Een blanke agent schiet tijdens een arrestatiepoging een jongen van Marokkaanse komaf neer. Heel Nederland is in rep en roer. Is hier racisme in het spel of treft de agent geen enkele blaam? Met Kicks tracht scenarioschrijver en regisseur Albert ter Heerdt – na de komisch bedoelde multiculti’s Shouf Shouf Habibi, Het Schnitzelparadijs en ’n Beetje Verliefd – eens een serieus beeld te schetsen van de hedendaagse multiculturele samenleving. Buiten het feit dat de hij hierin niet helemaal slaagt, is het opmerkelijk dat het wederom enkel gaat over de relatie tussen Nederlanders en Marokkanen.
Politiek correct
Ter Heerdt presenteert zijn scenario in de vorm van een caleidoscopisch portret. Het hierboven aangehaalde schietincident blijkt de levens van diverse personen nogal te beïnvloeden. Het incident is aanleiding om op zoek te gaan naar iets nieuws of iets anders in hun leven. Zo volgen we de broer van het slachtoffer in zijn dagelijkse strijd tegen de ‘slachtoffer-rol’ die veel van zijn Marokkaanse vrienden spelen, zien we hoe de Marokkaanse collega van de blanke agent vecht tegen haarzelf en haar aanstaande huwelijk en zijn we getuige van de avontuurtjes van een Nederlandse vrouw, die plots beseft dat ze nog nooit met een Marokkaans iemand contact heeft gehad. Al deze verhalen lopen kriskras door elkaar heen en hebben niet meer met elkaar gemeen dan dat ze allen voortkomen uit dat ene incident.
Een film in de vorm van een caleidoscopisch portret is niks nieuws. Toch is en blijft het een gevaarlijke opzet: het geheel kan voor de kijker té fragmentarisch aanvoelen of door het gebrek aan spanning, humor of drama niet constant blijven boeien. Al deze problemen teisteren ook Kicks. Dat Ter Heerdt er niet voor kiest om de verhaallijnen uiteindelijk bij elkaar te laten komen is zo erg nog niet. Erger is het feit dat hij nergens stelling durft te nemen en steeds de gulden middenweg kiest. Hierdoor mist de film de scherpe randjes die juist zo nodig zijn bij een film die pretendeert een serieus beeld te geven van de hedendaagse samenleving. Ook het op momenten belerende toontje en de duwende moraal – we leven in een vrij land, zijn van nature allemaal gelijk en kunnen goed met elkaar opschieten – zorgt voor een politiek correct en braaf gevoel.
Afstand
Toch is Kicks geen saaie of vervelende film. Dat niet elke verhaallijn even geloofwaardig is en een enkele nogal abrupt eindigt, doen niets aan het feit af dat ze allemaal redelijk blijven boeien. Een aantal verhaallijnen zijn zelfs erg de moeite waard en leveren zo nu en dan een mooi moment op. De beste verhaallijn is ongetwijfeld die over Said, de broer van het slachtoffer. Met volle overgave en uitstekend gespeeld door Mimoun Oaissa is Said het enige personage dat een zichtbare ontwikkeling doormaakt. Is hij in het begin nog gedreven en heldhaftig, later is hij wanhopig en totaal de kluts kwijt. Deze omslag wordt prachtig geïllustreerd door zijn verhaal te laten beginnen én eindigen tijdens een bokswedstrijd. De manier waarop hij in de ring staat is echter compleet verschillend en tekenend voor zijn gemoedstoestand. Ook de verhaallijn rondom het conflict tussen beide agenten en die rondom de relatieproblemen tussen de agente en haar vriend zijn meer dan aardig uitgewerkt.
Ondersteund door de degelijke fotografie van Bert Pot – die helaas slechts op enkele momenten écht zijn stempel op het geheel weet te drukken – en de sfeervolle muziek van Vincent van Warmerdam leveren de drie hierboven beschreven verhaallijnen zo nu en dan een mooi of ontroerend moment op; in ieder geval een moment waarop er enige sprake is van subtiliteit en actieve toenadering tot de kijker. Doordat veel personages nogal plat zijn en de creativiteit in de (zowel inhoudelijke als visuele) uitwerking te wensen over laat, blijf je op de meeste momenten namelijk vooral een buitenstaander. Iemand die van een afstandje geamuseerd toekijkt, maar nergens echt geraakt wordt. En dat is jammer, want de poging een serieuze film over onze samenleving te maken is lovenswaardig.
Waardering: ***
Kicks (2007)
Regie: Albert ter Heerdt
Scenario: Albert ter Heerdt
Producent: Albert ter Heerdt, Jos van der Linden, San Fu Maltha
Camera: Bert Pot
Muziek: Vincent van Warmerdam
Montage: J.P. Luijsterburg
Met: Mimoun Oaissa, Jack Wouterse, Roeland Fernhout, Hadewych Minis, Marcel Musters e.v.a.
Taal: Nederlands
Duur van de film: 93 minuten / Kleur
Distributie: Independent Films
Te zien vanaf: 1 maart 2007
is erg leuk !!!
but film hoef je niet te kijken is echt slecht.