One Night Stand films blinken vaak uit in pretentieuze en moeilijk behapbare beeld- en vertelstijlen. Alsof simpel en lekker vermaak voor een breed publiek de makers en beleidsbepalers spontaan diarree bezorgen. Ook Boy heeft weer last van het ‘vooral moeilijk en artistiek verantwoord willen doen’.

Boy
Boy (‘hulpje’) is een verhaal dat inzoomt op een onzichtbaar lid van onze samenleving, een illegale Filippijnse schoonmaker. Discreet maakt hij de huizen van zijn opdrachtgevers schoon. Voor de schrijver André, die zijn dagen in bed doorbrengt, betekent hij een van de weinige contacten met de buitenwereld. Het geld dat hij verdient, gaat naar zijn moeder in zijn geboorteland. Zijn vriend, een danser in een gayclub, kan ook wel wat geld gebruiken. Door de dood van André en een affaire met diens minnaar dreigt hij de greep op zijn toch al onzekere bestaan te verliezen.

Stiltes
Met veel stiltes, relatief lange shots en vooral veel close-ups van het gezicht van de hoofdrolspeler mag de kijker het vanaf minuut één zelf uitzoeken. Veel om het lijf heeft de plot van Boy namelijk niet, ook al moeten we door de vele stille shots waarin we het hoofdpersonage voor zich uit zien staren of rond zien lopen geloven dat hij met van alles en nog wat in zijn maag zit. Het lijkt wel alsof jonge filmmakers tegenwoordig bang zijn meer efficiënte en effectieve (lees: meer toegankelijke) vertelvormen te gebruiken in plaats van iets wat door Kunstcritici – met hoofdletter K – steevast als high art wordt gekwalificeerd. Het enige wat Boy nog enigszins kijkbaar maakt zijn de twee hoofdrolspelers en visuele omlijsting.

Tip voor het One Night Stand initiatief in het algemeen: er is niks mis met makkelijk verteerbare films.

Waardering: * half

Te zien: vrijdag 14 december, 23.15 uur op Nederland 2.