Van 9 tot en met 15 oktober is Heddy Honigmann te gast bij Holland Doc 24 in de serie Docugasten. Honigmann, die naast documentaires ook speelfilms regisseert, werd geboren in Lima (Peru), studeerde film in Rome en woont sinds 1978 in Nederland. Geen Nederlandse documentairemaakster is zo beroemd in binnen- en buitenland als zij. Haar films worden vertoond en bekroond op festivals over de hele wereld, van Utrecht tot Lima en van Japan tot Nieuw-Zeeland. Holland Doc 24 zendt documentaires uit van Honigmann zelf en een aantal bijzondere films die zij heeft uitgekozen. Honigmann licht haar keuzes toe voor de camera en wordt ook geïnterviewd over haar eigen films.
In deze week rond Heddy Honigmann zijn de volgende documentaires van Honigmann zelf te zien:
In El Olvido (2008) keert Honigmann terug naar haar geboortestad Lima. De laatste decennia is het leven er daar alleen maar op achteruit gegaan. Omdat volgens Honigmann niemand zich iets van het lot van de acht miljoen inwoners aantrekt, heet de film El Olvido: de vergetelheid. Ondanks de misère en het verdriet heeft Honigmann ook oog voor de poëzie en humor in de verhalen van de bewoners van Lima.
Forever (2006) is een documentaire over de vitale kracht van kunst, over een plek waar schoonheid eeuwig voortleeft, waar liefde en dood samenleven: Père-Lachaise. Op deze Parijse begraafplaats ligt een indrukwekkend gezelschap van kunstenaars uit diverse windstreken en tijdperken zij aan zij.
Ook in Goede man, lieve zoon (2001) staan de herinnering en het overleven centraal. In 1992 zijn in het Bosnische dorp Ahatovici nagenoeg alle mannen door Servische troepen vermoord. In deze documentaire wordt de nabestaanden gevraagd naar de persoonlijke verhalen over hun mannen, zonen en vaders aan de hand van een foto, shirt of stuk gereedschap. Even worden de vaders en zonen weer tot leven gebracht.
Voor Holland Doc 24 heeft Honigmann zich gebogen over mooie documentaires van andere makers en is daarbij gekomen tot de volgende selectie:
In het hoogst actuele Liberia – An Uncivil War (2003) legden documentairemaker Jonathan Stack en fotojournalist James Brabazon de strijd vast tussen de regering van de toenmalige president van Liberia Charles G. Taylor en de rebellen. De film laat vooral zien hoe de bevolking de dupe is van de machtstrijd en illustreert daarmee het Liberiaanse gezegde: Als twee olifanten vechten, lijdt het gras eronder.
In Bread Day (1998) portretteert de Russische filmer Sergei Dvortsevoi een groep arme bejaarden, die vrijwel afgesloten van de wereld net buiten Sint Petersburg wonen. Eens per week duwen de inwoners een treinwagon met brood naar hun afgelegen dorp, een reis waar ze twee uur over doen.
Ook Dixieme chambre – instants d’audience (2004) is een portret met minimale middelen. Filmmaker Raymond Depardon duikt in een Parijse rechtbank en richt zijn camera onder andere op rechter Michèle Bernard-Requin, die in hoog tempo heterdaadjes afhandelt. Ze doet haar werk geroutineerd en slagvaardig; haar toon is er een van een bovenjuf die weet wanneer ze streng moet optreden.
Uitgangspunt voor Het beloofde land (2000) is een krantenbericht over iemand die een maand lang dood in zijn flat heeft gelegen voordat iemand het opmerkte. John Appel onderzoekt wat mensen in zijn omgeving afweten van deze in eenzaamheid gestorven man en vraagt zich af bij wie in het geval van een vergeten dode de morele verantwoordelijkheid ligt.
‘De herinnering’ komt ook in de keuzefilms van Honigmann als thema terug. In In Loving Memory maakt Peter Delpeut samen met Stef Tijdink een reis met de trein over het spoor van Leeds naar Carlisle. Onderweg komen ze bankjes tegen ter nagedachtenis aan dierbaren. Wie waren de mensen die een bankje hebben gekregen en door wie zijn ze daar neergezet?
Holland Doc 24 maakt deel uit van het documentaireplatform van de publieke omroep met Holland Doc op Nederland 2, Holland Doc Radio op Radio 1, www.hollanddoc.nl en het digitale kanaal.