web analytics

De Drie van Jean van de Velde

Reacties zijn gesloten

Komende week opent Jean van de Velde’s Hoe duur was de Suiker het Nederlands Film Festival. De regisseur heeft inmiddels een indrukwekkende staat van dienst. Neerlands Filmdoek selecteert De Drie van … Jean van de Velde.

–          De Kleine Blonde Dood (1993)
Na enkele kleine en meer artistieke films eind jaren zeventig en tachtig, maakte Jean van de Velde in 1993 samen met producent Rob Houwer De Kleine Blonde Dood, naar het gelijknamige boek van Bouwen Büch. In een tijd waarin de Nederlandse cinema op stervan na dood was, wist Van de Velde met zijn energieke, sympathieke, ontroerende en meeslepende film wél naar de bioscoopzalen te lokken. Naast een prima technische verzorging, een uitgebalanceerd scenario en een sfeervol sound- en set-design bleek met name de jonge Olivier Tuinier de grote kracht achter de film. Met zijn ontwapenende rol wist hij menig bioscoopbezoeker tot tranen toe te roeren. “Papa? Papa … niet doodgaan!”

–          All Stars (1997)
Slechts zelden lukt het filmmakers (van over de hele wereld) om voetbal geloofwaardig op celluloid vast te leggen. Van de Velde slaagde er in 1997 met vlag en wimpel in. Zijn All Stars is ongetwijfeld de leukste en beste film op voetbalgebied. Een groep vrienden speelt al sinds de jeugd elke zondag samen voor de amateurclub Swift Boys. Inmiddels zijn ze zo vaak gedegradeerd dat een winstpartij lonkt. Een bijzonder komische, warme en levensechte film waarin, onder regie van Jean van de Velde, de uitgebreide cast een ongekende chemie vertoont. Samen lachen, huilen, maar vooral samen schoppen en schelden. Het niveau van de film werd met de drie seizoenen tellende serie zowaar nog overtroffen. Het vervolg Old Stars mocht er eveneens best wezen. “Je bent een blinde homo, je moeder is een hoer, en eigenlijk ben je gewoon een vieze, kale oude nicht … ja!?”

–          Lek (2000)
Alleen de openingsscène van Lek mag gerust al tot de klassiekers van de Nederlandse film worden gerekend. Bungelend aan een metalen staal wordt een kleine crimineel op sarcastische wijze toegezongen door Ton Kas, die André Hazes’ ‘Kleine Jongen’ een fijne dubbele lading meegeeft. Tegelijkertijd wordt de crimineel middels het verhitten van de stang gedwongen deze los te laten, zodat hij zichzelf uiteindelijk indirect ophangt. De wederom dynamische, energieke en rauwe regie van Van de Velde zorgt ervoor dat Lek een meeslepend misdaadverhaal vertelt, waarin moord, verraad en een babywens de rode draad vormen. Het tempo ligt aangenaam hoog, de gebeurtenissen volgen elkaar in rap tempo op en Cas Jansen, Thomas Acda en Victor Löw spelen misschien wel hun beste rol tot dusver. “Weet je dat je eigenlijk nooit gevraagd hebt hoe die kleine van me heet?”

Over de regisseur
Jean van de Velde (1957) studeerde aan de Nederlandse Filmacademie en richtte begin jaren tachtig de Eerste Amsterdamse Filmassociatie op, samen met filmproducent René Seegers en scenarioschrijver Leon de Winter. Hij schreef en regisseerde een groot aantal succesvolle speelfilms en televisieseries, waarvan All Stars (2000) de Zilveren Roos van Montreux en een Emmy Award won en de speelfilm Lek (2000) maar liefst vier Gouden Kalveren. Ook maakte hij onder andere De Kleine Blonde Dood (1993) en Wit Licht (2008). Zijn nieuwste film, Hoe duur was de Suiker, gaat 26 september landelijk in première.

2 gedachten over “De Drie van Jean van de Velde

  1. Ten behoeve van verzamelaars van Nederlandse speelfilms:

    Alle drie beschreven films zijn op dvd verschenen.

  2. “De wederom dynamische, energieke en rauwe regie” … Hieronder staat de link naar de volledige versie van Lek op Youtube. Dat dit tegenwoordig zomaar mag blijft me verbazen, maar doet er nu niet toe. Vanaf 11:23 begint de loopachtervolging. De camera begint te zwengelen als een idioot, de montage wordt rommelig (te snel) en de elektronische muziek is verschrikkelijk.

    Lek:
    http://www.youtube.com/watch?v=wbqp5zKTREE&list=PLJt_mJ_k9WBn5z1TdikUSRV_Il5RaWrRi

    Kijk nu eens naar deze achtervolging uit Amsterdamned. De camera schommelt nergens, maar is statisch en heeft als enig doel om te registreren. De montage is rustig, shots worden niet om de haverklap afgewisseld. De muziek komt alleen aan het einde voor, als de climax van de achtervolging aanstaande is.

    Amsterdamned:
    http://www.youtube.com/watch?v=l5AZkJLeCsg

Reacties zijn gesloten.