web analytics

Kruistocht in Spijkerbroek

Reacties zijn gesloten

De verfilming van het nog steeds ontzettend populaire boek van Thea Beckman houdt vele fans al lange tijd bezig. Smachtend, maar tegelijkertijd ook angstig wordt uitgekeken naar het resultaat, waarbij men zich vooral afvraagt of de aanpassingen die zijn doorgevoerd niet veel van het oorspronkelijke karakter en hart van het verhaal wegnemen. Die angst is echter ongegrond, want Kruistocht in Spijkerbroek is een meeslepende, ontroerende, maar vooral warme en liefdevolle film geworden.

Terug in de tijd
Twintig jaar geleden: regisseur Ben Sombogaart viert vakantie met zijn familie en ziet hoe zijn zoon compleet in de ban is van Kruistocht in Spijkerbroek. Op de terugweg besluit hij het boek zelf te lezen en raakt meteen gefascineerd door het verhaal dat door Beckman op meeslepende wijze wordt verteld. Jarenlang speelt hij met het idee voor een verfilming. Dat het uiteindelijk zo lang geduurd heeft, komt niet in de eerste plaats door het dure karakter van de film. De vele massascènes en de middeleeuwse situering leken een onmogelijk klus. Tot twee jaar geleden het balletje opeens begon te rollen. Er werden buitenlandse financierders gevonden en er was inmiddels ontzettend veel mogelijk met behulp van de allernieuwste cgi- technieken. Met een budget van 10,5 miljoen euro en een voor het grootste deel Engelse cast kon Sombogaart eindelijk beginnen aan de film die het coming-of-age verhaal vertelt van een jongen die ongewild terechtkomt in een boeiende periode uit de geschiedenis.

iPod als redmiddel
Uiteindelijk heeft deze lange voorgeschiedenis de film alleen maar goed gedaan. Sombogaart deed ervaring op met de voor een Oscar genomineerde film De Tweeling en de inmiddels geavanceerde technische apparaten als een mobiele telefoon en een iPod zorgen voor een extra laag in de film, waar handig gebruik van is gemaakt. 

De vijftienjarige Dolf (Joe Flynn) belandt via een prototype van een tijdmachine in het jaar 1212. Daar aangekomen, maakt hij meteen kennis met de harde werkelijkheid van het leven in de middeleeuwen. Op het nippertje wordt hij van de dood gered door de zelfverzekerde en mooie Jenne (Stephanie Leonidas). Wanneer Dolf zich aansluit bij de kinderkruistocht, ontwikkelt hij zich langzaam tot leider van de duizenden kinderen. Met zijn eenentwintigste-eeuwse kennis, helpt hij de kinderen  infectieziekten te overwinnen, rovende ridders te bevechten en verschrikkelijke bergen te trotseren. Het grootste gevaar schuilt in de kruistocht zelf en Dolf moet een moeilijke beslissing nemen: bijft hij bij zijn middeleeuwse vrienden om ze helpen dit gevaar te overwinnen of keert hij terug naar zijn moeder, die er alles aan doet om haar zoon te redden? 

Kruistocht in Spijkerbroek is een mooie, spannende avonturenfilm die met veel liefde en betrokkenheid gemaakt is. Het gegeven van een hedendaagse jongen die terecht komt in de middeleeuwen levert zowel komische, ontroerende als warme momenten op. Komisch is de film wanneer Dolf de kinderen muziek laat luisteren via zijn iPod, met behulp van diezelfde iPod de bakker van een middeleeuws dorpje omkoopt om aan eten te komen, of wanneer hij nog een chocoladereep in zijn broekzak aantreft en die deelt met een paar hongerige kleintjes. Warm en intens zijn de momenten waarop hij langzaamaan vriendschap sluit met de kinderen en zich over hen ontfermt. Ontroerend wordt het wanneer hij kennis maakt met dood en verderf, zijn ‘nieuwe’ vrienden verliest en leert kennen wat het échte leven inhoud. 

