Kindsoldaten
Wit Licht start, na een korte introductie, met de zoektocht van Eduard Zuiderwijk (Marco Borsato) naar Abu, het beste vriendje van zijn zoon. Abu (Andrew Kintu) werd tijdens een gewelddadige overval op een nabijgelegen dorp ontvoerd en met harde hand opgeleid tot kindsoldaat. Eduard besluit op zoek te gaan naar Abu en raakt zo langzamerhand steeds meer betrokken in de (internationale) strijd tegen de rebellenlegers. Hoewel de synopsis doet vermoeden dat we de film zullen beleven vanuit het oogpunt van Eduard en de film zodoende een onvervalst en clichématig avonturenepos zal zijn, is het tegendeel het geval. Wit Licht concentreert zich namelijk sterk op de pijnlijke situatie van kindsoldaten in Afrika. De sequenties waarin we getuige zijn van Eduard’s pogingen om Abu te vinden, zorgen zo voor een spannende en relevante afleiding, die de kijker even wat lucht verschaft.
Oprecht
Ondanks dat sceptici ons anders willen doen laten geloven, blijkt uit elk aspect van de film dat de bedoelingen van de makers oprecht zijn en dat de persoon Borsato van ondergeschikt belang is aan het verhaal van Wit Licht. Niet alleen Borsato stelt zich integer en bescheiden op, ook de film zelf legt de nadruk op datgene waar het daadwerkelijk om draait: de schrijnende situatie van de kindsoldaten in Afrika. Zonder moraliserend te werk te gaan, toont regisseur en scenarist Jean van de Velde interessante bespiegelingen omtrent de verhoudingen tussen Afrika en het Westen en de verschillen in levensopvattingen op beide continenten. Exemplarisch zijn de scènes waarin Eduard de dialoog aangaat met Valerie (Thekla Reuten), die een opvangkamp voor ex-kindsoldaten leidt, en rebellenleider Obeke (Abby Mukiibi Nkaaga).
De gesprekken die Eduard met deze twee personages voert, geven op een effectieve en krachtige wijze inzicht in de problematiek waarover de film verhaalt. Door de zuivere toon en genuanceerde invalshoek, blijven de gesprekken vrij van enige moraal en wordt het onderscheid tussen goed en kwaad minder eenduidig dan vooraf verondersteld. Omdat de dialogen bovendien steeds een behoorlijk tempo kennen en er door Van de Velde in vrijwel elke scène een extra spanningselement is toegevoegd, werken er verschillende lagen door elkaar.
Slim
Ook de film zelf is uit verschillende lagen opgebouwd, die door de bijzonder slimme montage effectief tot een krachtig geheel zijn gesmeed. Naast de aangrijpende hoofdmoot van het verhaal – de situatie van de kindsoldaten – en Eduards spannende en avontuurlijke zoektocht, speelt er nog een derde verhaallijn een belangrijke rol. Eduard, die in Afrika alles leek te bezitten wat zijn hart hem begeerde, heeft namelijk enkele jaren geleden plotseling afscheid moeten nemen van zijn vrouw (Ricky Koole).
Deze gebeurtenis vormt op verschillende manieren de drive die Eduard beweegt om in actie te komen. In knap gemonteerde flashbacks wordt het belang van deze gebeurtenis vervolgens verduidelijkt. Met oog voor een breed publiek durft Van de Velde het aan deze scènes een sterk melodramatisch karakter mee te geven, wat hem ongetwijfeld enige kritiek op zal leveren. Maar de regisseur weet de afwisseling tussen subtiel en aandoenlijk drama in de scènes over de kindsoldaten, spanning in de scènes met Eduard en het melodrama in de flashbacks dermate overtuigend en zelfbewust te combineren, dat er voor het totaalplaatje alleen maar bewondering kan worden opgebracht.
Allure
Dit is niet in de laatste plaats te danken aan de oogverblindende cinematografie van Theo van de Sande. Met een dynamisch en suggestief oog weet hij de productie een grootse allure mee te geven, zonder daarbij het kleine detail uit het zicht te verliezen. Ook hier geldt dat grote, weidse shots en grootschalige scènes knap worden afgewisseld met pakkende close-ups en intieme momenten. Door een afwisselend kleurenpalet gaat er bovendien een extra kracht van de beelden uit. Van de Sande’s aanpak is to-the-point en zelfbewust, zoals alle crewleden de juiste balans hebben weten te vinden in het grootse geheel.
Ook de gevarieerde cast, die naast een aantal sterke professionals voornamelijk uit inheemse mensen zonder acteerervaring bestaat, weet de juiste snaar te raken. Vooral de jeugdige Afrikaanse acteurs maken indruk. En hoewel debutant Marco Borsato zeker geen groots acteur is, weet ook hij zich prima staande te houden naast reeds gevestigde namen als Thekla Reuten, Ricky Koole en Peter van den Begin. Wit Licht is zo een film die op elk front prima in elkaar zit, een sterke focus heeft en de kijker tegelijkertijd op veel verschillende gebieden weet te raken. De film is niet alleen aangrijpend en meeslepend, maar ook spannend en ontroerend.
Waardering: ****
 |
Wit Licht (2008) Regie: Jean van de Velde Scenario: Jean van de Velde Producent: Chris Brouwer, Paul Brinks, Richard Claus Camera: Theo van de Sande Muziek: Nick Laird-Clowes Montage: Peter R. Adam Met: Thekla Reuten, Marco Borsato, Peter van den Begin, Abby Mukiibi Nkaaga, Ricky Koole, Andrew Kintu, e.v.a. Taal: Nederlands, Engels Duur van de film: 117 minuten / Kleur Te zien vanaf: 11 december 2008 |
Ik ga zeker kijken. Heb al gereserveerd voor komende zaterdag. Ben benieuwd!
IK heb alleen de trailer, gezien laat maar zitten. Deze film wordt echt overhypte, je kan mij niet wijsmaken dat er niemand anders is geweest om de hoofdrol te spelen.
Omdat Borsato toevallig populair snap dit al sinds zijn debuut niet maar goed das een andere discussie. Jean v/d Velde is ook al jaren ongeloofwaardig met zijn films, het net niet hebben oa Floris en Herman Brood. All Stars was redelijk en De kleine Blonde Dood was goed, mede door het boek en de hoofdrolspelers.
Ik vind het ongelofelijk dat een man die ooit de Eerste Amsterdamse FilmAssociatie mede oprichte zich dertig later laat verleiden tot het maken van een film met Borsato..ongelofelijk dus..
Nee ik zal de film nooit zien op film niet dvd niet en zet de tv er niet vooraan..
Wat een boutfilm lijkt me dit … Marco Borsato die gaat acteren. Dat ie eerst maar eens zanglessen neemt 😀