FILM
In 2004 verscheen Jacques Vriens’ jeugdboek ‘Tien Torens diep’ voor het eerst in de schappen. Door de ogen van een aantal kinderen werd de kijker een blik gegund in het Limburgse mijnwerkersleven eind jaren vijftig, begin jaren zestig. Vriens bewees voor de zoveelste keer educatie en amusement als geen ander te kunnen mengen tot een vlot en, aan het eind, ontroerend geheel. De gelijknamige zesdelige miniserie doet dat minder, maar biedt wel aardig vermaak.

Tien Torens diep vertelt het verhaal van mijnwerkerszoon Stef, die later samen met zijn vriend Victor de mijn in wil om ‘koempel’ te worden. Samen hebben ze een geheime club opgericht, waar niemand anders lid van mag worden. De stoere Wietske denkt daar echter anders over; zij wil bij de club, want ze wil later ook de mijn in. Ze worden goede vrienden en beleven allerlei avonturen, maar komen er ook achter dat het mijnleven minder rooskleurig is dan ze wordt voorgeschoteld.

Met een budget van slechts vier-en-een-halve ton hebben de makers van Tien Torens diep het onmogelijke mogelijk proberen te maken; Zuid-Nederland anno 1960 te doen herleven. Het is ze wonderwel overtuigend (genoeg) gelukt, al mist de serie qua production design net die finesse om het verhaal van meerdere lagen te voorzien. De stofwolken, met lagen roet bedekte muren en vaak ronduit armoedige leefomstandigheden, die de dreiging van de mijn subtiel onderhuids voelbaar hadden kunnen maken, blijven achterwege waardoor het geheel voornamelijk fris en schoon oogt.

Het geeft de serie meteen een andere look en feel mee. Waar Vriens in zijn werk steeds meer de focus verlegt naar de duistere en letterlijk smerige kanten van het mijnwerkersbestaan – en daarmee langzaam ontroering bij zijn lezer weet op te wekken –, blijft de serie voornamelijk zomers en zonnig. Tien Torens diep voelt dan ook aan als een lekkere wegkijker op een druilerige zondagmiddag, te meer daar de vriendschap tussen de drie jonge ‘helden’ centraal wordt gesteld en hartverwarmend oogt.

Het gebrek aan dramatiek zorgt er echter ook voor dat de serie het predikaat ‘aardig vermaak’ nooit overstijgt. De serie kabbelt in de eerste vier afleveringen gemoedelijk voort, zonder dat er daadwerkelijk iets gebeurt. Niet alleen dramatisch, maar ook in de plot- of karakters zelf zit weinig ontwikkeling. In de laatste anderhalve aflevering komt dit alles plots in een stroomversnelling terecht. Emotioneel iets losmaken doet het door het gebrek aan een gedegen voorgeschiedenis bij de kijker niet, maar deze is wel al dermate geprikkeld, dat de speciale band tussen de drie vrienden vertedert.

Waardering: ***

BEELD
Tien Torens diep staat in de originele 1,78:1 verhouding anamorf op de DVD. De beeldkwaliteit is prima. Beschadigingen zijn afwezig en het beeld oogt mooi scherp en gedetailleerd. Er is geen ondertitelspoor aanwezig.

GELUID
Het geluid staat in simpele, maar effectieve Dolby Digital 2.0-track op de DVD. De serie is voornamelijk dialooggericht, waardoor het ontbreken van een 5.1-track geen groot gemis is. Het geluidsspoor is vrij van beschadigingen en brengt de dialogen op een heldere en goed verstaanbare manier. Op de momenten dat er achtergrondmuziek te horen is, komt deze met een redelijke laag uit de speakers.

EXTRA’S
De zesdelige serie staat, lichtelijk overbodig, verspreid over drie schijfjes. Elke DVD herbergt twee afleveringen. De afleveringen zijn netjes opgedeeld in zeven hoofdstukken. Extra’s zijn helaas afwezig. Een gemiste kans, zeker daar via de site van de serie een making of te zien is. Bij de DVD wordt wel een filmposter meegeleverd, met op de achterkant een routekaart van Zuid-Limburg, waar de serie is opgenomen en het geportretteerde mijnwerkersleven daadwerkelijk heeft bestaan.

Speelduur
ca. 148 minuten
Distributie
Dutch Filmworks
Release datum DVD
6 april 2010
Verpakking
Keepcases
Regio
2
Beeld
16:9 Anamorf (1,78)
Geluid
Dolby Digital 2.0 – Nederlands
Ondertiteling
Geen
Extra’s
Poster met routekaart

Met dank aan Dutch Filmworks voor het beschikbaar stellen van de DVD !