Het low-budget regiedebuut van Jim Taihuttu en Victor Ponten werd in 2011 verrassend goed ontvangen. De charmante roadmovie Rabat werd door de filmpers uitgeroepen tot film van het jaar, werd op het Nederlands Film Festival voor de hoofdprijs genomineerd en acteur Nasrdin Dchar mocht ontroerd een Gouden Kalf in ontvangst nemen. Meer van dat, zou een logische gedachte kunnen zijn geweest van de makers. Maar zo makkelijk dachten ze er niet over. Met het rauwe gangsterdrama Wolf is regisseur Jim Taihuttu een nieuwe weg ingeslagen.
Onderwereld
Goed, niet helemaal nieuw misschien. Dchar speelt er opnieuw in mee, en Marwan Kenzari, zijn tegenspeler uit Rabat, mag ditmaal de hoofdrol vertolken. En ook deze film gaat over jongens met Marokkaanse roots die worstelen met hun afkomst en plek in de maatschappij. Maar daar houdt de vergelijking wel op. Wolf is niet de warme feelgood-film die Rabat was, maar een vuil en genadeloos portret van de hedendaagse onderwereld.
Hoofdpersoon is Majid, een koelbloedig ogende ex-bajesklant die na zijn vrijlating op het rechte pad probeert te blijven. Geen gemakkelijke taak in het milieu waarin hij verkeert. Zijn beste vriend sleurt hem mee terug in de criminaliteit en thuis wordt hij met de nek aangekeken. Een sprankje hoop is er wel, want wanneer Majid wordt uitgedaagd om even te sparren in een kickboksring, blijkt er een verborgen talent in hem te zitten. Maar terwijl hij zich binnen de sport hogerop werkt, speelt hij zich ook meer in de kijker van grotere criminelen.
Intens
Volstrekt overtuigend zet regisseur Taihuttu de wereld van straatruzies, overvallen en drugsdeals neer. De korrelige zwart-wit-beelden blijven dicht op de personages, een voor een felrealistisch neergezet door een talentvolle cast. Het levert een aantal knap intense momenten op, en geeft de film energie van begin tot eind.
Dat Wolf toch niet compleet overdondert, komt doordat Taihuttu teveel moeite doet om zijn kijkers sympathie voor Majid te laten voelen. De hoofdpersoon heeft verkeerde vrienden, een vader die niet in hem gelooft, een jonger broertje dat hij wil beschermen en een doodzieke grote broer waar hij zich zorgen om maakt. Met zo’n achtergrond is het goed te verklaren waarom deze hoofdpersoon steeds dichterbij de afgrond komt, maar het neigt naar effectbejag. Bovendien zou het interessanter zijn geweest om een hoofdpersonage te zien met meer grillige en onverklaarbare kanten. Denk bijvoorbeeld aan Tygo Gernandts rol in Van God Los.
Wolf had meer indruk kunnen maken als Taihuttu zich minder aan platgetreden conventies had vast gehouden. Dat neemt niet weg dat hij zijn talent opnieuw met volle overtuiging laat zien. In acteursregie, en in sterk geschreven dialogen, die nooit teveel prijs geven. En misschien nog wel belangrijker: de gedachte dat dit de regisseur is die ook Rabat maakte, belooft nog veel voor de toekomst.
Waardering: *** 1/2
Wolf (2013)
Regie en scenario: Jim Taihuttu
Producent: Victor Ponten
Camera: Lennart Verstegen
Montage: Wouter van Luijn
Muziek: Gino Taihuttu
Met: Marwan Kanzari, Chems Eddine Amar, Raymond Thiry, Cahit Ölmez, Bo Maerten, Nasrdin Dchar, e.v.a.
Taal: Nederlands, Engels, Frans, Arabisch, Turks
Speelduur: 120 minuten / Zwart-wit
Te zien vanaf: 19 september 2013
Korrelig…?
“Bovendien zou het interessanter zijn geweest om een hoofdpersonage te zien met meer grillige en onverklaarbare kanten. Denk bijvoorbeeld aan Tygo Gernandts rol in Van God Los.”
Rare suggestie dit. Tygo speelde misschien een heel vermakelijke ‘onverklaarbare’ boef, maar dat maakte ‘m niet persé heel realistisch. De makers van WOLF kozen er juist voor om het karakter Majid van twee kanten te belichten. “Onverklaarbare kanten”? Dat bestaat niet eens. Alle acties en emoties van een mens zijn op een bepaalde manier verklaarbaar, en deze film probeert juist te laten zien waar de grilligheid vandaan komt. Het was helemaal niet de bedoeling om van Majid een onverklaarbare, grillige hoofdpersoon te maken. Als je een hersenloze actiethriller wilt zien met een kamp good guys en een kamp bad guys, ben je bij WOLF aan het verkeerde adres.
Hoi Jeroen,
Ik besef dat het een bewuste keuze is geweest om Majids personage op deze manier in te kleuren, maar het had op mij rauwer en realistischer overgekomen als hij niet zo veel ‘redenen’ kreeg om verder de verkeerde kant op te gaan. Ik denk niet dat dat representatief is voor de gemiddelde straatboef. Die zal vast en zeker bepaalde drijfveren of frustraties hebben, maar dit waren er voor mij wat te veel. Logisch om hem wat begrijpelijker te maken, maar het doet m.i. wat afbreuk aan de realistische intensiteit die de eerste helft van de film meer heeft. Maar het blijft natuurlijk ook een kwestie van smaak.
Bedankt voor je reactie!
Jammer dat mijn reactie er niet doorheen komt. Discussie wordt kennelijk niet geduld?
Zeker wel, Jeroen, bij reacties van ‘nieuwe’ IP-adressen moeten deze de eerste keer echter eerst goedgekeurd worden (i.v.m. spam-robots). Dit is de eerste keer sinds vanochtend dat ik inlog. Let the games begin! 😉