web analytics

Recensie: Dark Blood

Reacties zijn gesloten


Voordat Dark Blood opent horen we de stem van regisseur George Sluizer. Hij vergelijkt het project, dat in 1993 stil kwam te liggen na de dood van River Phoenix, met een stoel die twee poten heeft. Het enige wat de filmmaker nog kon en wilde doen is een derde poot maken, zodat de stoel in ieder geval zou kunnen staan. De vierde poot zou altijd ontbreken. 

Het is niet de laatste keer dat de regisseur te horen is. De scènes die nooit gedraaid konden worden -voor het verloop van het verhaal vrij belangrijke scènes- moeten worden ingevuld, dus dat doet Sluizer zelf door passages uit het scenario voor te lezen. In de tussentijd zien we losse stills of sfeeropnames. Het is even wennen, maar het werkt. Dark Blood blijft inderdaad prima overeind staan.

Desolaat
De psychologische thriller begint met een upperclass-stel dat midden in de woestijn motorpech krijgt en vervolgens hulp zoekt bij Boy, een jonge man die in een afgelegen, desolaat huisje woont. Op zichzelf sinds zijn vrouw aan stralingsziekte overleed als gevolg van de atoomtesten in de omgeving. Hij heeft wil niets met de samenleving te maken hebben, het echtpaar ziet een verknipte eenling. Hun verhoudingen worden meer en meer onder spanning gezet. Dat bereikt een kookpunt wanneer Boy blijkt te zijn voorbereid op een nucleaire winter en hoopt Buffy, de vrouw van het echtpaar, zo ver te kunnen krijgen om bij hem in een ingerichte grot te komen wonen.

Het is een vrij eigenaardig verhaal om in mee te gaan, extremen worden te veel opgezocht. De drie hoofdrolspelers weten de thriller moeiteloos overeind te houden -met name Judy Davis is sterk- maar echt venijnig of zinderend wordt het niet.

De vergelijking met Sluizers meesterlijke Spoorloos is al snel gemaakt. Ook dat is een psychologische thriller over een stel dat in aanvaring komt met een man die volgens zijn eigen regels leeft. De onderlinge spanningen die dat opleverde worden alleen bij lange na niet bereikt in Dark Blood. 

Thema’s
Maar naarmate het einde in zicht komt wordt duidelijker dat deze thriller beter als een parabel gezien kan worden. Wie het verhaal niet letterlijk neemt, ziet zo intrigerende thema’s naar boven drijven. Net als in Spoorloos tonen ze de (zelf-)destructieve kant van de mens, ditmaal niet gedreven door de blinde liefde van de twee hoofdpersonages, maar door maatschappij (het echtpaar) en isolement (Boy) tegenover elkaar te zetten. Sluizer laat zo de donkere kant van welvaart zien, als een onontkoombare vloek. Het slot geeft de film zo net het bijtende randje dat hij nodig heeft.

Waardering: *** 1/2

Dark Blood (2012)
Regie: George Sluizer
Scenario: Jim Barton
Producent: JoAnne Sellar
Camera: Edward Lachman
Montage: Michiel Reichwein en Martin Walsh
Muziek: Florencia Di Concilio
Met: River Phoenix, Judy Davis, Jonathan Pryce, e.v.a.
Taal: Nederlands
Speelduur: 86 minuten / Kleur
Te zien vanaf: Alleen deze dinsdag te zien op het festival.