web analytics

Snuf de Hond in Oorlogstijd

Reacties zijn gesloten

 “Oubollig, stoffig en cliché”

Regisseur Steven de Jong sloot onlangs een contract met Bridge Entertainment Group voor vijf films. Een nogal ongewone situatie in Nederland, waar je, hoe succesvol je films ook zijn, elke keer opnieuw subsidie moet aanvragen. De Jong bleek echter succesvol genoeg om vijftien miljoen euro te investeren.  

Period Piece
Dat Snuf de Hond een succes wordt is goed mogelijk. Alhoewel de boeken van schrijver Piet Prins niet zo bekend zijn als ‘De Kameleon’ reeks (waar De Jong twee films naar maakte) of ‘De Scheepsjongens van de Bontekoe’ (De Jongs voorlaatste film), brengen ze kinderen wel op een subtiele manier in aanraking met de oorlog. Dit gebeurt wel op een oubollige en ietwat truttige manier, maar dat zijn we wel van De Jong gewend. 

Snuf de Hond is – net als de twee Kameleon films en De Scheepsjongens van de Bontekoe – een period piece; het verhaal speelt zich af tegen de achtergrond van de Tweede Wereldoorlog. Hoofdpersoon Tom verhuist naar zijn oom en tante op een boerderij in Friesland. Hij is boos omdat er iets ergs is gebeurd met zijn ouders. Hij wil er alles aan doen om de Duitsers een halt toe te roepen. Dit doet hij samen met de herdershond Snuf (de eigenlijke hoofdpersoon), met wie hij enkele gevaarlijke avonturen beleeft. 

Net als bij de twee Kameleon films, kent ook hier het scenario weer een storende uitleggerigheid. Waar op vele momenten op een interessante en visuele manier iets verteld had kunnen worden, wordt er voor de gemakkelijke weg gekozen door het met een simpele dialoogzin af te doen. Zinnen die in de jaren vijftig al ouderwets waren welteverstaan. Net als bij de eerder genoemde Kameleon films, maar ook bij De Jong’s vorige film De Scheepsjongens van de Bontekoe, is het bij Snuf de Hond ook vreemd om zinnen te horen die je zelf onmogelijk uit je mond krijgt. Grotendeels zal dit te maken hebben met de enigszins oubollige en verouderde boeken, die De Jong keer op keer adapteert. 

Lachwekkend
Niet alleen de dialogen zijn van discutabel niveau, ook de ontwikkeling van de hoofdpersoon laat nogal te wensen over. Zijn diepe haat jegens alle Duitsers (of moffen, zoals hij ze graag – bijna letterlijk – om de twee zinnen noemt) begint na verloop van tijd, als hij weer één of andere stupide actie wil begaan om de Duitsers tegen te zitten, nogal op de zenuwen te werken. Er is dan ook nauwelijks sprake van een echte karakterontwikkeling; deze zit meer bij de moeder, die als enige even contact heeft met de enige ‘goede’ Duitser van dit verhaal.  

Alle overige Duitsers in het verhaal zijn enorme karikaturen, niet eens zozeer van zichzelf, maar meer van het clichébeeld dat we in de loop der jaren rondom hen bedacht hebben. In werkelijkheid waren het namelijk niet allemaal opgefokte mannetjes die niets anders konden doen dan schreeuwen en als een wilde met handgranaten gooien als iemand hen verkeerd aan kijkt. Dat er dan maar één Duitser in het verhaal is die eigenlijk helemaal niet in deze oorlog wil vechten, maakt het eigenlijk alleen maar lachwekkender. Deze staat namelijk zo enorm in contrast met alle andere Duitsers dat bij beiden de geloofwaardigheid ver te zoeken is. 

Oud
De Jong zelf speelt opnieuw een rol in zijn eigen film en opnieuw faalt hij aan alle kanten. Het blijft een raadsel waarom niemand de beste man eens zegt dat hij het acteren aan andere mensen moet overlaten. Tuurlijk  is het als filmmaker lollig een klein rolletje in een eigen film te spelen – en meestal zijn deze zo klein dat slecht acteerwerk niet op kan gaan vallen – maar bij De Jong wordt het langzamerhand een beetje vermoeiend. De overige cast, op Sanneke Bos na, stelt eveneens teleur. Dit komt ook vooral door de miscast van hoofdpersoon Tom, die eigenlijk veel te oud is voor zijn rol.  

De film oogt al met al ook niet erg vlot. Een combinatie van een trage en matte montage en stoffige dialogen zorgen opnieuw voor een film van De Jong die de eindstreep niet zonder kleerscheuren haalt. De Jong zou zich eens moeten wagen aan een moderner verhaal, waar alle moraal, normen en waarden uit de jaren ’40 en ’50 uit verdwenen zijn. Zoals het er nu uitziet zal zijn volgende project gaan over de Elfstedentocht in 1963. We zijn in ieder geval al een decennia opgeschoven, dus wellicht is er nog hoop.

Waardering: * half 

Snuf de Hond in Oorlogstijd  (2008)  
Regie: Steven de Jong
Scenario: Steven de Jong, Jasper Beerthuis
Producent: Steven de Jong
Camera: Nils Post
Muziek: Ronald Schilperoort
Montage: Sándor Soeteman
Met: Tom van Kalmthout, Vivian van Huiden, Sanneke Bos, Steven de Jong, Bas Muijs, Rense Westra, e.v.a.
Taal: Nederlands
Duur van de film: 97 minuten / Kleur
Te zien vanaf: 26 juni 2008