“Slap drama overheerst sterk spektakel.”
De vaderlandse geschiedenis kent indrukwekkende gebeurtenissen, die tegenwoordig door de computer overtuigend nagemaakt kunnen worden. Zo zagen we eerder dit jaar de watersnoodramp overdonderend in beeld worden gebracht in De Storm, en is nu de beruchte elfstedentocht van 1963 het toneel voor spanning en spektakel. Het thema heeft veel potentieel, maar wordt helaas, net als in De Storm, slechts als achtergrond gebruikt voor een clichématig verhaal.
Spanning
De Hel van ‘63 opent sterk met een spannende en onthutsende scène. Een jong stel is op een afgelegen plek aan het schaatsen, als de jongen wegzakt in een wak. Het meisje probeert hem te redden, maar moet machteloos toekijken hoe haar vriend – bonkend tegen het ijs – verdrinkt. Zo snel als de spanning er was, is hij ook weer weg. We springen in een klap een jaar verder in de tijd, en er wordt een groot aantal – vrij saaie – verhaallijnen rondom de elfstedentocht geïntroduceerd.
Nietsnut en lolbroek Kees (Chris Zegers) is zijn baan kwijt en wil zich bewijzen tegenover zijn vriendin. Zij (Chantal Janzen) ligt zelf hoogzwanger in het ziekenhuis. Soldaat Henk (Cas Jansen) is weggelopen van zijn trainingskamp om mee te doen aan de tocht en wordt op de hielen gezeten door de boze sergeant (Cees Geel). Het getraumatiseerde meisje uit de openingsscène, Annemiek (Chava voor in ‘t Holt), schaatst mee uit respect voor haar overleden vriend. Boerenzoon Sjoerd (Lourens van den Akker) wil geld lenen bij zijn ooms, die allebei langs de route van de elfstedentocht wonen.
En dan zijn er ook nog de rayonhoofden, die hun grote dag steeds verder in een ramp zien uitlopen, en de pers die overal met zijn neus bovenop zit. Het zijn veel te veel verhaallijnen, waardoor geen enkel personage de tijd krijgt om uitgediept te worden. Ze vallen van het ene cliché in het andere.
Simpel
De tocht zelf was met al haar ontberingen boeiend genoeg geweest. Het geheel oogt realistisch en is af en toe mooi vormgegeven, zoals in de dynamische shots van scheurend ijs en gierende sneeuwstormen (soms in de vorm van een wolf). Het zijn overtuigend spannende momenten, maar ze worden nooit lang genoeg vastgehouden. Keer op keer maken ze plaats voor gesimplificeerd drama.
Waardering: ** half
De Hel van ’63 (2009)
Regie: Steven de Jong
Scenario: Jean Ummels, Maarten Lebens en Steven de Jong
Producent: Klaas de Jong en Steven de Jong
Camera: François Perrier
Muziek: Ronald Schilperoort
Montage: Sandor Soeteman
Visual effects: Dennis Kleijn
Met: Chava voor in ‘t Holt, Chris Zegers, Cas Jansen, Lottie Hellingman, Cees Geel, Chantal Janzen, Willeke van Ammelrooy e.v.a.
Taal: Nederlands, Fries
Speelduur: 108 minuten / Kleur
Te zien vanaf: 17 december 2009
Dit is echt een belachelijke recensie, geschreven om de film af te kraken. De Hel van ’63 is een schitterende film geworden – vele malen overtuigender dan het bewierookte Komt een vrouw bij de dokter. De verhaallijnen worden nooit saai, zoals wel het geval was bij de veel te lange aanloop in De Scheepsjongens van Bontekoe: ze dragen juist de film.
Ik hoop dat deze film het publiek krijgt dat zij verdient.
Gewaagde nieuwe layout, hou ik wel van!
Hopeloos geval, de zaal kon het lachen niet onderdrukken. Ik net zo min. De gehele cast is belabberd en er komt gedurende de hele speelduur geen enkele dialoog langs die niet lachwekkend is. Hoogtepunt is Dirk Zeelenberg, die zijn ‘Wouter’ rol overtreft en met zijn prestatie in deze prent een publieke executie verdient.
Steven de Jong blijft bovendien een visieloos persoon, met geen enkel gevoel voor het vertellen van een verhaal. De gehele zaal verviel in schaterlach op verschillende (onbedoelde) momenten, en terecht; die surrealistische scène met de tafel vol eten en Chris Zegers & de ‘windwolven’ (die uit een derde rangs Harry Potter rip-off leken te komen) mogen gerust gerekend worden tot de meest ongepaste scènes in de Nederlandse filmgeschiedenis. Ook de fotografie was bedroevend, een mix van visuele kitsch (het volgen van de ‘grote’ ijsbarst en de lachwekkende slow motion shots van de schaatsers) en ‘hippe’ shots waarin de camera 45 graden schuin stond.
Enfin, wel kosteloos vermaakt maar dit komt akelig dicht in de buurt van De Zeemeerman.
1,5/5
betreffende de recentie van kasper peters hierboven (of moet ik je Quentin noemen) aangaande slaat dit helemaal nergens op.
of Quentin is een meester in knippen en plakken of andersom