web analytics

Blind Date

Reacties zijn gesloten
“Praten zonder iets te zeggen”
 
Het blijft altijd treurig: kunstenaars die pas succes hebben ná hun dood. Vincent van Gogh (de schilder) stierf straatarm, maar is nu wel één van de meest bekende schilders ter wereld. Verre verwant Theo (niet de broer, wel de filmmaker) kende hetzelfde lot, alleen net een beetje anders. Theo stond, volgens de verhalen van omstanders, op het punt enkele remakes van zijn eigen films te gaan maken in De Verenigde Staten, volgens Theo ‘het gedroomde land.’ De geschiedenis kennen we allemaal; Theo werd vermoord en de remakes konden niet meer gemaakt worden. Niet door hem zelf in ieder geval. Want was daar een jaar geleden een remake van Interview (geregisseerd door Steve Buscemi), zo verschijnt nu een remake van één van Van Gogh’s betere werken. Blind Date wordt geregisseerd door een andere – en iets minder bekende – Amerikaanse acteur Stanley Tucci. Een remake van, misschien wel Theo’s beste film 06 staat tevens in de planning. Een film die geregisseerd zal gaan worden door niemand minder dan John Turturro.

 

 

Climax
Het basisgegeven voor Tucci’s remake is zo goed als hetzelfde als dat van het origineel: een echtpaar (Stanley Tucci en Patricia Clarkson) probeert over de dood van hun dochter heen te komen door met elkaar af te spreken via contactadvertenties. Keer op keer hebben ze gesprekken met elkaar en iedere keer in een andere gedaante. Het verhaal van de twee getroubleerde ouders wordt verteld door de ogen van hun eigen overleden dochter.

 

Hiermee wordt niet te veel verteld, omdat al vrij snel in het verhaal duidelijk wordt hoe de vork in de steel zit. Het gaat ook niet zozeer om de overleden dochter, maar vooral om het verwerkingsproces van de ouders, als hier al van te spreken is. Want één van de grootste problemen van de film is de beperkte mate van ontwikkeling. De spanning en broeierigheid van één of twee scènes aan het begin, wordt nimmer uitgebouwd naar een climax. Zo had na een uur de film na elke scène kunnen eindigen, zonder dat iemand dit gemerkt had. Na twee of drie ontmoetingen heb je namelijk wel gezien. En dan moet je nog een uur. In in dit uur gebeurt er te weinig om de kijker te blijven boeien. Er wordt gepraat zonder iets te zeggen en er wordt vooral over alles gepraat, behalve waarover gepraat dient te worden; en dat de hele film lang.

 

Zoutloos
Tucci en Clarkson lijken in het begin nogal aan elkaar gewaagd, maar dit ebt langzaam weg als blijkt dat de film blijft hangen in wat heen en weer gestoot onder de gordel. Buiten de twee hoofdrolspelers kent Blind Date weinig acteursgeweld. Dit zou dan moeten komen van Tijs Römer (die de hele film door glazen staat af te drogen), Peer Mascini (die Tucci’s rol in het origineel speelde en nu mag komen opdraven als een dronken cafégast) of Gijs van de Westerlaken, die niet veel meer doet dan op een barkruk zitten.  Je moet het vooral van Tucci en Clarkson hebben en helaas weten deze nauwelijks te overtuigen. En dan heb ik de zoutloze belichting en lelijke kadrering nog niet eens genoemd. Nee, ik zou een bezoekje aan de bioscoop overslaan en het origineel nog maar eens uit de kast trekken.

 

Waardering: * half

 


Blind Date (2008)
Regie:
Stanley Tucci
Scenario: Stanley Tucci, David Schechter
Producent: Gijs van de Westelaken en Bruce Weiss
Camera: Thomas Kist
Muziek: Evan Lurie
Montage: Camilla Toniolo
Met: Stanley Tucci, Patricia Clarkson, Tijs Römer, Peer Mascini, Georgina Verbaan e.v.a.
Taal: Engels
Duur van de film: 80 minuten / Kleur
Te zien vanaf: 18 september 2008

 

2 gedachten over “Blind Date

Reacties zijn gesloten.