web analytics

Column: ‘When Hemel met Nick’

Reacties zijn gesloten

Het jaar is bijna ten einde. Er komen nog wat Nederlandse films aan, maar ik kan nu al zeggen dat Hemel en Nick er voor mij het meest zijn bij gebleven. Mocht er nog een film komen die deze twee films zal overtreffen, dan trakteer ik alle lezers van deze column op een zak drop.

Hemel en Nick. Beide titels verwijzen naar de namen van hun hoofdpersonen. Hemel (Hannah Hoekstra) en Nick (Merijn de Jong) komen in veel overeen. Ze zijn cynisch, afstandelijk en gemeen. Ze dolen wat rond, ze doen niet veel. Zelden luchten zij hun hart. En vooral: ze zijn eenzaam. Eenzame, afstandelijke, dolende zielen. Puzzelstukjes van hun karakters die wij als kijker passend moet maken. Als dat al mogelijk is. De stukjes passen soms nu eenmaal niet, waardoor botsingen ontstaan, ophopingen van stukjes karakter. En dan ben je een moeilijk mens. Misschien dat we daarom niet zien wat Hemel doet naast ronddolen, eenzaam zijn en zoeken naar aandacht: dit kost al genoeg tijd, daar wil je geen studie en/of baan naast. En al zou ze dat hebben: het is niet relevant. Nick zien we een tijdje als souschef, maar ook voor hem geldt: ronddolen is urgenter. Het is dan ook verre van verbazingwekkend dat hij later – met veel explosiegevaar – ontslag neemt. ‘Dag baas, ik ga fulltime moeilijk doen,’ lijkt hij te zeggen. Gelijk heeft hij. Moeilijk doen kan niet parttime.

Ik hoor de mensen die deze films niet gezien hebben al denken: wat een intens vervelende figuren. En dat is ook zo. Een van de vele redenen waarom regisseuse Sascha Polak en scenariste Helena van der Meulen (Hemel) en regisseur Fow Pyng Hu (Nick) een compliment verdienen. Want hoe ontzettend moeilijk is het om publiek mee te trekken in een film als je protagonist onsympathiek is? Het moet gezegd worden dat Pyng Hu het zich moeilijker maakt dan Polak en Van der Meulen. Uit hun Hemel zouden we nog kunnen concluderen dat het gedrag van het hoofdpersonage te maken heeft met een vadercomplex. Van Nick weten we echter niets. Nick schopt en slaat om zich heen, maar als kijker kunnen we het niet plaatsen. We hopen allemaal op antwoorden, maar we zijn op onszelf aangewezen om die te vinden.

Ik zag Hemel en Nick vlak achter elkaar. Om die reden bleef de volgende vraag maar in mijn hoofd rondspoken: wat als Hemel en Nick elkaar zouden ontmoeten? Het is dat er in de arthouse hoek niet aan sequels en dergelijken wordt gedaan, maar het zou een leuk experiment zijn. Zouden ze elkaar huilend in de armen vallen wegens herkenning van elkaars karaktertrekken? Denk: regenachtige avond in een grote stad, straatverlichting, soft light, melodramatische muziek. Nee, te simpel, te zoet. Dit soort karakters gaat niet samen. Ze hebben stabiele personen nodig, dat zagen we al in beide films: Nick zocht Moni (Elisa Beuger) en Chris (Luna Mijovic), Hemel zocht haar vader (Hans Dagelet) en Douwe (Mark Rietman). Wanneer Hemel en Nick elkaar zouden vinden, zou het explosie opleveren. Wedstrijdjes wie het vervelendst is, scheldkanonnades, wellicht agressieve seks. Of is dat ook te eenvoudig gedacht?

U ziet, ik ben er nog niet helemaal over uit. Ik daag beide regisseurs en de scenariste uit om met elkaar in gesprek te gaan en een interessante, kijkwaardige middenweg te vinden. Hemel vs. Nick als de arthouse variant op Alien vs. Predator.