Om wat tegengas te geven aan alle positieve terugblikken op het afgelopen jaar, kijken we in deze column terug op de vijf slechtste Nederlandse producties van het jaar 2009.

 

Flop 5
5. Fan
Regisseuse Nienke Eijsink heeft haar jeugddromen over actrice Liz Burch (alhoewel hier en daar de indruk wordt gewekt dat ze van erotische aard waren en nog steeds lijken te zijn) fragmentarisch bij elkaar geraapt in dit rommelige werkje van pretentieuze aard. Haar insteek is ronduit kinderachtig en obsessief – als ze door middel van green screen ‘meespeelt’ in Flying Doctors lijkt ze wel een twaalfjarige – om het vervolgens vreemd te vinden dat Burch terughoudend reageert op haar toenaderingen die hun basis lijken te vinden in de verliefdheid van een brugklasser. Filmtechnisch bovendien erg lelijk en bijzonder amateuristisch gemaakt.

4. Bollywood Hero
Met Bollywood Hero heeft Diederik Van Rooijen zichzelf met zijn ambitieuze benadering behoorlijk in de vingers gesneden. De plot voelt aan als een groot en onnatuurlijk construct dat enkel ten dienste staat van de moraliserende boodschap, waardoor de beoogde betrokkenheid nergens momentum krijgt en de makers de kijker gewoonweg verliezen. De diverse kunstgrepen die werden gemaakt in een poging de aandacht vast te houden, zowel technisch met de 8mm truc als enkele dramatische plotelementen, werken contraproductief en complementeren deze gevoelloze kapstok ten dienste van de moraal.

3. Spion van Oranje
Met Paul de Leeuw had Oliehoek een gouden troef in handen – het was De Leeuw die het zwabberende Filmpje tot een bijzonder geestige aangelegenheid maakte – maar het is zijn regie die cruciale steken laat vallen. Vooral op het gebied van tempo stelt Oliehoek teleur, maar ook zijn acteursregie valt behoorlijk wat te verwijten. De regisseur houdt zijn cast namelijk te tam, grappen hadden veel verder doorgevoerd moeten worden (de scène in de Koninklijke grafkelder is bijvoorbeeld veel te soft en daardoor niet geestig), om het voorspelbare karakter te kunnen overtreffen. Het resulteert helaas in een tamme film die maar op enkele momenten geestig is; eerlijk gezegd wist alleen de scène met een loopse Lingo presentatrice en haar toyboy een glimlach op het gezicht te toveren.

2. De Hel van ’63
Het zoveelste hopeloze geval van regisseur De Jong, het mag een wonder heten dat Sjef Scholte deze man van geld blijft voorzien, de zaal kon het lachen niet onderdrukken. De gehele cast is belabberd en er komt gedurende de hele speelduur geen enkele dialoog langs die niet lachwekkend is. Hoogtepunt is Dirk Zeelenberg, die zijn ‘Wouter’ rol (uit de LOI cursussen) overtreft en met zijn prestatie in deze prent warempel een publieke executie verdient.

Steven de Jong blijft bovendien een visieloos persoon, met geen enkel gevoel voor het vertellen van een verhaal. De gehele zaal verviel in schaterlach op verschillende (onbedoelde) momenten, en terecht; de surrealistische scène met een tafel vol eten en Chris Zegers & de ‘windwolven’ (die uit een derderangs Harry Potter rip-off leken te komen) mogen gerust gerekend worden tot de meest ongepaste scènes in de Nederlandse filmgeschiedenis. Ook de fotografie is bedroevend; bestaand uit een mix van visuele kitsch (het volgen van de ‘grote’ barst in het ijs en de lachwekkende slow motion shots van de schaatsers) en ‘hippe’ shots waarin de camera 45 graden schuin stond.

1. Amsterdam
Kort maar krachtig, veruit de slechtste Nederlandse film van het jaar. Dit debuut van theaterman Ivo van Hove schepte hoge verwachtingen, zeker gezien de aanwezigheid van Marisa Tomei die vorig jaar nog in The Wrestler schitterde, maar sloeg de bioscoop over en ging direct-to-dvd. Het vreselijke scenario, een slap aftreksel van Crash en consorten, wekt irritatie op met slap multiculti gelul en de cast doet het ook ondermaats, met dramaqueen Willem Nijholt voorop. Zelfs routinier Marc Felperlaan bakt er niks van en levert een strontlelijke film af.