“Film verzuipt in goede bedoelingen”
De Nederlandse Publieke Omroep (NPO) organiseert dit jaar de verkiezing voor de beste Nederlandse film ooit. Een verkiezing voor het slechtste vaderlandse product aller tijden hoeft er niet meer te komen: het jammerlijke regiedebuut van Thijs Römer staat met stip op nummer 1.
Verlossing
Het Wapen van Geldrop vertelt het verhaal van drie personen met criminele danwel suïcidale achtergrond, die per toeval met elkaar in aanraking komen en besluiten naar Geldrop te reizen. Alvorens daar aan te komen, besluit men opzichtig – de verkeersborden geven de reizigers een wel verdomd lastige keuze; voor Geldrop moet men naar rechts, en voor de andere richtingen naar links – om nog even om te rijden. Waarom men dit doet blijft onduidelijk. Feit is wel dat het de kijker meer slecht dan goed doet. Aan Het Wapen van Geldrop valt met de beste wil van de wereld namelijk niks positiefs te ontdekken. De film mist de scherpte en het ritme van een geslaagde satire, de gelaagdheid van een degelijk drama of spontaniteit en tempo van een komedie. Van de belabberde, cheesy art-direction tot de onbeholpen regie van Thijs Römer, van het matige spel van de cast tot het ongelooflijk stupide scenario; de film raakt verstrikt in haar eigen goede bedoelingen en doet andere Nederlandse miskleunen zoals Intensive Care (1991), De Vriendschap (2001) en Fighting Fish (2004) snel vergeten. Dat je als kijker meermaals hoopt dat het Nederlandse politieapparaat eindelijk haar werk doet en de drie van de weg haalt, zegt genoeg. Maar die verlossing laat lang op zich wachten.
Piet Veerman
Als men na zeventig hemeltergend – om toch even in de quasi-filosofische sfeer van de film te blijven hangen – slechte minuten dan eindelijk arriveert in het Brabantse dorpje, denk je als kijker eindelijk verlost te worden van alle onzin en ongein die ondertussen de revue heeft gepasseerd. Alsof dat echter allemaal nog niet genoeg was, hobbelt de film vervolgens nog zo’n twintig minuten door, waarbij net als in de voorgaande scènes werkelijk niks boeiends, spannends of dan in ieder geval nog (onbedoeld) komisch gebeurt. Klein hoogtepunt, waarbij mijn maag zich drie keer omdraaide, is de scène waarin Huub Stapel (die een geslaagde persiflage op Piet Veerman ten toon spreidt) via de telefoon te horen krijgt wat er met zijn dochter gebeurd is. Alle goede bedoelingen ten spijt, de reactie van het personage dat hij speelt omschrijft precies de inhoud van de film: mat, saai, oninteressant, onlogisch en hopeloos.
Waardering: half
Het Wapen van Geldrop (2008) Regie: Thijs Römer Scenario: Thijs Römer Producent: Gijs van de Westelaken Camera: Thomas Kist Muziek: Rainer Hensel Montage: Merel Notten Met: Thijs Römer, Katja Schuurman, Tara Elders, Jan Mulder, Huub Stapel, Marcel Hensema, e.v.a. Taal: Nederlands Duur van de film: 90 minuten / Kleur Te zien vanaf: 2 oktober 2008 |
Het zou ook al te gek zijn als die omhooggevallen Römertelg ineens zou blijken te kunnen acteren èn regisseren èn scenarioschrijven. Een dramatisch geval van zelfoverschatting van dit zelfbenoemd talent.
Had ook niet anders verwacht nadat gelul van Römer bij De Wereld Draait Door.
De bespreking van Het wapen van Geldrop, door de makers van neerlandsfilmdoek.nl, is m.i. zeer ongenuanceerd. De kwaliteit van de bespreking is exemplarisch voor het grootste deel van de recensies op deze site. Mijn voornaamste kritiek is dat de bespreking geen uitgebalanceerd verhaal brengt, maar enkel een poging is de film op een flauwe onelinerachtige manier te diskwalificeren, dat wil zeggen: zonder werkelijk op de inhoud en de vorm van de film in te gaan. Het gaat mij er niet om te betogen dat de film wel goed is (er valt op Römers debuut genoeg aan te merken), maar vooral om eens aan te geven dat op een site, die steeds professioneler is gaan ogen, geen plaats meer kan zijn voor amateuristische besprekingen als deze. Het zou interessanter zijn geweest als er werd ingegaan op wat de film mogelijk wel boeiend maakt of bijvoorbeeld de vraag wat Römer beoogt met de film. Het antwoord op deze laatste vraag is waarschijnlijk: verwarring zaaien – zoals hij tijdens mediaoptredens ook doet. Vervolgens kunnen vragen aan bod komen als: Is dit gelukt? Waarom wil Römer dit? Is dat interessant? Vergelijkingen met andere films; bijvoorbeeld Joyride (ook een Nederlandse ‘roadmovie’, die dunkt mij veel slechter is dan HwvG) en wellicht ook roadmovies van over de grens. Et cetera. Dit alles is de schrijver van deze bespreking niet gelukt. Volgens mij zegt dat meer over de geestelijke armoede van de recensent, dan over de kwaliteiten van de makers van Het wapen van Geldrop.
