web analytics

Joy

Reacties zijn gesloten

“Rauw en aangrijpend”

Mijke de Jong weet hoe je een drama realistisch en intens kunt maken. Handheld-camerawerk, sterke dialogen en vooral geweldig acteerwerk. Ze heeft een oog voor onbekende talenten, vaak meisjes die ze zo van straat lijkt te hebben geplukt. In Joy is dit de achttienjarige Samira Maas.

Nieuw talent
Ze is geknipt voor de rol van een beschadigd meisje, dat van de buitenkant stoer en brutaal oogt. Joy weet in het bijzijn van anderen van zich af te bijten, maar alleen thuis pakt ze een doos met babyspullen die ze stiekem bewaart en zelf aanvult. Zo probeert ze zelf maar de rol van haar moeder in te vullen, want als baby werd ze te vondeling gelegd. Haar moeder zocht nooit meer contact, maar Joy is vastberaden haar te vinden.

Of dat überhaupt zin heeft is maar de vraag. Het is voor de kijker al snel duidelijk dat opgroeien zonder moederliefde in tehuizen voor blijvende schade zorgt. Joy kan zich niet op haar gemak voelen bij haar liefdevolle vriend (Dragan Bakema), of zijn gezellige familie. Haar beste vriendin is ook nog eens zwanger, en daar heeft ze maar weinig vertrouwen in.

De kunst van het weglaten
Helena van der Meulen schreef eerder het scenario voor de telefilms Bluebird (2004) Maite was hier (2009), die uitblonken juist doordat niet alles uitgesproken werd. Een paar blikken of stiltes kunnen een stevige impact hebben. Ook hier is dat weer het geval, vooral in de laatste scène, waarin Joy het pasgeboren kindje van haar vriendin mag vasthouden. Alles wordt prachtig samengevat door de jonge hoofdrolspeelster, die met met één blik precies de verborgen verlangens, jaloezie en hopeloosheid weet te vangen. Dan zijn dialogen niet meer nodig.

Waardering: ****

Joy (2010)
Regie:
Mijke de Jong
Scenario: Helena van der Meulen
Camera:
Ton Peters
Producent:
Frans van Gestel
Met:
Samira Maas, Dragan Bakema, Coosje Smid, e.v.a.
Taal:
Nederlands
Speelduur: 90 minuten / Kleur
Te zien vanaf: 8 april 2010

Reacties zijn gesloten.