Boris Paval Conen maakte twee jaar geleden de prachtige telefilm Exit, een vluchtelingendrama dat zich nagenoeg volledig afspeelde op een locatie van drie vierkante meter. In Undercover reizen we van de provincie naar Amsterdam naar Turkije. De film, over een Turkse politie-agente die ingezet wordt in de strijd tegen een gevaarlijke drugsdealer, boeit, maar beklijft niet.
Geforceerd
De eerste scene van Undercover geeft eigenlijk direct het grootste probleem van de film weer. Agente Nurgül zit een kleine crimineel achterna en is verantwoordelijk voor zijn aanhouding. De koelbloedigheid en onderonsjes tussen de agenten die daarop volgt voelt geforceerd en gemaakt en weet hierdoor de juiste toon niet te bereiken. Een probleem dat de film de rest van de speelduur blijft achtervolgen. Vrijwel geen enkel personage weet echt een mens van vlees en bloed te worden, waardoor de gebeurtenissen wat op afstand blijven. Ook de plot voelt gekunsteld, waarbij al vrij snel duidelijk wordt hoe de vork in de steel zit.
Tempo
Toch is Undercover zeker geen slechte film. Paval Conen houdt het tempo er goed in, en met name de finale – vanaf het moment dat Nurgül naar Turkije afreist – heeft zo zijn charme. De film boeit, zit technisch netjes in elkaar en zorgt zeker voor een aardig televisie-avondje, maar zo beklijvend of indrukwekkend als Conens vorige film is het allerminst.
Waardering: ** half
Undercover is zaterdag 24 januari om 20.00 uur te zien op NPO3.
Vind Jos. Gelukkig is wat Jos vindt geen waarheid.