Laat ik voorop stellen dat ik elke film met even veel interesse bekijk, er zo ‘open’ mogelijk inga en probeer zo duidelijk, inventief en genuanceerd mogelijk aan te geven wat er goed aan is en wat niet. Daarvan mogen de artikelen en recensies die ik de afgelopen twee jaren schreef het bewijs vormen. Zo heb ik recentelijk bij bijvoorbeeld de besprekingen van Wijster en Hitte Harara uitgebreider de tijd genomen de negatieve kanttekeningen die ik plaatste te nuanceren en onderbouwen. Dáár viel namelijk wel nog (genoeg) leuks te ontdekken en was in ieder geval duidelijk (voor zover een film één duidelijk betekenis heeft, laten we zeggen dat ik het gevoel had te weten waar men heen wilde) waar men naartoe wilde en wat men wilde vertellen. Het Wapen van Geldrop bood me echter geen enkel aanknopingspunt om er iets positiefs over te zeggen – hoe graag ik wellicht ook gewild had. Na vertoning van de film was ik oprecht verbaasd en ook lichtelijk verbijsterd over wat ik gezien had.
Een – niet voor niets – beroemde uitspraak luidt: film is emotie (gevoel). Wellicht dat de emoties (gevoelens) die ik indertijd voelde in bovenstaande recensie iets te duidelijk naar voren komen (al zal iedereen daar anders over denken) – vandaar de wat harde, maar oprechte one-liners, die kernachtig aangeven welk gevoel de film mij bezorgde en hoe het geheel in elkaar zit. Een (prikkelende) beknopte, kernachtige recensie en een diepere poging de film te doorgronden, zijn twee totaal verschillende disciplines. De vragen die u opwerpt passen meer in de tweede categorie. Recensies zijn er in allerlei soorten en maten; de ene keer zal er dieper gegaan worden dan de andere keer. Vaststaat is dat een recensie de lezer moet prikkelen, een kader moet bieden en duidelijk moet maken wat de schrijver ervan vindt. Zonder hierbij overigens persoonlijk te worden naar de makers toe. Want de kwaliteiten van vrijwel alle betrokkenen (ik noem de acteurs/actrices Römer, Elders, Schuurman, Stapel, de cameraman Thomas Kist, etc.) staan niet ter discussie, al is de combinatie in Het Wapen van Geldrop geen gelukkige gebleken. Bovendien willen we uiteindelijk eigenlijk allemaal alleen maar goede films zien, nietwaar?
Om een verzorgde filmanalyse – van het camerawerk tot de narratie en van het acteerwerk tot de montage – te geven of een compleet essay te schrijven over de positie van deze film in vergelijking met andere roadmovies – zoals u oppert –, ging mij in dit geval te ver. Het had vast een interessant stuk opgeleverd, en misschien dat ik het ooit ook nog wel zal doen mocht daar tijd voor zijn, maar niet elke film vraagt om een dergelijk diepgaande bespreking. Het Wapen van Geldrop was daar wel voor in aanmerking gekomen als ik me (tijdens het kijken of vlak erna) de vraag gesteld had: ‘waar ging het mis?’ (op elk gebied). Dat heb ik me echter geen moment afgevraagd. Waarom niet? Omdat vanaf minuut één al vrij snel duidelijk werd hoe de vork in de steel zat. Zo nu en dan zag ik de aanstekelijke, snelle Column-montage in het geheel terug, maar al snel wisselden te trage en onzinnige scènes elkaar af.
Het is me dus niet gelukt een dergelijk diepgravende analyse te geven of de film in een breder perspectief te plaatsen, omdat a) ik die intentie niet gehad heb en b) de film zich daar – wat mij betreft – niet voor leent. Althans, niet om in een recensie-vorm te gieten.
Ben bang dat deze film geen lang leven is beschoren. De kritiek is behoorlijk. Terecht of onterecht. We zullen het snel zien.
wat een kutfilm
klotefilm
AMSTERDAM – Het regiedebuut van Thijs Römer is, op z’n zachtst gezegd, geen succes. Welgeteld honderd bezoekers kwamen Het wapen van Geldrop afgelopen week in de bioscopen bekijken.
De gevolgen van de lage bezoekersaantallen zijn overduidelijk: Vanaf volgende week draait Het Wapen van Geldrop nog slechts in één bioscoop in Nijmegen. De vijf andere zalen hebben besloten om de film uit de running te halen.
Laat vooropgesteld zijn dat ik de film – helaas – niet heb gezien. Wel heb ik kennis genomen van de commotie omtrent de film en de reactie van de regisseur. Wat mij getroffen heeft – en mijn volledige sympathie heeft – is dat de regisseur een film wilde maken in de stijl van Theo van Gogh. Vandaar ook wellicht de keuze voor de acteurs. Zij hebben allen al eens geacteerd in films van Theo van Gogh, de regisseur in “06/05”, diens echtgenote in “Interview”, een door mij nog regelmatig afgespeelde film.
Tja, of het scenario deugt of niet, dat is ook deels een kwestie van smaak. Een ‘road-movie’ is nu eenmaal een ‘roadmovie’. Hetgeen ik gezien heb ik de trailer deed mij in ieder geval verlangen naar een uitgebreider beeld van de film. Helaas is dat onmogelijk. De film is uit het circuit verdwenen. Ik hoop van ganser harte dat-ie op dvd zal uitkomen. En dan nog iets: de film is het regie-debuut van een gewaardeerd acteur. In plaats van opbouwende kritiek schept een ieder er kennelijk plezier in om de film tot op het bot af te kraken. Dat past niet bij een Neerlandsfilmdoekliefhebber!
Ter verduidelijking nog dit: mijn opmerkingen gelden niet de penvrucht van Guido Franken, maar die van Cor en in het bijzonder Knofje.