Meeslepende kruistocht
Het mooiste van alles is echter de sterke band die zich ontwikkelt tussen Dolf en Jenne, die voortreffelijk worden neergezet door de debuterende Joe Flynn en de uiterst talentvolle Stephanie Leonidas. Met speels gemak en een natuurlijke uitstraling slaan zij zich moeiteloos door deze grote productie heen. De scènes tussen de twee leveren mooie, ontroerende momenten op. Er wordt geen woord te veel gezegd: beide spelers zeggen meer met hun ogen en aanwezigheid dan door te praten. Ook in de bijrollen vinden we louter goed acterende namen terug. Zo zien we onder andere Emily Watson als de moeder van Dolf, Jan Decleir als de Hertog van Rottweil (met als trouwe vrienden de gelijknamige viervoeters) en Jack Wouterse als de bakker van Rottweil, die samen voor de nodige ervaring zorgen en de balans in de cast mooi in evenwicht houden. 

En niet alleen de cast levert uitstekend werk af, ook op technisch vlak is de film van behoorlijk hoog niveau. De fotografie van Reinier van Brummelen is prachtig en meeslepend. Het is knap dat Van Brummelen en Sombogaart nergens het overzicht verliezen en altijd het juiste in beeld weten te brengen. Om de beelden te ondersteunen en te versterken werd er door Jurre Haanstra een epische score vervaardigd en leverde Ozark Henry een aantal sfeervolle bijdragen. De scènes waarin Henry’s muziek te horen is, vormen op een mooie en dromerige manier een rustpunt voor de kijker.

Die rustmomenten zijn niet onnodig. Zeker voor de jonge kijkers is het soms even snakken naar adem. Het oorspronkelijke verhaal van Beckman zit bomvol met gebeurtenissen die door de makers noodgedwongen zijn teruggebracht tot een film van iets meer dan twee uur. In deze twee uur gebeurt veel interessants en word je vrijwel nergens op een overbodige scène getrakteerd. Het is knap hoe de scenaristen een dergelijk mooie balans hebben weten te vinden tussen de komische en ontroerende momenten en de film met bijzonder veel vaart door laten denderen. Toch schuilt hierin ook het grootste (kleine) probleem van de film. Doordat er zoveel moois te zien is, worden sommige scènes iets te snel afgeraffeld. Hierdoor benut de film niet alle mogelijkheden die het zichzelf creëert. De scèneovergangen zijn op een aantal momenten nogal abrupt en hard. Bepaalde emoties krijgen hierdoor te weinig tijd en ruimte om je echt diep te raken. Het blijft allemaal bij een kleine bijensteek, terwijl het ook een echte dolksteek had kunnen zijn.

Kloppend hart
De vrees voor een zoetsappige of gekuiste versie van het soms ook harde boek van Beckman is ongegrond: Sombogaart levert met Kruistocht in Spijkerbroek een spannende en meeslepende avonturenfilm af die het hart op de juiste plaats heeft zitten. De liefdevolle en oprechte aanpak van zowel cast als crew dringen door het doek heen en vervullen de kijker vaak met een onbeschrijflijke warmte. Door het meeslepende tempo en karakter van het verhaal, de vele mooie scènes en de prachtige beelden en muziek zal de film elke doelgroep weten te boeien en op momenten zelfs weten te raken. Als kers op de taart heeft men, om de film rustig te laten bezinken en de kijker nog even na te laten genieten, ook nog voor een bijzonder fraaie aftiteling gezorgd. Kruistocht in Spijkerbroek heeft, kortom, alles wat een goede familiefilm moet hebben, en zelfs meer dan dat. 

Kruistocht in Spijkerbroek is vanaf 15 november te zien in de Nederlandse bioscopen in een zowel origineel Engels gesproken, als een nagesynchroniseerde Nederlandse versie. 

Waardering: **** 


 Kruistocht in Spijkerbroek (2006)
 Regie:
Ben Sombogaart
 Scenario: Bill Haney, Jean-Claude v. Rijckeghem, Chris Craps
 Naar het boek van: Thea Beckman
 Producent: Kees Kasander, Bill Haney
 Camera: Reinier van Brummelen
 Muziek: Jurre Haanstra, Ozark Henry
 Met: Joe Flynn, Stephanie Leonidas, Emily Watson, Jack Wouterse, Jan Decleir, Michael Culkin, e.v.a.
 Taal: Engels
 Duur van de film: 125 minuten / Kleur
 Distributie: Benelux Film Distribution
 Te zien vanaf: 15 november

  

Een gedachte over “Kruistocht in Spijkerbroek

  1. bedankt voor deze betrouwbare info, er is niets aan toe te voegen.
    Ik ga naar deze film zeker kijken!
    p.s: heb je zelf het boek ook gelezen?

Reacties zijn gesloten.