Peter Hoogendoorn baseerde Tussen 10 en 12 op zijn eigen ervaring met het overlijden van zijn zus. Deze film vertelt het verhaal van een dramatische ochtend op de achterbank van een politieauto.
Mike is met zijn vriendinnetje alleen thuis wanneer de politie hem nieuws brengt dat het leven van zijn gezin volledig op zijn kop zet. Achterin de politieauto gaan ze op zoek naar zijn ouders, die op het werk en in de kapsalon zijn, om hen het vreselijke nieuws te brengen. Zo voegt zich steeds een nieuw familielid bij de rest van het gezin op de achterbank van de politieauto.
Het leven gaat buiten de auto gewoon door, alles in Rotterdam blijft doodnormaal. De kracht van de film zit in het realistische en het normale. Uit alles blijkt dat iedereen maar gewoon een mens is, ook wanneer je dochter of je zus overleden is. Dat levert een paar tragikomische situaties op, bijvoorbeeld wanneer de politieagent aan zijn collega vraagt of hij het nieuws op een goede manier heeft overgebracht.
Eigen levenservaring
Peter Hoogendoorn baseerde de film op een gebeurtenis uit zijn eigen leven. Zijn zus overleed ook tijdens een auto-ongeluk en de politie bracht hem het nieuws toen hij alleen thuis was. Hoogendoorn laat in de film het verdriet en onbegrip zien, vaak van afstand. Soms van dichtbij, zoals in de politieauto, maar we kijken nooit door de ogen van de hoofdrolspelers. Met spaarzame dialogen komen we toch iets te weten over de hoofdrolspelers maar weinig over hun motieven.
Sympathie
Dat resulteert in weinig genegenheid voor de hoofdpersonages. De enige genegenheid die je voelt wordt gecreëerd door het drama dat ze delen. Het meeste leef je misschien nog wel mee met het vriendinnetje van Mike, dat net als de kijker dit tafereel als relatieve buitenstaander ondergaat. Alles in de film is gericht op realisme. Lange en statische shots, geen mooie locaties, geen charismatische hoofdrolspelers en geen sterke dialogen. Dat biedt weinig houvast, ook omdat er geen boodschap achter zit.
Drama
Het maakt dat de film net als veel andere recente Nederlandse films leunt op het drama van de dood van een geliefde. Tussen 10 en 12 plaatst zichzelf niet in een groter geheel, er zit geen groter maatschappelijk of sociaal idee achter. De film is puur en alleen een weergave van de werkelijkheid. 70 minuten is dan ook lang genoeg om dit verhaal te vertellen.
Waardering: ** en een half
Regie & Scenario: Peter Hoogendoorn
Producent: Keren Cogan, Petra Goedings & Maaike Benschop
Muziek: Bruno Ferro Xavier Da Silva
Met: Raymond Thiry, Olga Louzgina, Nasrdin Dchar, Cynthia Abma, Elisa Van ’t Laar, Ko Zandvliet
Taal: Nederlands
Speelduur: 70 minuten
Te zien vanaf: 19 maart 2015 en op het IFFR 2015