Na het historische drama Sonny Boy keert Maria Peters met De groeten van Mike! terug naar voor haar bijzonder vertrouwd terrein: de jeugdfilm. Dat doet ze bovendien in een jaar waarin Nederlandse producties binnen datzelfde genre met (internationaal) prijswinnende films als Kauwboy en Achtste groepers huilen niet al bijzonder succesvol bleken. Ook De groeten van Mike! zal zijn doelgroep ruim voldoende kunnen behagen, maar haalt niet het hoge niveau van bijvoorbeeld de eerder genoemde vaderlandse toppers.

De bekende formule
De groeten van Mike! volgt in principe dezelfde formule als Peters’ eerdere Kruimeltje en Pietje Bell: een ondeugend jongetje met een penibele thuissituatie maakt met het uithalen van kattenkwaad mensen in zijn omgeving het leven zuur, maar verovert uiteindelijk hun harten als hij noodgedwongen zijn kwetsbare kant onthult. Deze keer beginnen we niet op de straat, maar in een ziekenhuis. Mike ligt er al maanden, herstellend van leukemie. Hij verveelt zich inmiddels enorm en springt dan ook een gat in de lucht als hij te horen krijgt dat hij naar huis mag. Hij komt echter al snel weer voor een teleurstelling te staan als zijn moeder hem niet komt ophalen. Een medewerkster van Jeugdzorg vertelt Mike dat zijn moeder te veel drinkt en niet in staat is om voor hem te zorgen. Ze zal daarom een pleeggezin voor hem zoeken. Maar Mike wil hier niets van weten. Hij vindt dat hij prima voor zichzelf kan zorgen. Samen met zijn kamergenootje Vincent, die verlamd is en in een rolstoel zit, doet hij er alles aan om in het ziekenhuis te kunnen blijven. Vroeg of laat zal zijn moeder hem wél komen ophalen. Dat weet Mike zeker.

Jeugdige energie
De groeten van Mike! is een combinatie van komedie en melodrama, waarbij het eerste element de boventoon voert en ook het beste van de grond komt. Mike rent, schreeuwt en trekt gekke bekken.  De volwassenen om hem heen rollen met hun ogen en slaken meer dan eens een zucht van ergernis. Vooral het jeugdige publiek zal vaker goedkeurend kunnen glimlachen om scenes die variëren van een slapstickachtige rolstoelrace tot een (wellicht pedagogisch niet helemaal verantwoorde) simulatie van een epileptische aanval.

Acteerwerk
De melodramatische tweede helft van de film komt minder goed uit de verf. Hoofdrolspeler Maas Bronkhuyzen weet de film grotendeels prima te dragen met zijn energieke en brutale voorkomen, maar de kwetsbare kant die in de tweede helft naar voren komt is iets waar hij duidelijk minder affiniteit mee heeft. Echt storend wordt dit gelukkig nooit, mede door tegenspeler Faas Wijn, die op innemende wijze invulling geeft aan de stuk rustigere en cynische Vincent. De volwassen personages zijn op inhoudelijk niveau doorgaans wat aan de eendimensionale kant, maar worden desondanks heel verdienstelijk neergezet. Carine Crutzen – die duidelijk plezier heeft in haar rol – verdient hierbij een speciale vermelding als de mantelpakjes dragende, strenge en bijna kind onvriendelijke medewerkster van Jeugdzorg. 

De lat ligt hoog
Het is al eerder gezegd: het was een bijzonder vruchtbaar jaar voor de Nederlandse jeugdfilm. De groeten van Mike! slaagt er niet helemaal in om mee te surfen op die kwaliteitsgolf. Vooral de ontknoping is in bepaalde opzichten mierzoet en moralistisch te noemen. Aan de ene kant is dit inherent aan het genre en zal het de doelgroep niet storen, aan de andere kant is het gedoseerd en overtuigend weten te brengen van een combinatie van zowel luchtigheid als sentiment hetgeen waarin de toppers binnen het genre zich wisten te onderscheiden. Ondanks dat is het absoluut geen straf om De groeten van Mike! zo rond de feestdagen als mogelijk uitje met het kroost op de kalender te noteren.

Waardering: ***