. Het doet je vooral nadenken over jezelf en wat je in je eigen leven doet om anderen te helpen. Help je wel genoeg oude mensen over het zebrapad, geef je een dakloze geld als deze hier om vraagt? Stuur je wel genoeg geld naar Afrika om je eigen schuldgevoel af te kopen? Of ga ik zelf naar Afrika om die arme hongerbuikjes van de ondergang te gaan redden? Vier keer nee. Helaas.  De films van Frisch maken dit keer op keer duidelijk en dat is geen fijn gevoel. Maar het is een gevoel dat je aan het denken zet en daar gaat het om.