FILM
Renée Scheltema probeert in de documentaire Something Unknown is doing we don’t know what een wetenschappelijke verklaring te vinden voor haar persoonlijke bovennatuurlijke ervaringen en die van anderen. Ze reist hiervoor langs personen – lang niet altijd wetenschappers – die met dezelfde vragen bezig zijn.

Iemand vertelt dat hij een feest bezocht waar een lepelbuiger optrad. Deze vervormde een paar lepels, naar eigen zeggen met zijn gedachten. De feestganger vertelt dat zijn dochtertje van drie jaar oud even later met een gebogen lepel naar hem toe kwam. Er komende rijdende auto’s in beeld en Scheltema’s stem is te horen in een voiceover: ‘Als een meisje van drie een lepel kan buigen met haar gedachten, want ze kan daarvoor niet de spierkracht hebben gehad, wat is hier dan de wetenschappelijke verklaring voor?’

De regisseuse lijkt vooral bewijs te willen leveren voor een aantal stellingen en laat mogelijke tegenargumenten of afwijkende gedachten slechts sporadisch toe in haar film. Dit resulteert in een verhaal met weinig conflict, spanning en drama. De meegaande aanpak van de documentairemaakster zorgt er bovendien voor dat de verhalen in de film minder geloofwaardig worden. Wat is er weggelaten om zoveel mogelijk “bewijs” te kunnen leveren?

Mystieke gebeurtenissen en mogelijk wetenschappelijk bewijs worden voor een hele reeks onderwerpen herhaald en door elkaar gehaald. Omdat Scheltema haar onderwerpen aan het woord laat zonder ze vaak te onderbreken of prikkelend te bevragen, gebruiken de personen in de film bijzonder veel mooie woorden om bijzonder weinig te zeggen. Beelden van snelwegen en vliegvelden die het gevoel van de film als ‘ontdekkingstocht’ moeten benadrukken maken de film niet opwindender. De new-age muziek, de vele foto’s van het brein, onbenoemde diagrammen en youtubefilmpjes van ‘wonderen’ slagen er ook niet in om spanning te creëren.

Een jongen in een lepel-workshop bijt op zijn lip, met een rood hoofd pakt hij een lepel met beide handen vast en verplaatst zijn gewicht. Zijn trillende vingertoppen worden wit en dan, op mystieke wijze, buigt de lepel. Something Unknown gaat verder alsof er iets fantastisch gebeurd is.

‘Waar ligt de grens tussen werkelijke magische krachten en bedrog?’, daarmee kondigt Renée Scheltema haar film aan. Het onderwerp bedrog wordt in haar film geschuwd als de term doping bij een wieleruitzending van de NOS. Dat Renée Scheltema haar reis een “onderzoek” noemt is mysterieus. Alleen haar introductie stelt onderzoekende vragen, vervolgens probeert ze koste wat kost de mysterieuze gebeurtenissen te bewijzen, waarbij elk argument in een voice-over benadrukt wordt en tegenstemmen weinig ruimte krijgen. Hiermee is Something Unknown geen onderzoek geworden, maar een betoog of promotiefilm. Met als toegift tijdens de aftiteling een samenvattende top vijf van de voorbijgekomen wonderen.

Waardering: *

De recensie van de film werd geschreven door Frank van der Laan.

BEELD
De documentaire staat in de orginele 1,78:1 verhouding anamorf op het schijfje. De kwaliteit van de transfer is matig. De beelden lijken vaak geschoten met een huis-, tuin- en keukencamera en ogen weinig scherp of gedetailleerd. De optionele Nederlandse ondertitels zijn goed uitgevoerd.

GELUID
De film is voorzien van een Dolby Digital 2.0 track. Deze brengt de monologen van de geïnterviewden op een duidelijke en helder verstaanbare manier op de kijker over.

EXTRA’S
Helaas geen extra’s op deze DVD, zelfs geen menu.

Speelduur
ca. 105 minuten
Distributie
Dutch Filmworks
Release datum DVD
4 mei 2010
Verpakking
Keepcase
Regio
2
Beeld
Anomorphic 16:9 (1,78)
Geluid
Dolby Digital 2.0 – Engels
Ondertiteling
Nederlands
Extra’s
Geen

Met dank aan Dutch Filmworks voor het beschikbaar stellen van deze DVD !