FILM
In de eerste minuten van Spijt! weet je al hoe laat het is. De gezette tiener Jochem wordt als laatste bij de gymles gekozen en na afloop nog eens extra getreiterd. Klasgenoten kijken schaapachtig toe, de hippe gymdocent ziet de problemen als speelse geintjes. Iedereen kiest de weg van de minste weerstand in dit herkenbare jeugddrama.
Niet alleen buitenstaanders gaan de lastige situaties uit de weg. In feite heeft Jochem, die smekend om zich heen kijkt of iemand wil inspringen, eenzelfde instelling. En wat te denken van het groepje pestkoppen, dat zich alleen richt op het makkelijkste slachtoffer in de klas. De enige twee die wel voor verandering proberen te zorgen zijn klasgenoten David en Vera. Maar ook zij hebben het net als iedere tiener al druk genoeg met hun eigen sores. Het is dus maar de vraag of het steeds naarder wordende pestgedrag echt de kop in kan worden gedrukt.
Al vanaf zijn eerste Carry Slee-verfilming laat Dave Schram zien dat hij nauw betrokken is bij de jeugd van tegenwoordig. Dat leverde aardige films op, maar gechargeerd kwamen ze soms wel over. In Radeloos bijvoorbeeld, waarin de hoofdpersoon zijn schuldgevoel om de dood van zijn vader wegdrinkt, terwijl zijn vriendin zo graag fotomodel wil worden dat ze verschijnselen van anorexia begint te vertonen. Dat Schram de jeugd een boodschap wilde geven over rouwverwerking, alcoholisme en anorexia viel te prijzen, maar het voelde wel wat geconstrueerd aan.
In Spijt! is dat anders. Alles draait hier om één situatie, waarbij ieder personage wel op de een of andere manier betrokken is. Doordat de film meer kiest voor één duidelijke richting, is er meer ruimte is om het drama van verschillende kanten te laten zien. Het is genuanceerder, en daardoor ook begrijpelijker.
Prettig is ook dat de kijker niet te veel bij de hand wordt genomen en richting een uitgesproken boodschap wordt gestuurd (het iets te dik aangezette muziekgebruik daar gelaten). Spijt! is meer observerend en komt niet met directe oplossingen, zodat het publiek ook zelf wat te doen krijgt.
Conclusie: de zesde Slee-film is de beste uit de reeks geworden. Hij is harder en somberder, maar ook herkenbaarder en daardoor aangrijpender. Meer nog dan de vorige verfilmingen zal Spijt! jongeren wel aan het praten krijgen.
Waardering: ****
BEELD, GELUID & EXTRA’S
De film staat in de originele 2,35:1 verhouding op het schijfje. De kwaliteit is, zoals we van een recente film mogen verwachten, uitstekend. In enkele scènes is beeldruis aanwezig. De scherpte, het detail en kleuren ogen prima. Er is optionele Nederlandse (doven) en Engelse ondertiteling aanwezig. Het geluid staat in een DTS-HD 5.1-track op de Blu-Ray. Deze is vrij van beschadigingen en geeft de dialogen en muziek prima weer.
Aan extra’s wederom geen gebrek op deze uitgave van een Carry Slee-film. We treffen de originele bioscooptrailer, drie videoclips, bloopers, verwijderde scènes, setvideo’s, foto’s, een making of, audiocommentaar en een filmpje over de casting van de hoofdrolspelers aan.
Speelduur
93 minuten
Distributie
Dutch Filmworks
Release datum DVD
12 november 2013
Verpakking
Keepcase met kartonnen sleeve
Regio
B
Beeld
16:9 HD niet-anamorf (2,35)
Geluid
DTS-HD 5.1 – Nederlands
Ondertiteling
Nederlands (doven)
Engels
Extra’s
Originele bioscooptrailer
Drie videoclips
Making of
Setvideo’s
Casting-video’s
Audiocommentaar
Setfoto’s
Bloopers
Verwijderde scènes
Met dank aan Dutch Filmworks voor het beschikbaar stellen van deze Blu-Ray !