FILM
Midden jaren zeventig kwam de carrière van Herman Brood onder leiding van Koos van Dijk in een stroomversnelling terecht. Herman Brood & His Wild Romance bereikte binnen no-time hoge noteringen in zowel nationale als internationale hitlijsten. Regisseur Jean van de Velde concentreert zich in de film Wild Romance op deze roerige jaren waarin de opkomst wordt geschetst van een bijzonder talentvol en eigenzinnig man, Herman Brood: Nederlands eerste en enige Rock ’n Roll held.

Herman Brood: muzikant, artiest, kunstschilder, acteur … wat was hij eigenlijk niet? Zijn uitstraling, eigenzinnigheid en enthousiasme zorgden ervoor dat heel Nederland hem in de armen sloot. Het was voor velen dan ook een enorme klap toen hij zichzelf op 11 juli 2001 van het leven beroofde door van het dak van het Amsterdamse Hilton te springen. Na de documentaire-achtige speelfilms Cha Cha en Rock ’n Roll Junkie vond Jean van de Velde het tijd worden voor een echte film over het leven van onze nationale knuffeljunk. Wild Romance vertelt over de periode 1974-1979. Een periode die het begin inluidde voor Hermans rock ’n roll carrière. Hierin verschenen zijn eerste drie elpees en maakte hij een tour door Amerika.

Het balletje begint te rollen door toedoen van de Groninger Koos van Dijk (Marcel Hensema). Een café-eigenaar die op zoek is naar een podium act. Als hij de toen nog onbekende Herman Brood (Daniël Boissevain) ontmoet, is het liefde op het eerste gezicht. Ondanks de ruige en wilde levensstijl van Herman, zijn verslaving aan de drugs en zijn vele avontuurtjes met vrouwen is Koos ervan overtuigd dat een internationale doorbraak mogelijk moet zijn. Om dit te bereiken geeft hij bijna alles op wat hem lief is en wordt hij Hermans manager. Kort daarop vertrekken hij en Herman & his Wild Romance naar Amerika om daar hun geluk te beproeven.

De film begint veelbelovend. We zien een moegestreden Herman Brood eenzaam de trappen van het Hilton beklimmen onder begeleiding van zijn grootste hit Saturday Night. Door de prachtige fotografie, de meeslepende montage en deze pakkende muzikale begeleiding maakt dit grote indruk. Na dit veelbelovende begin maakt ook de kijker een vrije val in de tijd en belanden we in 1974, het jaar waarin het allemaal begon. Koos van Dijk ontmoette Herman Brood en samen zouden ze verder onafscheidelijk door het leven gaan.

Het is jammer dat de film hierna al snel vervalt in een te oppervlakkig en lichtzinnig portret. Het is een film met pieken en dalen. Er is weinig ruimte voor diepgang en drama. De nadruk ligt te veel op de soms wel erg voorspelbare grappen en grollen. Wanneer er echter wel ruimte voor diepgang gecreëerd en benut wordt, komen ook meteen de mooiste momenten uit de film naar voren. Gelukkig slaagt de film er op muzikaal gebied wel in om indruk te maken. De muziekopnames gaan vergezeld met een grove korrel, waardoor het geheel een levensechte aanblik krijgt, die door de snelle en meeslepende montage van Martyn Gould een extra vaart meekrijgen. Hierdoor gaat de film bijna nergens vervelen, ondanks de wel erg dunne verhaallijnen.

Ondanks dat Daniël Boissevain zich een aantal typische Brood-handelingen goed eigen heeft gemaakt en veelvuldig met zijn stembanden schuurt, mist hij de uitstraling om echt te overtuigen. Hensema, als Koos van Dijk, doet het wat dat betreft beter, al kun je je in hem ook niet echt verplaatsen. Dit komt met name door een aantal rare ingrepen van de makers, waarbij vooral de plotselinge blikken en monologen recht in de camera opvallen. In combinatie met de op momenten te karikaturale weergave van beide personen schept dit enige afstand tussen de kijker en de karakters. Het is moeilijk om je echt in te leven in een van de personages.

Het einde van de film is dan wel weer innemend. Onder begeleiding van een van zijn andere grote hits, My Way, zien we beelden van de begrafenis van Herman Brood. En eigenlijk zegt deze constatering meteen alles; de film zelf weet nergens iets los te maken. Het is Herman Brood, ook al is hij er eigenlijk niet echt, die daarvoor zorgt. Had de film zich meer gefocust op deze suggestie of iets meer diepgang in zich gehad, dan had er veel meer ingezeten.

Een gezonde portie sex, een shotje hier en daar en veel wilde muziek: Herman Brood was er niet vies van. Jean van de Velde gelukkig ook niet en gunt ons met Wild Romance zonder enige schroom een kijkje in de wereld van de sex, drugs & rock ’n roll. Het is een vlotte en vaak lekkere trip, met een indrukwekkend begin en dito einde. Daartussenin is het ondanks de mooie beelden, uitstekende muziek, vele rake grappen en het op de meeste momenten lekkere tempo iets te karikaturaal en oppervlakkig om echt indruk te maken.

Als muziekfilm is Wild Romance geslaagd, maar als drama veel te licht en onevenwichtig. De film is eigenlijk net als het leven van Herman: met pieken en dalen eindigend op eenzame hoogte.

Waardering: ***

BEELD
Het beeld van deze 1.85:1 anamorf uitgevoerde dvd is uitstekend. Het prachtige kleurenpalet van de film en het uitgekiende spel met het licht worden prima weergegeven. De transfer oogt bijzonder scherp en gedetailleerd. Af en toe hebben de makers bewust een portie beeldruis of filmgrain aan de print toegevoegd, om het geheel een meer authentieke uitstraling mee te geven. Er is geen ondertitelspoor aanwezig.

GELUID
De film staat in een Dolby Digital 2.0 (192 kb/s) en 5.1 track (448 kb/s) op de dvd. Op beide tracks valt niks aan te merken. De dialogen zijn goed verstaanbaar en worden mooi weergegeven. Belangrijk bij een film als deze is natuurlijk de ruimtelijke spreiding van de muzieksequenties uit de film: vooral bij de 5.1 track is deze uitstekend. Het LFE-kanaal wordt frequent aangesproken op de momenten dat we fragmenten zien uit optredens van Herman Brood. De soundtrack heeft kortom een mooie laag en diepte. Door de betere spreiding en ruimtelijkheid verdient de 5.1-track (vanzelfsprekend) de voorkeur.

EXTRA’S
Via het sfeervol geanimeerde menu hebben we toegang tot de film, scène selectie en de extra’s. De film is opgedeeld in een zeer nette achtentwintig hoofdstukken. De extra’s bestaan uit een making of (22 minuten), waarin beelden van op de set worden afgewisseld met interviews en filmfragmenten. Helaas is deze documentaire weinig kritisch en wordt vrijwel alles en iedereen de hemel ingeprezen. Voorts treffen we nog de videoclip aan van de remix van ‘Saturday Night’ door Armin van Buuren. De extra sectie wordt afgesloten met de originele bioscooptrailer.

Speelduur
ca. 99 minuten
Distributie
CMM
Release datum DVD
16 februari 2007
Verpakking
Keepcase
Regio
2
Beeld
Anomorphic 16:9 (1,85)
Geluid
Dolby Digital 2.0 – Nederlands
Dolby Digital 5.1 – Nederlands
Ondertiteling
Geen
Extra’s
Making of
Videoclip van de titelsong
Originele bioscooptrailer