In de jaren zestig en zeventig maakte de Limburgse jeugdfilmer Henk van der Linden enkele charmante, maar oubollige films naar de verhalen rond Dik Trom. Arne Toonen doet juist het tegenovergestelde: zijn speelfilmdebuut Dik Trom is een verfrissende en vooral visueel uitbundige film.

Dik en gelukkig
Dik Trom (Michael Nierse) is een vrolijke, eerlijke, beetje gezette jongen. Samen met zijn ouders (Marcel Musters en Eva van der Gucht) woont hij in het knusse Dikkedam, waar iedereen net zo dik en uitbundig is als hij. Diks gelukkige leventje verandert als de familie gaat verhuizen naar Dunhoven, waar zijn vader een restaurant begint.

Dunhoven is in alles het tegenovergestelde van Dikkedam. De mensen zijn voortdurend in beweging, eten enkel groente en fruit en zijn de hele dag bezig met hun gezondheid en gewicht. Op school wordt er tijdens de taal- en rekenlessen gefietst en in de pauzes doet iedereen braaf zijn of haar oefeningen.

Het is, kortom, even wennen voor Dik. Wanneer zijn moeder dan ook nog besluit te gaan lijnen om indruk te maken op buurman Dolf (Thijs Römer) – die een fitness-zaak runt – en Dik verliefd wordt op de superslanke dochter van dieetgoeroe Sonja Slager, wordt alles wel heel ingewikkeld.

Uitbundig
Dik Trom maakt vooral indruk op visueel gebied. Niet alleen zagen lekkernijen er nog nooit zo lekker uit als in Toonens eerste lange speelfilm, ook voorziet hij de film van een aanstekelijke en verfrissende look door zowel in cameravoering, als in set- en costume-design voor een lichte overdrijving te kiezen.

De beelden ogen bijna surreëel, elk karakter loopt voortdurend in dezelfde (kenmerkende) kleding rond en alles oogt brandschoon, gestileerd en net iets groter, ronder,kleurrijker of warmer dan het in werkelijkheid is. Ook de tegenstellingen in kleur en beeld werken perfect en zorgen voor leuke beeldgrapjes: Dikkedam is kleurrijk, Dunhoven sober wit; in Dikkedam rijdt men in liefst felgekleurde, brede wagens, terwijl in Dunhoven iedereen in witte golfkarretjes rijdt.

Het zijn keuzes die werken, omdat Toonen die overdrijving niet alleen in beeld, maar ook in het spel en geluid door laat klinken. Vooral Marcel Musters en Thijs Römer voelen zich volledig thuis in de karikaturale personages die ze vertolken. Het is ook aan hen, en de rest van de cast, te danken dat deze personages niet blijven steken in bordkartonnen figuren, maar daadwerkelijk en geloofwaardig tot leven komen. Met name de scènes tussen de familie Trom en Dolf en zijn zoontje zijn een genot om te zien.

Vetklep
Het is dan ook jammer dat het scenario hier en daar wat steken laat vallen. Veel pesterijen waar Dik mee te maken krijgt zijn in potentie grappige scènes, maar worden doodgeslagen door de zoveelste herhaling van het woord vetklep. Ook gebeurt er in de afwikkeling van de paar subplots die de film rijk is weinig opzienbarends, en kakt de film zelfs even kort in nadat Dik zijn liefde verloren waant.

Zo origineel en inventief als de makers in de vormgeving zijn, zo tam is het scenario. En dat is extra zonde, want als men ook hier iets scherper en doelgerichter te werk was gegaan, was Dik Trom een bijna volmaakt debuut geweest. Blijf trouwens zitten tijdens de aftiteling, waarin Römer en zijn filmzoontje nog voor de nodige hilariteit zorgen.

Waardering: *** half

Dik Trom (2010)
Regie: Arne Toonen
Scenario: Mischa Alexander, Wijo Koek en Luuk van Bemmelen
Producent: Hans de Weers, Reinout Oerlemans, Erwin Godschalk
Camera: Jeroen de Bruin
Montage: Marc Bechtold, Brian Ent
Muziek: Erik Jan Grob
Cast: Michael Nierse, Marcel Musters, Eva van der Gucht, Thijs Römer, Fiona Livingston, Loes Haverkort, Julien van Soest, e.v.a.
Te zien vanaf: 24 november 2010.