Carice van Houten won al vijf Gouden Kalveren en is inmiddels niet meer weg te denken uit de Nederlandse filmwereld. Geen persoon in dit land die niet zal weten wie ze is. Maar heeft u wel eens van Elsie de Brauw gehoord? In 2007 zette ze een geweldige rol neer in Tussenstand. Kent u die film eigenlijk wel?

Aandacht
Vijf jaar geleden gingen drie belangrijke prijzen op het Nederlands Film Festival naar het kleine gezinsdrama. Hoewel de hoofdprijs voor Kruistocht in Spijkerbroek was, won Tussenstand in belangrijke andere categorieën. Naast het Kalf voor beste actrice en de Prijs van de Nederlandse filmkritiek, werd ook regisseuse Mijke de Jong nog bekroond. Volkomen terecht allemaal. Jammer dat er nooit veel aandacht naar uit is gegaan. Bij deze dan maar?

De film over een gescheiden stel dat geen greep kan krijgen op hun vereenzaamde zoon, is met name zo sterk door de acteurs. Natuurlijk heeft De Jong daar een groot aandeel in gehad, ook zeker doordat ze met de camera dicht op de huid van haar twee hoofdpersonen zit en daarmee iedere emotie registreert. Maar het zijn toch Marcel Musters en Elsie de Brauw die dit drama naar zo’n hoog niveau weten te tillen.

Acteursdrama
De Brauw is een fijne actrice, vaak te zien in bijrollen, eigenlijk altijd degelijk gespeeld, maar nooit opvallend. Tot Tussenstand. Subtiel weet ze een scala aan emoties in haar gezicht te laten verschijnen, pure klasse. Minstens zo sterk als wat Carice van Houten heeft laten zien -en daar valt absoluut niks op af te dingen- maar toch lang niet zo bekend. Wie de naam Elsie de Brauw roept hoeft niet op veel herkennende blikken te rekenen.

Misschien komt het omdat de meeste films waar Van Houten haar prijzen mee verdiende al voor een groot publiek bedoeld waren, waardoor ook de onderscheidingen die erbij horen makkelijker in het nieuws kwamen. Zonde dat de Nederlandse arthousefilm nooit zulke breed gedragen erkenning kan krijgen, terwijl daar evengrote -zo niet grotere- kwaliteiten zitten. Een Gouden Kalf is dan een prachtig gebaar, maar het blijft toch een beetje steken binnen een eigen wereldje.

Ogen open houden voor al het moois in de Nederlandse film, is hier dus de boodschap. Hoewel de beste actrice van dit jaar in een ‘mainstream’-film zat. Wat mij betreft mag dat Kalf dit jaar naar Susan Visser, voor Taped. 

Foto uit: Lijn 32 (NCRV).