web analytics

5 Vragen aan … Wiam Al-Zabari

Reacties zijn gesloten

Tijdens het Nederlands Film Festival onderwerpen we de makers van de One Night Stands (ONS) aan een aantal standaardvragen. Vandaag is het de beurt aan Wiam Al-Zabari, die de ONS ‘Arezo’ maakte.

Wiam Al-Zabari

1. Film is …
Het goddelijke geweten. Het is het stiltemoment voor het slapen gaan. Een moment waar je niet kunt liegen, je kijkt naar je leven en je doorziet jezelf. Van je keuzes tot aan je ziel. Film is De waarheid. Film legt deze stille reflectie vast, zo pijnlijk als die is. Zo beeldschoon in zijn eerlijkheid.  Het grote scherm duldt geen leugens. Film is een plek van absolute, compromisloze waarheid. Geen witte leugens, geen grijs gebied, geen water bij de wijn, geen excuses. Het begrip dat je jezelf gunt in het dagelijkse leven gaat daar niet op. Film is een plek van zwart of wit. Het overstijgt het leven. Het is het verhaal van de ziel. In het donker, in het stille theater, daar leeft film. Zoals jou ziel leeft in het donker, in de stilte, voor dat je gaat slapen. Dan kijk je naar je ziel, je kijkt naar film.

2. Dit is wat de Nederlandse film nodig heeft …
Minder angst. Ik zie films die bang zijn om in de massa te verdwijnen, het wil anders zijn om het anders zijn. De film is dan alleen met zichzelf bezig, om niet te sterven gaat het schreeuwen. Zo hard dat je het niet aan kunt zien of horen. Ik zie films die juist niet willen opvallen en maar tot het laagste gemiddelde willen behoren. Het minste in de mens willen bedienen. De mens is ongeduldig, oppervlakkig, onintelligent, onoplettend. Allemaal makers die bang zijn. De schuld ligt altijd bij het leven. Excuses als het fondsensysteem, producenten, publiek en tijdsgeest worden als glazen huizen gebruikt om zichzelf te beschermen. Maar glas is doorzichtig, wat je ook verstopt, het blijft zichtbaar. Kijk naar alle grootheden van film, ons leven is ook hun leven. Het verschil is, zij overwonnen hun angsten.

3. Mijn favoriete Nederlandse film is …
De Nederlandse film bedient mij niet als kijker. ‘Mijn leven als vreemdeling’ wordt vaak gebruikt in films om maatschappelijk relevantie te simuleren. Maar niemand gaat ver genoeg om mijn ziel te verfilmen. Letterlijk niet ver genoeg en figuurlijk niet ver genoeg. Mensen zoals ik komen van ver, zijn geboren, opgegroeid en hebben dingen meegemaakt die ver hier vandaan zijn. Maar niemand gaat daar naar toe om het te verfilmen. Iedereen wil er vanuit hier naar kijken. Oppervlakkig, ongeduldig, onintelligent en onoplettend is het eindresultaat. Geen Nederlandse film weet hoe ik me voel.

4. Tijdens het Nederlands Film Festival ga ik …
Wat ik al jaren doe. Op zoek naar mijn zielsverwant in de Nederlandse Film. Nog altijd ben ik op zoek naar de ene maker die ik mijn filmwederhelft kan noemen. Daarnaast vooral veel films kijken die niemand kent, van maker waar ik nog nooit van gehoord heb. Verdwalen in overweldigende hoeveelheid keuzes. In Utrecht zijn.

5. Als filmmaker zou ik graag nog een keer …
Genieten van het maken van films. Volwassenheid in het loslaten van controle. Pijn als motief in mijn films achter me laten, genezen van dat pijn. Blijven werken met dezelfde cameraman en editor. Een musical maken in de stijl van de jaren 50, zoals “Singin’ in the Rain”.

Arezo studeert aan de dansacademie. Ze is bezig met haar afstudeerstuk en stelt torenhoge eisen aan zichzelf, maar ook aan anderen. Haar Spartaanse levenswijze van niet slapen, weinig eten en alleen maar repeteren en trainen wordt onderbroken door het onverwachte bezoek van haar broer Koshan. Hij wil weer contact met haar en de pijn uit hun jeugd verwerken.

Waarom moeten mensen jouw film gaan zien?
Mijn film gaat dus wel ver genoeg om je de pijn van een vreemdeling mee te laten ervaren. De personages zijn fictief maar de pijn is echt. Dit is wat ik zie en voel als ik ’s nachts wakker lig. Deze film is de compromisloze waarheid van mijn ziel. Mijn naam wordt altijd verkeerd uitgesproken, ik kom uit Irak en toch ben ik Marokkaan, iedereen is verbaasd dat ik goed Nederlands spreek alsof het magie is. Al deze dingen interesseren mij niet. Maar wil je echt iets weten over waar ik vandaan kom, kom kijken naar Arezo.

Waar ben je momenteel mee bezig?
Momenteel ben ik vooral aan het luisteren naar de dwangmatigheden in mijn hoofd. Welke thematiek blijft zich herhalen in stilte momenten. Waar lig ik van wakker. Opzoek naar noodzaak. Film is een intens en confronterend proces. Zonder noodzaak is het simpelweg niet de moeite waard. Wellicht een Kort! over het begin van de Arabische lente in Tunesië, een korte dansfilm of een speelfilm over het leven van een Arabische moeder. Misschien geen van allen, misschien allemaal. Een oude Perzische gezegde: “Alleen zij die duizelig zijn, denken dat de wereld rond draait.”

In samenwerking met Cinesud.