web analytics

De Fuik

Reacties zijn gesloten

In augustus 2005 verdween een rijschoolhouder samen met zijn vrouw en vier kinderen plots van de aardbodem. Pas maanden later werden ze gevonden in Duitsland. Het gezin bivakkeerde toen al weken in een huurauto in de bossen rond München. Gebaseerd op deze gebeurtenis schreef Jacqueline Epskamp het scenario voor De Fuik. De regie lag in handen van Mischa Kamp. Met De Fuik bewijst Kamp dat ze niet alleen weet hoe ze de jeugd aan moet spreken – zoals ze eerder succesvol deed met Het Paard van Sinterklaas en diens vervolgfilm -, maar ook een intens drama af kan leveren.

 

 

Suggestief
Vooral qua sfeer en acteerwerk weet De Fuik te overtuigen. De regisseuse toont lef op het gebied van cameravoering. De camera zit hoofdrolspeelster Elske Rotteveel dicht op de huid en volgt haar bij elke stap die ze zet. Op deze manier zien we de film door de onschuldige ogen van een innerlijk verwarde tiener, die tegen beter weten in het gezin bij elkaar probeert te houden. Op een aantal momenten levert dit indringende beelden op. Zeker in combinatie met de veelzeggende blikken van de personages en de weinige dialoog. Kamp laat in de film veel open, waardoor de kijker een grote ruimte krijgt om het verhaal zelf in te vullen. Deze keuze heeft zowel een positief als negatief gevolg voor de impact die de film heeft.

 

Positief is het feit dat het hoofdpersonage door deze keuze toegankelijk is en je inlevingsvermogen actief wordt aangesproken. Het herkennen van de situaties – doordat je ze zelf hebt meegemaakt of via media hebt ervaren – speelt hierbij een grote rol. Wanneer we bijvoorbeeld een van de dochters samen met de vader een bos in zien verdwijnen en haar even later met een verschrikt en angstig gezicht terug zien komen lopen, vullen we als kijker zelf in wat er tussen beide gebeurd is. De film zelf suggereert in dit soort situaties enkel, en geeft nergens antwoorden. Afhankelijk van de mate van herkenning en betrokkenheid van de kijker, zal de impact van de scène worden bepaald.

 

Een logische gevolgtrekking uit de voorgaande redenatie is het feit dat wanneer de situaties niet herkenbaar overkomen of de inleving in het hoofdkarakter niet volledig tot stand komt, je als kijker met veel vragen blijft zitten en situaties en handelingen leeg aan kunnen voelen. De impact van bepaalde delen van de film is dan vanzelfsprekend een stuk minder, waardoor de film als geheel ook minder indruk maakt. Wat op die momenten echter wel overeind blijft staan, zijn de puike acteerprestaties van de cast – niet alleen Rotteveel is uitstekend, ook de rest van de cast, met Johanna ter Steege en Lukas Dijkema als ouders, overtuigt volledig – , de mooie beelden en de naargeestige en onheilspellende sfeer. Dus ook voor de kijker die niet intens bij het geheel betrokken raakt, blijft er genoeg moois over om van te genieten.

 

 

Zelfverzekerd
De keuze van de regisseuse om vooral de beelden voor zich te laten spreken en weinig dialoog te gebruiken, getuigt van durf en zelfverzekerdheid. Door het dynamische en intense camerawerk, het – figuurlijk – veelzeggende spel van met name Elske Rotteveel en het subtiele scenario van Epskamp wordt deze lef ruimschoots beloond. De Fuik is een intens drama, dat door de gedurfde stijlkeuze van de regisseuse, het uitstekende spel en de meeslepende cinematografie de emoties van de kijker actief aanspreekt en hierdoor voor een indringende kijkervaring zorgt.

 

Waardering:
****

De Fuik  (2008)
Regie:
Mischa Kamp
Scenario: Jacqueline Epskamp
Producent: Hanneke Niens, Anton Smit
Camera: Jeroen de Bruin
Muziek: Fons Merkies
Montage: Jurjen Blick
Met: Elske Rotteveel, Lukas Dijkema, Johanna ter Steege, Anna Raadsveld, Louise Radder, Jacomijn Belle, e.v.a.
Taal: Nederlands
Duur van de film: 90 minuten / Kleur

Reacties zijn gesloten.