web analytics

Telefilm 2010: Kom niet aan mijn Kinderen

Reacties zijn gesloten

Het zal je maar gebeuren: je ex-man neemt de kinderen mee op vakantie, om vervolgens niet meer terug te keren. Het overkwam Janneke Schoonhoven in 2004. Haar kinderen werden tweeënhalf jaar door hun vader vastgehouden in Syrië. Het verhaal van Ammar en Sara, die uiteindelijk noodgedwongen een half jaar in de Nederlandse ambassade moesten wonen, werd uitgebreid behandeld in de media. Schoonhoven schreef er het boek Kom niet aan mijn Kinderen over, nu verfilmd door Ron Termaat (Lef).

Ontvoering
“Geloof me, dit wordt veel leuker dan Euro Disney,” belooft vader Nizar (Cahit Ölmez) zijn twee kinderen als ze de armoedige buurten van Damascus binnenrijden. Broer en zus vinden het maar niets, maar Nizar vertelt dat moeder Hanne (Karina Smulders) het erg druk heeft. Over de telefoon vertelt hij haar dat hij in Nederland is bedreigd en niet meer terug kan. In eerste instantie gelooft ze hem nog, maar al gauw blijkt dat Nizar een chronische leugenaar is. De kinderen zijn ontvoerd. We volgen Hanne in haar onophoudelijke zoektocht, waarin ze wordt bijgestaan door een gespecialiseerde agent (Thom Hoffman).

Het gevecht voor hun kinderen wordt voor beide partijen bemoeilijkt door persoonlijke conflicten. Hanne moet haar nieuwe gezin op orde houden, terwijl ze stiekem nog gevoelens heeft voor Nizar. Hij moet zijn scheiding geheimhouden voor zijn familie en dus Hanne opnieuw voor zich winnen om zichzelf niet in diskrediet te brengen.

Sterk drama
Kom niet aan mijn Kinderen is een onderhoudend drama geworden. Dat is naast een stevig scenario vooral te danken aan de twee hoofdrolspelers, allebei uitstekend op hun plek. Karina Smulders is innemend en ontroerend, wat goed afsteekt tegen de rol van Cahit Ölmez, die op momenten angstaanjagend venijnig is. De uiteindelijke vluchtpoging van de twee kinderen naar de Nederlandse ambassade levert een bloedstollende climax op.

Waardering: *** half

Op televisie: donderdag 9 september, 20.30 uur, Nederland 1.