Afgelopen weekend veroverde Body Language de Gouden Film. Twee weken na de release zagen al meer dan 100.000 mensen de dansfilm. Body Language is echter niet de eerste Nederlandse film waarin dans een grote rol speelt.
Dansfilms
De lage landen kennen geen traditie als het gaat om dansfilms. Waar het genre in Amerika de afgelopen tien jaar floreerde, bleef het in Nederland en België angstvallig stil. Films als Step Up, Honey en You got Served waren een wereldwijd succes, maar een Nederlandse equivalent bleef uit. Toch zijn er in het verleden enkele films gemaakt waarin dans een prominente rol speelt, zij het niet op de manier uit bovenstaande films. Geen hiphop, freestyle en videoclip-achtige montages, maar vaak traditionele, klassieke dans, die als een rode draad door de film loopt.
Brandende Liefde (1983)
Niet direct een film waarbij je denkt aan het dans-element, want typische Wolkers elementen als liefde, het leven en de dood vieren hoogtij. Desalniettemin zijn er in de film diverse dansscènes ingelast, en zijn ze niet geheel onbelangrijk voor de dramatische ontwikkeling van de prent. De twee olijke mannelijke hoofdrolspelers (Jan en Kees) volgen naast kunst- ook danslessen, en gooien hier hun charmes in de strijd. In een van de scènes van de film dansen Jan en zijn muze Anna stiekem in de danszaal naast de villa van mevrouw Bonnema en brengen zo een ode aan het leven en hun liefde. Het is een van de hoogtepunten én kernmomenten van de film.
Voor een verloren Soldaat (1992)
Hoewel er niet veel wordt gedanst in de verfilming van Rudi van Dantzigs autobiografie Voor een verloren Soldaat, is klassiek ballet wel het uitgangspunt en de kapstok van de film. Hoofdpersonage Jeroen werkt in het heden aan een balletvoorstelling om zijn gevoelens over zijn ervaringen in de Tweede Wereldoorlog uit te drukken. De film maakt vervolgens een sprong terug in de tijd en laat zien wat er zich heeft afgespeeld. Aan het eind keren we weer terug naar het heden, is de choreografie af en wordt hij voor het eerst uitgevoerd. “Het ballet was mijn redding,” zei Van Dantzig later. “Tot mijn veertigste heb ik nachtmerries gehad en als het even tegenzat, had ik geen zin meer om te leven. Zonder de dans zou ik een zonderling zijn geworden.”
Max (1994)
In de Vlaamse film Max staan de danskunsten van het gelijknamige hoofdpersonage centraal. Max is zo houterig als de kapstok waar hij zijn danslessen mee doorbrengt, maar is er desondanks van overtuigd dat hij, wanneer hij een geschikte partner vindt, hoge ogen kan gooien tijdens de kampioenschappen. Uiteindelijk vindt hij er per toeval één, met alle gevolgen van dien. Wat volgt is een aandoenlijk, hartverwarmend en onderhoudend schouwspel, met een (zoals het bij een genrefilm als deze hoort) weinig verrassende, maar innemende afloop.
