Met ogenschijnlijk groot gemak slaat de pas achttienjarige Robert de Hoog zich door zijn speelfilmdebuut Skin heen. Hij speelt het hoofdpersonage Frankie E., die van onschuldige, gematigde en gevoelige jongen – met lang haar – tot een koelbloedige, kale neo-nazi verwordt, maar nog altijd kwetsbaar is. Eerst is hij nog zoekende in zijn verstikkende thuisomgeving, omgeven door drugs, skinheads, punks en Molukkers, om later in de cel te eindigen. De weg die Frankie aflegt om daar te eindigen wordt door Smitsman indrukwekkend vastgelegd.
Aftakeling
De film begint wanneer een jongen met kale kop en hakenkruistatoeage – naar later blijkt Frankie – zich in een cel moet ontkleden, dit zichtbaar schoorvoetend doet en de agent uiteindelijk een klap verkoopt, zonder ook maar een woord te zeggen. Opgekropte gevoelens komen er als explosies uit. Het verhaal springt vervolgens enkele maanden terug, waarin we dezelfde jongen zien met lang rood haar, rondrijdend op zijn brommer op weg naar de wasserette van zijn ouders. Stukje bij beetje wordt duidelijk hoe Frankie’s leven in een paar maanden tijd volledig op zijn kop is gezet.
Er zijn meerdere redenen. Verreweg de belangrijkste is de situatie thuis. Zijn vader Simon, eveneens uitstekend gespeeld door John Buijsman, heeft een verleden in een concentratiekamp en kan hier maar niet van loskomen. Hierdoor heeft hij nooit de volledige aandacht voor zijn gezin. Moeder Anna houdt het gezin krampachtig bij elkaar, maar is ziek en belandt uiteindelijk in het ziekenhuis. Alleen met zijn vader houdt Frankie het thuis niet uit en langzaam glijdt hij weg in de kwade omgeving die hem omringt.
Kwetsbaar
Vader en zoon komen meerdere malen tegenover elkaar te staan, maar beiden durven de laatste stap tot verzoening niet te zetten. Simon komt niet los van het verleden, terwijl Frankie wegloopt voor de toekomst. Het echte verval van Frankie begint wanneer Simon geen ruggengraat toont in het bijzijn van zijn doodzieke vrouw; in plaats van haar te troosten barst hij zelf in tranen uit. Een laatste strohalm om de band tussen beiden te herstellen dient zich aan wanneer Anna sterft. Frankie weet nog van niks, komt thuis om even snel iets te pakken, maar ziet zijn vader stil en gebroken aan de tafel zitten. ‘Wat is er met hem aan de hand? Is hij weer op kamp of heeft hij een beroerte gehad?’, vraagt hij ruig, zwartgallig en zonder blikken of blozen aan de andere persoon die aan tafel zit. Als hij hoort dat zijn moeder gestorven is, slaat zijn emotionele toestand plotseling volledig om en komt de kwetsbare kant – die hij door middel van vechtpartijen en vernielingen al weken probeert te ontwijken – weer naar boven. Maar vader Simon kan zich zoals zo vaak niet uiten en laat de laatste kans om zijn zoon te redden aan zich voorbijgaan. Door de zelfverzekerde regie van Hanro Smitsman, een scenario waarin enkel gesproken wordt wanneer dat nodig is en het uitstekende spel van de cast weten dit soort scènes de kijker meermaals te ontroeren.
Rauw
Deze subtiele dramatische scènes staan in schril contrast met de explosiviteit en dynamiek van de rauwe buitenscènes van de film, waarin Frankie vaak hardhandig in aanraking komt met zijn omgeving. Ondersteund door de dreigende en diepe tonen van de hand van Het Paleis van Boem en het losse camerawerk van Joost Rietdijk krijgen de beelden een hypnotiserende werking en voelen ze aan als een registratie van het dagelijkse leven. Dit gevoel van nabijheid en betrokkenheid wordt versterkt door de sfeervolle en authentiek ogende art-direction van de film.
Skin is een rauw, spannend en realistisch drama, waarin op ontroerende en meeslepende wijze de vrije val van een kwetsbare tiener wordt getoond. In de periode van zijn leven waarin hij actief vorm begint te geven aan zijn eigen identiteit, wordt Frankie geconfronteerd met de dood van zijn moeder, een verslechterende relatie met zijn vader en kwade elementen van de buitenwereld. Ondanks zijn intelligentie en gevoelige kant, belandt hij toch in het verkeerde milieu. Hierin begaat hij monsterachtige daden. Door de rauwe levensschets, het realistische scenario en de uitstekende Robert de Hoog zijn deze echter begrijpelijk en ga je volledig in Frankie’s leefwereld mee. Een aangrijpend en confronterend geheel is het gevolg, waarin er net als voor Frankie geen weg meer terug is.
Waardering:
****
Skin (2008)
Regie: Hanro Smitsman
Scenario: Hanro Smitsman, Philip Delmaar, Germen Boelens
Producent: Marc Bary
Camera: Joost Rietdijk
Muziek: Paleis van Boem
Montage: Marc Bechtold
Met: Robert de Hoog, John Buijsman Sylvia Poorta Bart Klever, Teun Kuilboer, Guus Dam, Jorik Prins, e.v.a.
Taal: Nederlands
Duur van de film: 81 minuten / Kleur
Reacties zijn gesloten.