Groots aangekondigde (Nederlandse) films zorgen vaak voor radicale meningsverschillen. Na de lovende recensie van Komt en Vouw bij de Dokter eerder deze week (door Guido Franken) zorgt collega Fabian Melchers voor wat tegengas.
Veilig
Komt een Vrouw bij de Dokter is al tijden een begrip in Nederland. Met een miljoen verkochte exemplaren en de NS Publieksprijs kon een verfilming niet uitblijven. Reinout Oerlemans zag er een veilig regiedebuut in, en dat is het ook geworden.
Stijn (Barry Atsma) lijkt een perfect leven te hebben. Hij verdient veel geld, is getrouwd met de knappe Carmen (Carice van Houten), en heeft samen met haar een schattig dochtertje. Hij heeft andere vrouwen bij de vleet, maar dat neemt Carmen voor lief. Hun leven neemt een andere wending als Carmen kanker blijkt te hebben. Stijn steunt haar door naar alle doktersgesprekken en chemobehandelingen mee te gaan, maar is intussen met andere dingen bezig. Hij stort zich in het uitgaansleven en begint een affaire met Roos (Anna Drijver). De stervende Carmen smeekt hem ermee te stoppen.
Klootzak
Barry Atsma speelt Stijn met volle overtuiging, maar dat mag niet baten. Stijn is een klootzak. Zijn gedrag is onverklaarbaar en het is simpelweg onmogelijk om je als kijker in te leven. De film doet het voorkomen alsof hij door zijn zieke vrouw vlucht in feesten en vreemdgaan, maar in feite gaat hij gewoon door met waar hij mee bezig was. Pas als Carmens dagen echt geteld zijn lijkt hij bij te draaien, maar dat duurt niet lang. Zodra ze dood is belt hij Roos weer op.
Het is jammer dat de film – net als het boek – het perspectief van de onsympathieke Stijn kiest. Dat Kluun dat in zijn autobiografische roman deed is logisch, maar Oerlemans had zich meer risico kunnen veroorloven. Als hij de focus op Carmen had gelegd, was Komt een Vrouw bij de Dokter een uitstekende film geweest.
Liefdevol
Haar personage is begrijpelijk en ontroerend. Uit liefde voor haar man laat ze hem vrij in wat hij doet, maar ze staat machteloos als ze ziek wordt en zijn gedrag buitensporige proporties aanneemt. Ze wil hem duidelijk niet te veel te belasten met haar problemen, maar kan er aan de andere kant niet tegen dat hij zich zo laat gaan. Van binnen schreeuwt ze om hulp. Zulke complexe emoties kan Carice van Houten als geen ander in een paar seconden vangen, waarmee de koele afstandelijkheid die de film overheerst, verdwijnt als sneeuw voor de zon. Dat mag een fenomenale prestatie worden genoemd. Het is de vraag of Stijn zich ooit zal realiseren hoe liefdevol zijn vrouw wel niet was.
Komt een Vrouw bij de Dokter had meer potentieel, maar is uiteindelijk toch een degelijke film geworden. Een paar scènes zijn krachtig genoeg om de belachelijke uitspattingen van Stijn te vergeten en de film de moeite waard te maken. Een ode aan de liefde, zoals de subtitel prijkt, is echter ver te zoeken.
Waardering: ***
Komt een Vrouw bij de Dokter (2009)
Regie: Reinout Oerlemans
Scenario: Gert Embrechts, naar het boek van Kluun
Cast: Barry Atsma, Carice van Houten, Anna Drijver, Pierre Bokma, Jeroen Willems, e.v.a.
Producent: Hans de Weers, Reinout Oerlemans, Sim van Veen
Muziek: Melcher Meirmans, Merlijn Snitker, Chrisnanne Wiegel
Camera: Lennert Hillege
Montage: Michiel Reichwein
Taal: Nederlands
Duur van de film: 105 minuten
Te zien vanaf: 26 november 2009
“Als hij de focus op Carmen had gelegd, was Komt een Vrouw bij de Dokter een uitstekende film geweest.”
Beste Guido, je mag alles van een film vinden, maar opmerkingen maken als deze zijn aan de ene kant te simpel en aan de andere kant: als je het zo goed weet, waarom heb je zelf dan nog nooit een speelfilm gemaakt?
Niet mijn stuk, maar van Fabian. En hij legt het daarna uit, dus de kritiek lijkt me legitiem. Al ben ik het er niet mee eens (zie mijn eerdere recensie: http://www.neerlandsfilmdoek.nl/?p=4784)
Ik zie niet waarom die opmerking te simpel is, en ik heb het inderdaad onderbouwd. Het tweede deel van je kritiek kan onder iedere enigszins negatieve recensie van iedere willekeurige recensent worden geplaatst. Ik ben criticus, geen filmmaker.
Maar bedankt voor de reactie in ieder geval. Het is duidelijk dat de film een discussie opwekt, en dat is wat mij betreft een goed teken.
Goed dat jullie twee recensies plaatsen overigens. De mening van de recensent is eigenlijk niet zo interessant, de analyse er achter wel.
Ik deel de mening van Fabian trouwens niet. Ik denk dat de dramatische ontwikkeling in Steijn veel interessanter is omdat hij er zelf invloed op heeft. Carmen heeft dit niet (alles overkomt haar), waardoor het verhaal niet interessant zou worden (je gaat niet met haar meeleven). Het dilemma van Steijn is de kracht van de film.
Verder vond ik het zelf een boeiend film. Het heeft me verbaasd dat ondanks dat vanaf een half uur er alleen maar tranentrekkende scenes in zitten en je weet dat Carmen dood gaat je toch geboeid blijft kijken. Dat is erg knap gedaan.
Ik vind dus dat Stijn juist geen dramatische ontwikkeling doormaakt. Carmen verandert als persoon, omdat ze inziet dat haar keuze om Stijn zo vrij te laten zich tegen haar keert als ze kanker krijgt.
Ik vind overigens niet dat een dramatische ontwikkeling per definitie beter wordt als het personage er zelf invloed op heeft (kan wel). Machteloosheid kan juist heel dramatisch zijn.