In 2002 kwam regisseur Stephan Brenninkmeijer met het spanningsvolle erotische drama Swingers, over twee koppels die seksueel experimenteren met elkaar. De muziek werd verzorgd door Danny Weijermans (De Stilte van het Naderen, Addo: Koning der Dieren). De film was een zogenaamde no-budget film, waardoor er veel creativiteit en flexibiliteit van de medewerkers werd gevraagd. Joep de Bruijn sprak met de regisseur over de soundtrack van de film.

 

 

Akoestisch

 

Weijermans deed ook voor je vorige film (De Stilte van het Naderen) de muziek. was het een bewuste keuze om opnieuw hem de muziek te laten verzorgen?

 

Danny heeft (i.s.m. Prague philharmonic orchestra) een dijk van een score gelegd. Ik zal zo wat linkjes leggen naar wat van die muziek. Hij is zes maanden bezig geweest met Swingers. In tegenstelling tot wat je zou denken, is bijna alles akoestisch. Strings, trompet, bas, drums … hier en daar electronisch ondersteund. Danny is gewoon erg goed en prettig om mee te werken. Je kunt hem ook goed sturen, wat vaak lastig is omdat met name componisten snel hun eigen creaties gaan verdedigen.

 

Er was één scene waar ik heel lang aan ‘I scare myself’ van Tomas Dolby heb vastgehouden. Danny kent Dolby persoonlijk en we hadden bijna de rechten vrij om dat nummer te gebruiken, maar helaas lagen de mastering-rechten bij iemand anders. We konden wel een live-versie gebruiken, maar die had de sfeer van de studio-versie niet. 

 

Overigens maakt Danny deel uit van Soundpalette. Ze hebben ook de muziek gemaakt voor Morlang, 9 dagen van de Gier, Addo: Koning der Dieren, etc.

 

Stel dat Weijermans niet met dit project in aanraking was gekomen, wie zou je dan anders hebben overwogen voor de muziek? Ik denk aan Fons Merkies, Het Paleis van Boem …

 

Er is voldoende talent in Nederland. Vergeet echter niet dat Swingers ‘geen geld’ had. Danny heeft dus zes maanden gewerkt voor een percentage van de opbrengst. Ik kon hem dit makkelijker vragen dan bijvoorbeeld Fons Merkies, met wie ik maar één keer (kortstondig) samengewerkt heb. Paleis ken ik alleen indirect van toen ik aan Pleidooi werkte.

 

De tien minuten durende track
De film kent een lange, opbouwende montagesequentie die leidt naar een sex-scène tussen de twee koppels welke vergezeld wordt door een indrukwekkende track van Weijermans, getiteld ‘Weer eens wat anders’. Het was de langste track die de componist ooit had geschreven en waarschijnlijk ook nooit meer zal schrijven. Uiteraard vergde dit veel tijd en creativiteit van Weijermans, die ook nog eens rekening moest houden met temp score. De regisseur had muziek van Peter Gabriel’s ‘Passion’ gebruikt voor deze montage en dat werkte bijzonder goed. Uiteindelijk paste de muziek van Weijermans ook uitermate goed bij de sequentie.

 

Deze tien minuten durende track is een indrukwekkend voorbeeld van hoe er een enorme spanning wordt gecreëerd met onder andere opbouwende electronische beats, atmosferische geluiden, spannende, speelse violen en een cello. Tegen de tijd dat de echte daad nadert, neemt stevig slagwerk de overhand. Ook de regisseur is tevreden met deze lange track: “Vooral tijdens de sex scene is er wat prachtige filmmuziek te horen. Op het moment dat Alexandra het condoom pakt en het in haar mond doet, verandert de muziek met deze spanning mee. Hierdoor heb je nog beter door dat ‘het’ nu écht gaan gebeuren.”