Antoinette Beumer lijkt van alle markten thuis. Ze maakte o.a. de politieserie Spangen, de kinderserie Willemspark, de documentaire See You in Vegas, en is inmiddels bezig met de voorbereidingen van een remake van de succesvolle Belgische thriller Loft. Maar nu eerst De gelukkige huisvrouw. De 47-jarige regisseuse maakte met de verfilming van het populaire boek van Heleen van Royen haar eerste speelfilm.
– Wanneer heeft u besloten om regisseur te worden?
Dat was voordat ik naar de theaterschool ging. Ik speelde een klein rolletje in een lunchpauze-voorstelling en ik ging altijd naast de regisseur zitten als hij de andere mensen regisseerde. Ik besefte dat wat hij deed, dat hele plaatje maken, veel leuker was dan wat ik deed. Tot die tijd had ik werkelijk geen idee dat dat überhaupt een beroep was.
– Hoe is toen de stap naar film ontstaan?
Die is eigenlijk op de theaterschool gekomen. Ik deed daar de regieopleiding en ik merkte dat ik veel moeite had met dat hele plaatje. Ik wilde heel graag mensen sturen met kijken en dat lukte me maar niet. Ik had allemaal vormexperimenten, bijvoorbeeld een vierde wand met gaatjes erin, zodat mensen steeds maar een bepaald deel van het toneel konden zien. Dat kan natuurlijk allemaal veel makkelijker door dat met een camera van tevoren al vast te leggen. Het duurde vrij lang tot ik dat door had. Pas in het derde jaar, toen ik cameraregie kreeg, dacht ik: ‘Dat is het!’ Maar ja, toen zat ik al drie jaar op school, dus ik heb het wel afgemaakt. Ik ben met een televisieserie voor de VPRO afgestudeerd.
– U heeft een flinke tijd televisieseries gemaakt, is dat dan uiteindelijk een stap geweest naar de speelfilm?
Ik ben denk ik wel een laatbloeier. Ik heb er heel lang over gedaan voordat ik wist dat ik wilde regisseren. Toen ik naar de theaterschool ging had ik de leeftijd van mensen die al van de filmacademie afstudeerden. Toen ik uiteindelijk kon afstuderen met een televisieserie ontdekte ik zo veel dingen die ik nog niet goed wist, en die wilde ik allemaal leren. Alles wat ik tot nu gedaan heb, deze film ook weer; iedere keer leer ik weer iets. Dat ik pas heel laat voor het eerst een speelfilm maak, past weer in die lijn. Dat heeft ook te maken dat ik niet wil kiezen. Ik blijf ook zeker televisie doen.
– Had u deze film vijf jaar geleden kunnen maken?
Nee. Soms heeft iets een bepaalde rijpingstijd nodig. Wie ik nu ben, hoe ik in het leven sta; ik heb eerder niet die rust gehad om de film te maken zoals ik die nu heb gemaakt. Het heeft niet alleen te maken met de ervaring van verschillende disciplines, maar ook gewoon met het ouder worden en het weten wat je waard bent.
– Hoe is de totstandkoming gegaan? Heeft het veel moeite gekost?
Ik heb weinig grote problemen gehad. Ik denk dat ook de kracht is geweest: dat ik me met ziel en zaligheid in het project heb gestort. We hadden maar heel kort de tijd. Een jaar geleden had ik mijn eerste gesprek bij Eyeworks over een eventuele verfilming, en nu is de hele film af. Dat kon alleen maar omdat ik me met alles wat ik had erin heb gestort. Omdat ik er zo voor ging, heb ik iedereen in die sneltreinvaart meegekregen. Als een regisseur weet wat hij wil en gedreven is, dan krijgt hij alles voor elkaar.
– Het was uw eerste ervaring met film, is die overtuiging die u liet zien dan deels bluf geweest?
Het is één grote bluf. Toen ik het project gekregen had, dacht ik ‘s nachts in bed: ‘Jezus Christus, waar heb ik mezelf nu weer mee opgezadeld? Nu moet ik het echt gaan maken!’ Ik kan er tot op de dag van vandaag wakker van liggen. Ik heb het heel hard nodig om mezelf stevig neer te zetten, maar intussen denk ik: ‘Hoe dan?’ Maar ik denk dat iedereen dat wel heeft. Ik geloof niet dat iemand alle zekerheid kan hebben.
– De gelukkige Huisvrouw is niet bepaald het makkelijkste boek om een eerste film op te baseren …
Nee, dat klopt. De balans tussen humor en drama was het moeilijkst. In de scenariofase hadden we al de grootste keuzes gemaakt. In het boek speelt de inrichting niet zo’n belangrijke rol. Door Lea in zo’n setting te plaatsen, wisten de schrijvers Karen Holst Pellekaan en Marnie Blok dat daar wel humor te halen viel. Maar dat gevecht van waar die balans zit hadden we continu: op de set, in de montage, bij het geluid. De humor moest er niet voor zorgen dat het drama ongeloofwaardig werd. En het drama moest niet zo zwaar zijn dat je niet meer kan lachen. En dan hoop je natuurlijk dat de kijker dat ook zo ervaart.
– De acteurs zullen het ook niet makkelijk hebben gehad, vooral Carice van Houten. Is de theaterschool een goede basis geweest voor spelregie?
Van alles wat ik heb gedaan is dat mijn grootste kracht geweest, en waar ik voor mezelf ook de meeste zekerheid uit durfde te halen. Ik weet dat ik acteurs kan regisseren, over veel technische dingen ben ik veel onzekerder. Dat is absoluut de handicap van alles geleerd te hebben als één totaal. Ik mis kennis van lenzen, belichting, découpage; de filmtaal. Ik doe dit nu sinds 1993, dus ik heb in de praktijk veel geleerd, maar toch kan ik vaak over de technische kant twijfelen. Dat heb ik met spelregie eigenlijk nooit.
– Heeft dat meegespeeld bij het feit dat Eyeworks u benaderde voor de film?
Eyeworks had het jaar daarvoor, voor een ander project, al wat secuurder naar mijn werk gekeken. Omdat ik hiervoor heel veel verschillende dingen heb gedaan, ben ik heel lang ongrijpbaar geweest voor producenten. Ik had bijvoorbeeld één kinderserie gedaan, één documentaire, één politieserie; van alles maar één, ik wilde steeds wat anders. Maar toen Eyeworks wat secuurder keek, zagen ze dat ik in alles wat ik doe de humor een belangrijke rol laat spelen. Ik probeer dat erin te passen, ongeacht het thema. Dat was precies wat ze nodig hadden voor De gelukkige Huisvrouw. Ik denk dat dat vooral een belangrijke rol heeft gespeeld.
– Hoe staat het met uw volgende film, Loft?
De opnames starten begin juni, we zitten nu midden in de voorbereiding. We zijn nog niet helemaal uit de cast en we zijn bezig met locaties zoeken. Het voelt een beetje raar, omdat De gelukkige Huisvrouw nog niet helemaal afgesloten is, maar dat is ook wel lekker. Het bedwingt de zenuwen voor de première.
De gelukkige Huisvrouw is sinds gisteren in meer dan 120 zalen in Nederland te zien.
Reacties zijn gesloten.