web analytics

Erik de Bruyn: "Ik wilde graag eens proberen om meer mensen te bereiken"

Reacties zijn gesloten

Zijn regiedebuut Wilde Mossels werd in 2000 door filmcritici uitgeroepen tot beste Nederlandse film van het jaar. Een veelbelovende carrièrestart, maar toch deed Erik de Bruyn er nog zeven jaar over voordat zijn volgende film Nadine uitkwam. Na nog de televisieserie De Troon te hebben geregisseerd, en afleveringen voor Deadline en In Europa, is vanaf volgende week zijn derde speelfilm te zien. Deze keer geen artistiek drama, maar een komedie voor een groot publiek. De President speelt zich af in een toekomst waarin Nederland is uitgeroepen tot republiek, en gaat over een Marokkaanse immigrant die onverwacht presidentskandidaat wordt. Een interview met de regisseur. “Het verhaal heeft ook een duidelijk episch aspect.”

Hoe kwam u tot de keuze om een komedie te maken?
Ik heb tussen Wilde Mossels en Nadine veel commercials gemaakt en dat waren heel vaak verhaaltjes met komedie erin, daar hield ik wel van. Op een gegeven moment heeft Lemming Film me gevraagd voor deze film. Ik vond het zo’n leuk idee, een illegale Marokkaan die president van Nederland wordt, dat ik dat wel wilde doen. Een andere reden was dat ik ook wel eens een keer wilde kijken of het mogelijk zou zijn om een commerciëlere film te maken. Het probleem met de auteursfilms in Nederland, vooral de laatste jaren, is dat ze maar met heel weinig kopieën worden uitgebracht. Er is dan wel publiciteit, maar heel veel mensen kunnen er niet heen omdat ze maar op weinig plekken draaien. Ik wilde graag eens proberen om meer mensen te bereiken.

Moest u daarvoor anders te werk gaan?
Er zijn natuurlijk meer belangen. De stem van de producent en de distributiemaatschappij is sterker, want er is meer geld mee gemoeid.

Betekent dat je als filmmaker dan compromissen moet sluiten?
Het is niet per se dat je compromissen moet sluiten, je hebt van tevoren een andere insteek. Ik ging een script verfilmen van Marco van Geffen, dat was de insteek. Verder heb ik best veel vrijheid gekregen. Ik heb met Marco het scenario nog kunnen bewerken, zodat ik het nog iets meer naar mijn stijl toe kon halen.

Heeft u daar een voorbeeld van?
Het hoofdpersonage overkomt dingen, maar hij zoekt ook richting in zijn leven, en hij zoekt zijn vader. Die lijn hebben we erbij bedacht. In Marokko hebben we ook anders gedraaid. Dat is een soort ode aan de spaghetti-western geworden, met wijde lenzen enzo. We hebben in Cinemascope gedraaid, dat is voor een komedie geen logische keuze, maar ik vond dat dit verhaal ook een duidelijk episch aspect had. Het is eigenlijk een soort odyssee over een economische vluchteling, zou je kunnen zeggen. Hij komt dan in Nederland terecht, vijf jaar van nu, als we in een republiek leven met maar twee partijen.

Levert u daarmee kritiek op de huidige samenleving?
Je kunt nooit echt een film maken die kritiek levert op een gehele samenleving. Ik wil het geen kritiek noemen, maar het is hier en daar wel sterk satirisch naar een aantal aspecten van de huidige samenleving. Het steekt de draak met aspecten van de huidige politiek, zoals het populisme, holle uitspraken. Ik twijfel vaak aan de waarde daarvan.

Wilt u het publiek aan het denken zetten?
Ik vond het een uitdaging om een film te maken voor een groot publiek, vooral jongeren, en er dan toch een bepaalde boodschap mee te geven. Over migratie bijvoorbeeld, je kunt niet zeggen dat je de grenzen dicht gooit. Migratie is zo oud als de mensheid, mensen blijven altijd bewegen, dat zit in onze aard. Een andere boodschap gaat over onze politiek. Die parlementaire democratie die we nu hebben, met veel vergaderingen, is natuurlijk helemaal zo slecht nog niet. Politieke zaken zijn nu eenmaal complex, dus is het ook helemaal niet erg dat er meerdere partijen zijn. Dat soort dingetjes wordt wel aangeraakt in de film, zonder dat het echt sterk aanwezig is.

Dit is inmiddels de derde verfilming van een boek van Khalid Boudou, wat maakt zijn boeken zo geschikt?
Ja, dat is een goede vraag. Ik heb die andere twee natuurlijk niet verfilmd, dus dat antwoord moet ik je deels schuldig blijven. Maar zijn boeken hebben iets met high concept, hij komt met goede concepten. Zijn romans hebben sterke ideeën als uitgangspunt, dat maakt ze goed verfilmbaar, denk ik. De film is overigens heel anders geworden dan het boek.

Waar zitten de verschillen?
In het boek wordt de jongen al vrij snel president, zit hij in een Haagse villa en vraagt zich de hele tijd af wat regeren inhoudt en hoe hij het moet aanpakken. Er zitten veel meer uitweidingen in over wat een president allemaal doet en hoe politiek werkt. Als je die lijn zou volgen zou je nogal een saaie film krijgen, en het zou voor een veel kleiner publiek zijn. Wij wilden vooral een romantische komedie voor een groot publiek maken. Khalid heeft ons ons daar gelukkig alle vrijheid in gegeven.

De President is vanaf 15 september in heel Nederland te zien.